Το περίσσιο είναι ψεύτικο και το λιγοστό είναι ντροπαλό…

...Ας το έχουν υπ’ όψιν τους όλοι όσοι σήμερα και τούτες τις μέρες θα πάρουν εντολή να μνημονεύσουν τους νεκρούς του προδοτικού πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής. Δεν το συνηθίζουν, άλλωστε, να το κάνουν. Κι άμα το κάνουν από υποχρέωση, οι λέξεις τους δεν ταιριάζουν με το μπόι της θυσίας των ηρώων μας...

Ο ήχος της σειρήνας στις 8.15 το πρωί θα ξυπνήσει, στους περισσότερους, μνήμες πικρές. Κάποιων άλλων απλά θα ανησυχήσει τον ύπνο, όπως άλλωστε συμβαίνει χρόνια τώρα. «Το πουκάμισο το θαλασσί» και η απότομη διακοπή τής κατά τα άλλα υπέροχης ερμηνείας του Γιώργου Νταλάρα θα φέρει σε πολλούς δάκρυα στα μάτια… Κάποιοι, άλλοι, πάλι, θα πουν «πάλι τα ίδια; Μα δεν βαρέθηκαν;».

15 του Ιούλη σήμερα, λοιπόν. Και οι μνήμες, οδυνηρές, κι ας πέρασαν τόσα χρόνια… Οι πληγές ακόμα αιμορραγούν και στο χαρακωμένο από τον πόνο και το χρόνο πρόσωπο του πατέρα, θα χαραχθεί άλλη μια ρυτίδα, όσα και τα χρόνια του καημού του. Και η χαροκαμένη μάνα θα ψήσει και σήμερα κόλλυβα για τον λεβέντη της και ο σπαραγμός της θα της τρυπήσει τα σωθικά…

Στα κοιμητήρια και στα μνημεία θα σύρουν γι’ άλλη μια φορά τα βήματά τους οι παθόντες της προδοσίας για να ανάψουν το καντήλι που, έτσι κι αλλιώς, δεν σβήνει τόσα χρόνια τώρα… Κι ένα κερί, σύμβολο της άσβεστης μνήμης, θα ανάψει σε όλη την Κύπρο. Λουλούδια αγάπης εναποθέτουν στους τάφους των δικών τους, παιδιά, σύζυγοι, γονιοί, αδέλφια εγγόνια…
Σήμερα μιλούν αυτοί που πονούν. Τούτη η μέρα είναι δική τους. Αναμετρούνται με τον πόνο και το χρόνο και πάλι υπάρχει έλλειμμα. Έλλειμμα σεβασμού και εκτίμησης. Έλλειμμα δικαιοσύνης. Κι αν μπορούσαν τα παλικάρια της Αντίστασης να μιλήσουν, θα έλεγαν πολλά. Και θα ζητούσαν από πολλούς να σταματήσουν να μιλούν πάνω από τους τάφους τους τέτοιες μέρες. Και να αφήσουν αυτούς που μετρούν τη ζωή τους από την ημέρα της προδοσίας να πονέσουν όπως αυτοί ξέρουν… Και να κλάψουν όπως αυτοί κλαίνε και το κάνουν δεκαετίες τώρα…
Μεγαλόσχημοι της πολιτικής και της Εκκλησίας ας μείνουν μακριά από τάφους και μνημεία σήμερα. Έτσι κι αλλιώς δεν θα πουν αλήθειες. Έτσι κι αλλιώς θα πουν λόγια που δεν τα πιστεύουν και μειώνουν έτσι το μέγεθος της θυσίας αυτών που εντέλλονται να μνημονεύσουν. Οι λέξεις τους δεν ταιριάζουν με το μπόι αυτών που εντέλλονται να τιμήσουν.
Σήμερα μιλά η Λουίζα, που όντας τρίχρονο κοριτσάκι τότε αποχαιρέτησε τον πατέρα της, πριν 43 χρόνια ακριβώς και δεν τον ξανάδε ποτέ πια… Σήμερα μιλά ο Γιάννης και η Μαρίνα, που δεν θυμούνται πατρικό χάδι. Σήμερα μιλούν οι γονείς της 7χρονης τότε Δώρας Γιάγκου, η οποία ξεψύχησε από αδέσποτη σφαίρα στη βεράντα του σπιτιού της. Μιλούν τα αδέλφια και τα ανίψια της Ανδρούλας Αγαμέμνονος, που στα 18 της χρόνια βρέθηκε με μια σφαίρα στο κεφάλι και αφέθηκε να αιμορραγεί στους διαδρόμους του νοσοκομείου. Σήμερα μιλά η μάνα του Κυριάκου, που έχασε το λογαριασμό με το χρόνο, γιατί η κάθε μέρα είναι το ίδιο τραγική και πονά εξίσου το ίδιο όπως η προηγούμενη…
Το περίσσιο είναι ψεύτικο και το λιγοστό είναι ντροπαλό, λέει ο Ρίτσος. Ας το έχουν υπ’ όψιν τους όλοι όσοι σήμερα και τούτες τις μέρες θα πάρουν εντολή να μνημονεύσουν τους νεκρούς του προδοτικού πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής. Δεν το συνηθίζουν, άλλωστε, να το κάνουν. Κι άμα το κάνουν από υποχρέωση, οι λέξεις τους δεν ταιριάζουν με το μπόι της θυσίας των ηρώων μας.

Πηγή: left.gr