Το ρούχο της ανεργίας

Βλέποντας τους δείκτες της ανεργίας, στους στατιστικούς καταλόγους, να ανεβοκατεβαίνουν, λίγο πιο πάνω, λίγο πιο κάτω, σκέφτομαι πρόσωπα ανθρώπων που ξέρω και τόσα άλλα που δεν ξέρω. Οι καμπύλες των στατιστικών διαγραμμάτων και οι αριθμοί δεν είναι άψυχα μεγέθη. Εχουν πρόσωπο, έχουν όνομα και μια ζωή σε αναμονή.

Ισως θα έπρεπε να υπάρχει ένας δείκτης για το πόσοι από τους ανέργους είναι διαλυμένοι ψυχολογικά από τη συνεχή αναζήτηση δουλειάς και την απογοήτευση. Ισως θα έπρεπε να υπάρχει ένας δείκτης, γι’ αυτούς που είναι βαρύ πάνω τους το ρούχο της ανεργίας. Ενα ρούχο κακοφτιαγμένο που δεν πάει σε κανέναν άνθρωπο. Το φορούν πάντα. Σε στιγμές μοναξιάς, στις παρέες, στους δρόμους, στα καφενεία και… στο σπίτι.

Μα τέτοιοι δείκτες δεν υπάρχουν. Η δουλειά δεν είναι μόνο τα χρήματα για να επιβιώσουμε. Η δουλειά είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό. Το ξέρουμε όλοι. Οι περισσότεροι το έχουμε ζήσει. Είναι μια υπαρξιακή ανάγκη που όταν σου τη στερούν, νιώθεις άεργος, άχρηστος κι ασήμαντος. Δεν είσαι. Ομως νιώθεις, κι αυτό δύσκολα αλλάζει.

Η ισχυρά δομημένη ελληνική οικογένεια έχει σταθεί βράχος, προστατεύοντας όσο μπορεί τα μέλη της. Οπως και η συμπαράσταση ανθρώπων και αληθινών φίλων σίγουρα βοηθάει. Βοηθάει στο να μη σε «παίρνει από κάτω», στο να χαμογελάς και να ελπίζεις ότι αύριο θα είναι μια καλύτερη μέρα.

Οι άνεργοι αναζητούν τη χαμένη τους προσωπικότητα και παρατηρούν τον καινούργιο εαυτό τους να εκκολάπτεται με ένα δυνατό ράγισμα, τραυματικό και επίπονο.

Ένα επίδομα βοηθάει, αλλά για λίγο. Δεν αφαιρεί το τυραννικό ρούχο της ανεργίας νέων αλλά και μεγαλύτερων. Κυρίως μεγαλύτερων, που έχουν να αντιμετωπίσουν και την αυξανόμενη ρατσιστική νοοτροπία του αποκλεισμού τους «λόγω ηλικίας» (ageism). Οι έρευνες παγκοσμίως λένε ότι έχει ραγδαία εξάπλωση σε όλο τον κόσμο.

Είναι ζωτική ανάγκη η ενθάρρυνση και η βοήθεια. Είναι σημαντικό να είμαστε «συνδεδεμένοι». Οχι μόνο στο διαδίκτυο, αλλά σε έναν κόσμο αληθινό και πραγματικό. Στο περιβάλλον όπου ζούμε και κινούμαστε καθημερινά.

Η κούραση της ανεργίας είναι πολύ πιο μεγάλη από εκείνη του πιο σκληρού οχτάωρου. Μια κούραση διαλυτική και παραλυτική. Γιατί και οι άνεργοι κάποια στιγμή κουράζονται να προσπαθούν. Μπορεί να μην αποτυπώνεται σε δείκτες αλλά το βλέπουμε παντού γύρω μας.

Σε ανθρώπους που γνωρίζουμε. Υπάρχει άραγε ένας δείκτης και γι’ αυτούς; Για τους κουρασμένους άνεργους αυτής της χώρας;

Συντάκτης: Κυριακή Μπεϊόγλου

Πηγή: efsyn.gr