Πάμε πρώτα σε αυτή που είδε το φως της δημοσιότητας πιο πρόσφατα. Αντιγράφουμε από το ρεπορτάζ της Εφημερίδας των Συντακτών:
Ο Άρειος Πάγος δεν δικαίωσε τελικά τους εργαζόμενους στο ΚΤΕΛ Χαλκιδικής για το Μνημόνιο ΙΙ και την Πράξη 6/2012 του Υπουργικού Συμβουλίου (ΠΥΣ) που καθιέρωσαν τον περιορισμό των εγγυήσεων των απολύσεων των εργαζομένων.
Η Ολομέλεια του ανωτάτου δικαστηρίου της χώρας έκρινε συνταγματικό, τόσο το Μνημόνιο ΙΙ όσο και την 6/2012 Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου (ΠΥΣ) που καθιέρωσαν τον περιορισμό των εγγυήσεων των απολύσεων των εργαζομένων, καθώς τα περιοριστικά αυτά μέτρα αποσκοπούν, μεταξύ των άλλων, στην τόνωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, ενώ είναι προαπαιτούμενα για την εκταμίευση των ενισχύσεων.
Διαβάστε αναλυτικά το ρεπορτάζ (της Μαρίας Δήμα) εδώ.
Πάμε τώρα στη δεύτερη, την οποία δημοσιεύσαμε, χθες, στον «Ημεροδρόμο»:
«Πράσινο φως» στην αυθαιρεσία των εργοδοτών δίνει ο Άρειος Πάγος με απόφαση (677/2017) που αναφέρει ότι «η καθυστέρηση καταβολής του μισθού δεν συνιστά βλαπτική μεταβολή των όρων της σύμβασης εργασίας».
Διαβάστε το ρεπορτάζ εδώ και ολόκληρη την απόφαση εδώ.
Δεν χρειάζεται να είσαι νομικός για να καταλάβεις το περιεχόμενο των αποφάσεων, ποιους βλάπτουν και ποιους εξυπηρετούν.
Δεν χρειάζεται να είσαι απόφοιτος κάποιου τμήματος πολιτικών επιστημών και να έχεις ειδικές γνώσεις για να καταλάβεις πως οι νόμοι από κάποιους ψηφίζονται, από κάποιους εφαρμόζονται, από κάποιους ερμηνεύονται, αλλά για τους πολλούς αυτοί είναι οι νόμοι που καθορίζουν τη ζωή τους και την καθημερινότητα τους.
Δεν χρειάζεται καμία ιδιαίτερη ιδεολογική ανάλυση για να αντιληφθούμε πως όσα ζούμε στην καθημερινότητα μας, στη δουλειά μας ή στην ανεργία μας είναι αποτελέσματα και πολιτικών επιλογών.
Με το τραγούδι που ακολουθεί δεν σχολιάζουμε τόσο το «δίκαιο» των αποφάσεων του Αρείου Πάγου. Ούτε καν μόνο την «ανθρωπιά» των πολιτικών που εφαρμόζουν τη βαρβαρότητα και την εκμετάλλευση. Σχολιάζουμε κυρίως το αποτέλεσμα και αφήνουμε κι ένα ανοιχτό παράθυρο για το μέλλον, διότι «δεν είσαι μόνος στην οικουμένη, υπάρχουν κι άλλοι βασανισμένοι»…
Ένα υπέροχο τραγούδι (μουσική: Β. Τσιτσάνης – στίχοι: Γερ. Τσάκαλος- ερμηνεία: Σωτ. Μπέλλου) που γράφτηκε χρόνια και χρόνια πριν:
"Η κοινωνία βαριά στενάζει, σκληρά η φτώχεια την εσπαράζει,τι θ’απογίνει μ’αυτό το χάλι, αυτός ο δρόμος πού θα μας βγάλει,τι θ’απογίνει μ’αυτό το χάλι, αυτός ο δρόμος πού θα μας βγάλει.Η δυστυχία μας κουρελιάζει, απ’τις πληγές μας το αίμα στάζει,τι μαύρα χρόνια καταραμένα, τα νιάτα φεύγουν, πάνε χαμένα,τι μαύρα χρόνια καταραμένα, τα νιάτα φεύγουν, πάνε χαμένα.Φτωχέ διαβάτη με τον καημό σου, εγώ τον ξέρω τον σπαραγμό σου,δεν είσαι μόνος στην οικουμένη, υπάρχουν κι άλλοι βασανισμένοι,δεν είσαι μόνος στην οικουμένη, υπάρχουν κι άλλοι βασανισμένοι."
Πηγή: imerodromos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου