Σκυμμένα κεφάλια

Μέρες τώρα έχει αδειάσει η πόλη. Οι μόνοι που κυκλοφορούν στο κέντρο και στις γειτονιές είναι οι τουρίστες και όσοι, λίγοι όπως και να το μετρήσει κανείς, κάτοικοι είτε γύρισαν από τις διακοπές του Ιουλίου είτε για άλλους λόγους δεν θα πάνε καθόλου, πουθενά.

Στο μετρό, στον ηλεκτρικό, στο λεωφορείο αρχίζουμε να γινόμαστε λίγο-πολύ γνωστοί.

Οσοι κυκλοφορούμε τις ίδιες ώρες και η συνήθεια μας στέλνει στα ίδια βαγόνια, λίγο ακόμα και θα αρχίσουμε να ανταλλάσσουμε καλημέρες και καλησπέρες.

Μπορεί και όχι.

Αλλωστε είμαστε πολύ απασχολημένοι για να ασχοληθούμε με τους αγνώστους του διπλανού ή του απέναντι καθίσματος - ίσως να ήταν και ενοχλητικό, ίσως και να μην το θέλουμε.

Βέβαια, συχνά ξεχνάμε τους συνδαιτυμόνες στο τραπέζι μας, τους φίλους, τους συγγενείς.

Κρατάμε σφιχτά το κινητό τηλέφωνο και γράφουμε μηνύματα. Κάποιοι «είμαστε υποχρεωμένοι», γιατί το απαιτεί η δουλειά, κι ας είναι αργά το βράδυ ή πολύ νωρίς το πρωί.

Αλλά οι πολλοί παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα στο Facebook, στο Twitter, στο Instagram.

Δηλώνουμε πόσο πολύ «μας αρέσουν» –ή «δεν μας αρέσουν»– αυτά που οι άλλοι δηλώνουν πως κάνουν, σχολιάζουμε τις ωραίες φωτογραφίες από τις εξορμήσεις τους, από τις διακοπές τους.

Ωστε εκείνοι καθώς θα βγουν βρεγμένοι από τη θάλασσα να «τσεκάρουν» την ανταπόκριση στην ανάρτησή τους.

Θέλει δουλειά η επικοινωνία - και η διαδικτυακή φιλία. Πρέπει να είσαι ενεργός, να «ανεβάζεις», να «κατεβάζεις», να μετέχεις των κοινών σχολίων, να ξέρεις τι έγραψε ποιος και πώς το σχολίασαν οι φίλοι του.

Αλλωστε, αν καμιά βδομάδα ξεχάσεις να «δράσεις», τα δίκτυα θα σου το υπενθυμίσουν:

«Εχετε τόσο διάστημα να αλλάξετε την εικόνα του προφίλ σας». «Πέρασαν τόσες ημέρες που δεν σχολιάσατε την κατάστασή σας». «Τόσοι φίλοι σας ανέβασαν φωτογραφίες. Πηγαίνετε στον λογαριασμό σας να τις δείτε».

Απαράδεκτο να βαριέσαι.

Γι’ αυτό όλοι, με σκυμμένα κεφάλια, παλεύουμε να ανταποκριθούμε στην ανειλημμένη υποχρέωση να γράψουμε, να πούμε, να «ανεβάσουμε» φωτογραφίες και βίντεο, να απαντήσουμε σε «προκλήσεις» κάνοντας μπάνιο με παγωμένο νερό ή ποιος θα αφήσει το μεγαλύτερο μουστάκι. Και στη συνέχεια να το δημοσιεύσουμε διαδικτυακά – αλλιώς δεν μετράει.

Είναι κοινωνική υποχρέωση – είναι και εσωτερική ανάγκη. Πώς θα αφήσουμε το στίγμα μας στον κόσμο αυτό;

Αλλά, παρά τα μεγάλα της ελαττώματα, ζούμε ίσως στην ομορφότερη χώρα του κόσμου, είτε είναι καλοκαίρι είτε χειμώνας.

Κι εμείς κρυβόμαστε πίσω από οθόνες μερικών ιντσών.

Συντάκτης: Αρχοντία Κάτσουρα 

Πηγή: efsyn.gr