Το κόμμα. Ο
ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα – αχταρμάς με κάθε καρυδιάς καρύδι στις γραμμές του,
με μόλις 23.000 οργανωμένα μέλη -παρά τα εκατομμύρια ψηφοφόρων του,
και με πολιτικό προσωπικό που είναι ελάχιστα συμβατό με σύγχρονη
κυβέρνηση -πέρα από τις προθέσεις και αγωνιστικό φρόνημα…
Το αποτέλεσμα:
Για όποιον θέλει να δει καθαρά τα πράγματα και δεν καταπίνει αμάσητο
ό,τι σερβίρουν τα αντικυβερνητικά ΜΜΕ, ο Αλέξης Τσίπρας -που έγινε
Πρωθυπουργός χωρίς να είναι γόνος- βάζει σοβαρή υποψηφιότητα να γίνει ο
πρώτος πολιτικός ηγέτης που δεν θα διαχειριστεί απλώς μετά από οκτώ
χρόνια μια Ελλάδα χωρίς Μνημόνιο. Άσχετα από τις μακροχρόνιες δεσμεύσεις
του διεθνούς οικονομικού ελέγχου για τις οποίες δεν βαρύνεται- αλλά και
μια Ελλάδα χωρίς τους «νταβατζήδες» που της κατσικώθηκαν τις τελευταίες
δεκαετίες και τη ρήμαξαν.
Μια Ελλάδα στην οποία ο σκοπός της
πολιτικής δεν θα είναι να βγάλουν λεφτά οι πολιτικοί και οι φίλοι τους,
οι επιχειρηματίες δεν θα αποφασίζουν για την κυβερνητική πολιτική και τη
σύνθεση του υπουργικού συμβουλίου και οι βουλευτές δεν θα τριγυρίζουν
στις αυλές των ισχυρών των ΜΜΕ και του χρήματος.
Ο
Τσίπρας και η κυβέρνησή του έχουν μειονεκτήματα και ελλείψεις, ξεκίνησαν
από αλλού, αλλά έχουν ένα προτέρημα: κάνουν πολιτική- όπως την
αντιλαμβάνονται. Όχι διαμεσολάβηση ανάμεσα σε έναν κύκλο επιχειρηματιών
και το κράτος.
Αν θα τα καταφέρει ο σημερινός
Πρωθυπουργούς θα είναι για δύο λόγους: Ο ένας είναι ότι δεν δίστασε να
αλλάξει- και να το λέει. Ο δεύτερος ότι δεν τον ξεγέλασαν οι γάτες
Ιμαλαϊων που του έταζαν τον ουρανό με τα άστρα για να πάει μαζί τους.
Πιο απλά διατήρησε την αυτονομία του και έκανε στόχο την αυτονομία της
πολιτικής.
Μπορεί να κάνει λάθη, αλλά δεν τον φωνάζει κάνεις
μεγιστάνας στο σπίτι του για… οδηγίες. Και οι βουλευτές ή τα στελέχη του
μπορεί να έχουν υστερήσεις, αλλά δεν έχει ακουστεί ότι πλούτισε
κάποιος -προς το παρόν τουλάχιστον-ούτε κάνουν μεγάλη ζωή παρέα με
προμηθευτές τους δημόσιου. Αυτό δίνει στον Τσίπρα ένα πλεονέκτημα : δεν μπορούν να τον ρίξουν απο μέσα. Δεν υπαρχει ιδιωτικός στρατός κανενός οικονομικού παράγοντα στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ,
σαν το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ των οποίων διαδρονικά πολλοί βουλευτές έχουν
αφεντικά εκτός κόμματος. Τωρα τι θα μπορούσε να συμβεί με τον Καμένο
, ειναι άλλη υπόθεση. Αν λοιπονο Τσίπρας τα καταφέρει θα είναι -και
σ’ αυτό το μέτωπο -τομή για το δημόσιο βίο της χώρας.
Η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται
Ότι
μπορεί να τα καταφέρει το λένε ήδη πολλοί και το διακρίνουν
περισσότεροι, κυρίως στο διεθνή χώρο, όπου ο Τσίπρας είναι αυτή τη
στιγμή -πάρα τον τυχοδιωκτισμό της πρώτης κυβέρνησης του- η μόνη
αξιόπιστη εθνική εκπροσώπηση της χώρας – και όχι μόνο γιατί είναι
πρωθυπουργός. Είδατε κανέναν να αντιμετωπίζει τον Μητσοτάκη σαν εν
αναμονή Πρωθυπουργό, ή να ασχολείται με τη Φώφη;
Κυβερνήσεις
χωρών, πολιτικοί, ΜΜΕ, κοινοτικοί αξιωματούχοι, διεθνείς παράγοντες,
στηρίζουν Τσίπρα και εξηγούν και τους λόγους, που ωστόσο δεν φτάνουν
ποτέ στα ημέτερα ΜΜΕ των παραγόντων που βρισκονται απέναντι στον
Τσίπρα με νύχια, με δόντια και με ..κόμματα . Φοβούνται ότι αν του
βγει η πολιτική του θα χάσουν πολλά – μερικοί τις «μπάζες» που έκαναν
και άλλοι και την ελευθερία τους.
Για να αμυνθούν έχουν
επιστρατεύσει, εκτός από τις συνήθεις θεραπαινίδες τους στα ΜΜΕ, τα πιο
τυχοδιωκτικά στοιχεία της χώρας. Προσπαθούν να στηθούν ένα ριμέικ του
1984, όταν ανέθεσαν στον Μητσοτάκη να τους απαλλάξει από τον Ανδρέα
Παπανδρέου. Ή έστω να επαναλάβουν το 2007 όταν ο γιος του Ανδρέα
Παπανδρέου υιοθετήθηκε από τους ίδου για να τους απαλλάξει από τον
Καραμανλή, που δεν μπορούσε να τους απαλλάξει ο Κ. Σημίτης – ο άνθρωπός
τους.
Αυτή την περίοδο στα ΜΜΕ των εκλεκτών των προηγούμενών
κυβερνήσεων, η υπερβολή, η διαστρέβλωση, ο αποπροσανατολισμός, η
αντιστροφή της πραγματικότητας, η προσφορά μικροφώνου και γραφίδας στους
πιο φανατικούς «πρόθυμους», κάνουν τη μέρα νύχτα και το άσπρο μαύρο,
κατά τρόπο που παραπέμπει στο 1989 και το 2009. Όσοι έκτισαν
αυτοκρατορίες με δημόσιο χρήμα βγαίνουν στην αντεπίθεση για να
προστατεύσουν τα κεκτημένα. Από την καταπάτηση δημόσιας περιουσίας όπως
είναι οι τηλεοπτικές συχνότητες, μεχρι τους πακτωλούς από δάνεια,
προμήθειες, μίζες και υπερκέρδη που εβγαλαν στο εξωτερικό.. Είναι πολλά
τα λεφτά.
Ο Τσίπρας «ψεύδεται», ο Μητσοτάκης «αφουγκράζεται το λαό»
Αυτό
το καλοκαίρι καθώς ο Τσίπρας κλείνει διαρκώς θέματα και ετοιμάζεται να
κλείσει περισσότερα, ένας κύκλος ΜΜΕ και πολιτικών θυμούνται το
καλοκαίρι του 2015 -με το ξεκατίνιασμα του Βαρουφάκη -γιατί καλύτερος
ήταν ο Κεραμάς και ο Δήμος Μπότσαρης;- που «θυμάται». Ότι από τότε
μεσολάβησαν οι εκλογές του Σεπτεμβρίου δεν ενδιαφέρει κανέναν.
Από
την πλευρά του ο Μητσοτάκης, έχοντας χάσει όλους τους στόχους πού
έβαλε ως τώρα- έχει αποσυρθεί από τα μέτωπα της πολιτικής και
ασχολείται με τους ακτιβισμούς του Ρουβίκωνα, με τον τρόπο επιλογής
σημαιοφόρου στα δημοτικά σχολεία και με το να «αφουγκράζεται» τους
καημούς των πολιτώ. Σαν κάπως αργά δεν το θυμήθηκε;
Ότι
πλέον αμφισβητείται στο κόμμα του, ότι εμβληματικές υποθέσεις όπως
είναι οι τηλεοπτικές άδειες κλείνουν υπέρ της λογικής των Τσίπρα –
Παππά, χάρη στην ακεραιότητα του Αθανάσιου Κουτρουμάνου, ότι τη γραμμή
στη ΝΔ δίνει ο Άδωνις και κάποια ΜΜΕ και δεν προκύπτει από τον ίδιο και
το επιτελείο του, είναι στοιχεία που τον ωθούν στο πολιτικό κενό.
Επιχειρεί
να το γεμισει με υποσχέσεις για …Εξεταστικές επιτροπές για τις
αναμνήσεις του Βαρουφάκη, τον Καμμένο και τη… Βενεζουέλα, κάνοντας τον
συγκροτημένο αντιπρόεδρο του Κωστή Χατζηδάκη, να τραβάει τα λιγοστά
μαλλιά του.
Στο αντι-Τσίπρα μέτωπο, στριμωγμένοι από τη φορά των
πραγμάτων που δεν αλλάζει με το μιντιακό της πασπάλισμα, δίνουν τα
παντα -και κυρίως τίτλους εφημερίδων και δελτία ειδήσεων- για να
προβάλλουν ότι ο Τσίπρας είναι ένας τελειωμένος, ένας αποτυχημένος, ψεύτης και ακαμάτης- το λέει άλλωστε και ο Βαρουφάκης.
Η
πολιτική ως μέσο διαχείρισης ιδεών και επίλυσης προβλημάτων,
ευτελίζεται στα χέρια τους. Στελέχη του νεομητσοτακισμού σπεύδουν στη
σχολή ρητορικής του Άδωνι- με σκοπό να αποδείξουν ότι ο Τσίπρας
τελειώνει. Είναι άλλωστε καλοκαίρι και κανείς δημοσκόπος δεν ρισκάρει
να ρίξει ένα ωραίο γκάλοπ που θα δείχνει τριπλάσια διαφθορά να έλθουν
στα ίσια τους.
Προβάλλουν τον Τσίπρα και τους υπουργούς του σχεδόν
ως υπόδικους, τους στέλνουν σε Εξεταστικές Επιτροπές και Ειδικά
Δικαστήρια, τους φαντάζονται ηττημένους να εκλιπαρούν για έλεος-
επαληθεύοντας την ψυχολογική θεωρία της προβολής κατά την οποία
προβάλλεις στους άλλους τα δικά σου χαρακτηριστικά.
Όσοι
λεηλάτησαν το δημόσιο χρήμα και οι ακολουθίες τους βρίσκουν
‘επικίνδυνο» τον Τσίπρα και βιάζονται να τον απομακρύνουν για να
«σωθεί» η χώρα- δηλαδή ο εαυτός τους. Νέα κόμματα, νεα σχήματα – με
παλαιά υλικά, δεν υπάρχουν και νέα άλλωστε- κόβονται και ράβονται
καθημερινά, για να κάνουν τη δουλειά που δεν μπόρεσε να κάνει το Ποτάμι,
ούτε το ΠΑΣΟΚ της Φώφης: να αποδυναμώσουν τον Τσιπρα. Ακριβώς όπως το είχαν κάνει με τον Καρατζαφέρη που εγκατέστησαν με δικό του κόμμα στο μαλακό υπογάστριο της ΝΔ του Καραμανλή.
Η
αναστάτωση διαχέεται από τις κομματικές συνάξεις στις κοινωνικές
συναναστροφές. Περνάει από τα ΜΜΕ και κανάλια και φτάνει ως τα κότερα
με τις συγκεντρώσεις για τις «στρατηγικές επεξεργασίες», ανάμεσα σε
αστακομακαροναδες και Ντον Περινιόν.
Ο Τσίπρας κάνει πολιτική,
υλοποιώντας το Μνημόνιο που επέβαλαν, αλλά δεν μπόρεσαν καν να
εφαρμόσουν οι άλλοι και αυτοι κάνουν ίντριγκες και βουντού στους
Συριζαίους. Και ύστερα ήλθαν ο μέλισσες…
Για τον Μακρόν τα κάνεις όλα…
Η
οριστικοποίηση της επίσκεψης Μακρόν στην Αθήνα, εισπράχθηκε από αυτό
το σύστημα -που παριστάνει τη ρωσική αριστοκρατία πριν πλακώσουν οι
μπολσεβίκοι- κεφαλαιοποιεί τη δουλειά που έχει κάνει Τσίπρας μετά τον
Σεπτέμβρη του 2015- ως επικύρωση και συμβολισμό της επικυριαρχίας του. Συναγερμός.
Οι
«παλιοί μας φίλοι» βγήκαν από τη ναφθαλίνη και παπαγαλίζουν Βαρουφάκη,
γράφουν άρθρα για τη «Μεγάλη Ιδέα», αναθεματίζουν τους Συριζαίους που
«μισούν την αριστεία»- χώρια που δεν ντύνονται και καλά οι
περισσότεροι. Επιστρατεύθηκαν ακόμα και από τις παραλίες τα καλυτέρα
παιδιά.
Προφανώς
υποψιάζονται ότι αυτό που εκπροσωπούν απέρχεται -μαζί ίσως και ο
Κυριάκος που πήγε βλακωδώς και ταυτίσθηκε μαζί τους. Η άφιξη Μακρόν
επιδρά καταλυτικά, προτού υπάρξει. Δείχνει ότι ο Τσίπρας δεν τελειώνει- άλλον μάλλον τώρα αρχίζει.
Ο
σημερινός Πρωθυπουργός, ξεκίνησε τυφλά, δημαγωγικά, ασυνείδητα, για να
πάρει την κυβέρνηση. Την πήρε, πάτησε τα κορδόνια και έδωσε ρόλους σε
τενεκέδες και σούργελα’ Έφτασε ως την άκρη του γκρεμού- μέσα στον γκρεμό
που ήταν ήδη η χώρα- και παραλίγο να οδηγήσει σε ασφυξία την Ελλάδα.
Αλλά συνήλθε σαν υπνοβάτης της τελευταία στιγμή, έκανε στροφή,
υιοθέτησε την αντίθετη πολιτική με ρεαλισμό, ζήτησε από τους πολίτες να
του δώνουν νέα εντολή, την πήρε και κάνει ό,τι ακριβώς ανέλαβε.
Λούζεται
το πολιτικό κόστος που έχει αυτή η πολιτική για την αναγκαστική
εφαρμογή της οποίας δεν είναι καθόλου υπεύθυνος, καθώς ούτε χρεοκόπησε
αυτός την Ελλάδα ούτε το κόμμα του. Ούτε οι φίλοι του τη λεηλάτησαν,
ούτε στο Μνημόνιο την οδήγησε. Αλλά το νόμισμα έχει και άλλη όψη και σ’
αυτήν ποντάρει…
Εάν καταφέρει να καταστήσει τη χώρα βιώσιμη, χωρίς
τη δανειακή στήριξη της Ευρωζώνης που δεν θα υπάρξει ούτως ή άλλως, αν
κάνει την κοινωνία να συνειδητοποιήσει ότι θα ζει με λιγότερα -αλλά
μοιρασμένα δικαιότερα- και αν κάθε κατεργάρης πάει στον πάγκο του -και
στον ανακριτή του, ή και στο κελί του, θα έχει κινήσει μπροστά τον
τόπο.
Προφανώς δεν αντέχεται η σκέψη πως μπορεί τέτοια εποχή του
χρόνου να υπάρχουν άλλα δεδομένα στο δημόσιο βίο. Αυτό βγάζει
αυγουστιάτικα τόσους πολλούς στα κεραμίδια. Αν τους δει κανείς από
απόσταση μοιάζουν να συνειδητοποιούν ότι ζουν τις τελευταίες ημέρες της
Πομπηίας τους- και των πομπών τους…
Του Γ. Λακόπουλου
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου