Δεν είμαστε ανταγωνιστικοί, λένε. Έχουμε υψηλούς μισθούς, λένε. Αυτό φταίει, λένε. Kαι αυτό το λένε από την Ιαπωνία μέχρι τις Η.Π.Α και από την Ε.Ε μέχρι την Αφρική.
Σύμφωνα όμως με το Bureau of Labour Statistics σε όλον τον κόσμο, η παραγωγικότητα εργασίας αυξάνεται, αλλά το κόστος εργασίας βαίνει μειούμενο σε σχέση με τη παραγωγικότητα της εργασίας τους. Δηλαδή οι εργάτες έχουν το ίδιο εισόδημα για διπλή δουλειά!!
Όπως θα έλεγε ο Μαρξ -αυτός που τον κατέρριψαν ογκόλιθοι της παγκόσμιας σκέψης σαν τον Τζήμερο και την Παπαγγελή- αυξάνεται η υπεραξία, ενώ το μεταβλητό κεφάλαιο(μισθοί) βαίνει μειούμενο σε σχέση με αυτήν. Αφού λέει η υπεραξία προς το μεταβλητό κεφάλαιο εκφράζει το ποσοστό εκμετάλλευσης, τι μας λέει το Bureau of Labour Statistics; Mα ότι μέσα στην κρίση αυξήθηκε η εκμετάλλευση των εργαζομένων από τα αφεντικά. Σιγά τα νέα… Ναι, αλλά σα να επιβεβαιώνεται ο Μαρξ…
Γιατί τι είναι η κρίση; Μία μείωση του μέσου κέρδους των καπιταλιστών. Όχι όμως ζημία, απλώς μείωση του μέσου κέρδους τους, έτσι; Πώς; Μα γιατί η τιμή πώλησης είναι ίση με την τιμή παραγωγής συν το μέσο κέρδος. Τα αφεντικά , λοιπόν,κερδίζουν και πάλι, απλά όχι όπως παλιά. Ναι, αλλά αυτό δεν αρέσει στα αφεντικα, στον ΣΕΒ, στους εφοπλιστές, στους καναλάρχες και στους πολιτικούς τους υπαλλήλους. Και κάνουν τα πάντα να το αντισταθμίσουν.
Και πώς το αντισταθμίζουν; Μα με αύξηση της εργάσιμης μέρας, με μείωση των μισθών, με εντατικοποίηση της εργασίας κτλ. Αφού λέει ο Μαρξ ότι η υπεραξία προς το σταθερό και μεταβλητό κεφάλαιο είναι το ποσοστό κέρδους, τι μας λέει το Bureau of Labor Statistics; Μα ότι μέσα στην κρίση παραμένει σταθερός ή και αυξάνεται ο δείκτης κερδών των αφεντικών. Πώς; Ξεζουμίζωντας τους εργαζομένους. Σιγά τα νέα…Ναι, αλλά σαν να επιβεβαιώνεται ο Μαρξ…
Και τι άλλο λέει ο Μαρξ; Ότι τα αφεντικά δίνουν ένα μέρος του κέρδους στις Τράπεζες. Οι τράπεζες, λοιπόν, πληρώνονται από τα κέρδη των αφεντικών, δηλαδή από τον ιδρώτα των εργαζομένων. Γιατί Μα για να κάνουν τον μεσάζοντα στις πληρωμές μεταξύ των αφεντικών. Πώς; Χρησιμοποιώντας τα εισοδήματα των εργαζομένων που τους «εμπιστεύονται τον οβολόν τους». Ναι, αλλά άμα πέσουν έξω, φαληρίσουν, σκάσουν φούσκες ή απλώς δεν έχουν ρευστό, τι γίνεται; Ε, εκεί πάλι χρηιμοποιούν χρηματικά μέσα και μερίδια του εργαζόμενου λαού. Ακριβώς αυτό έλεγε ο Μαρξ. Ακριβώς αυτό που έχει συμβεί στον ελληνικό λαό κατ΄εντολή του ΕSM . Όχι μία, αλλά τρεις φορές. Σιγά τα ωά…Ναι, αλλά σαν να επιβεβαιώνεται και πάλι ο Μαρξ…
Αλλά δε φτάνει που πληρώνουμε τους ξένους τοκογλύφους-τράπεζες. Δε φτάνει που έχουμε ανακεφαλαιοποιήσει τους εγχώριους τοκογλύφους-τράπεζες. Εξακολουθούμε να τους δίνουμε και εγγυήσεις!! Γιατί σύμφωνα με τον φετινό, αριστερό, κρατικό προυπολογισμό, ανάμεσα στα άλλα υπέροχα, προσφέρει το μαγαζί και 1 δισ ευρώ εγγυήσεις στις τράπεζες.
Δηλαδή για να μην καταρρεύσουν οι τράπεζες, εγγυάται το ελληνικό δημόσιο ότι θα της υποστηρίξει με τουλάχιστον 1 δισ ευρώ.
Θα μου πεις, η εγγύηση δεν είναι «ζεστό» χρήμα. Είναι…εγγύηση. Δηλαδή «χρήμα που θα δοθεί σε περίπτωση που…». (Αν το πεις, βέβαια, αυτό, δε σε τιμάει, γιατί το ίδιο ακριβώς, το έχει πει και ο Άδωνις…)
Σε περίπτωση που -χτύπα ξύλο- έχουν ανάγκη οι τράπεζές μας. Όπως αυτές τις περιπτώσεις που χρειάστηκαν λίγο ρευστό, ένα χαρτζιλίκι, και τις ανακεφαλαιοποιήσαμε. 3 φορές.
Και όχι με 1 δισ ευρώ, αλλά με πολλαπλάσια.
Οπότε, δεν ειναι καλύτερο που τώρα τους δίνουμε εγγύηση μόνο 1 δισ ευρώ;
Ναι, δεν ξέρω αν το 1 δισ ευρώ είναι πολλά λεφτά σε επίπεδο κράτους.
Ίσως, όμως, να είναι αρκετά για να εγγυηθεί το δημόσιο ότι δε θα μείνει κανένα παιδί εκτός παιδικών σταθμών. Κανένα από τα 40.000 παιδιά που δε θα είναι τόσο τυχερά,όπως ανακοίνωσαν προσφάτως με καμάρι οι κυβερνητικοι ταγοί.
Ίσως είναι αρκετά για να εγγυηθεί το δημόσιο ότι ο «Ευαγγελισμός» δε θα ξεμένει τη μία από αγγειογράφο και την άλλη από αξονικό τομογράφο κατά τη διάρκεια γενικής εφημερίας.
Ή ότι θα πληρωθούν οι εφημερίες και οι βάρδιες του προσωπικού.
Ή ότι δε θα επιβαρύνονται με clawback και rebate οι συμεμβλημένοι υγειονομικοί.
Δεν ξέρω αν το 1 δισ ευρώ είναι αρκετά λεφτά σε τέτοιο μακροοικονομικό επίπεδο.
Ίσως, όμως, είναι αρκετά για να εγγυηθεί το δημόσιο ότι δε θα ξεπουληθεί η ΔΕΗ, επειδή μπορεί να παρουσιάζει ζημιά, που την παρουσιάζει επειδή το δημόσιο την υποχρέωσε να χαρίζει ρεύμα σε βιομηχανίες, να χαρίζει οφειλές σε επιχειρήσεις, να χαρίζει το δίκτυο της σε ανταγωνιστικές ιδωτικές εταιρείες παροχής ρεύματος, να πληρώνει τη ζημιά απο τη χρήση αυτή.(Κι όλα αυτά πριν ολοκληρωθεί η απελευθέρωση ενέργειας,το όραμα της Ε.Ε. Εκεί να δεις γλέντια!!)
Ίσως, επίσης, είναι αρκετά για να εγγυηθεί το δημόσιο για τα Ταμεία. Αυτά που τα ρημάξανε 80 δισ ευρώ εργοδοτικής εισφοροδιαφυγής, ο χρηματιστηριακός τζόγος, το PSI και τα αποτελείωσε ο νόμος-λαιμητόμος του ΣΥΡΙΖΑ το 2016.
Δεν ξέρω, αν όντως, 1 δισ ευρώ είναι πολλά λεφτά, όταν τριγύρω χορεύουν τρις ευρώ.
Ίσως να είναι αρκετά για τη φτωχή αγροτιά που βάσει ΚΑΠ υποχρεώνεται να έχει το 7% ακαλλιέργητο και που αν και αποτελεί το 80% των αγροτικού πληθυσμού, παίρνει το 20% των επιδοτήσεων. Που βιώνει καταστροφές μη αναμενόμενες από τον κακό καιρό, αλλά τελείως αναμενόμενες από την ΚΑΠ.
Δεν ξέρω αν 1 δισ ευρώ, θα έκανε καμιά διαφορά στην αγροτική παραγωγή.Άλλωστε, μόνο από τις ποσοστώσεις η ζημιά της χώρας υπολογίζεται λίγο πιο κάτω από 1 δισ ευρώ. Οπόταν, χάνουμε που χάνουμε 1 δις ευρώ, τι έγινε να χάσουμε 1 δις ευρώ παραπάνω. Σιγά τα ωά.
Άλλωστε, δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Όπως δεν έχει και πολλή σημασία αν τα νούμερα επιβεβαιώνουν τον Μαρξ αντί να επιβεβαιώνουν ότι όλα είναι τυχαία και φταίει η κακιά μας η μοίρα. Δεν έχουν τόσο σημασία τα νούμερα.΄Αυτό που έχει σημασία είναι ότι όπως επισήμαινε τόσο ο Μαρξ, όσο και ο Λένιν είναι ότι η πολιτική είναι πιο σημαντική από την οικονομία. Τα νούμερα, όσο αληθινά, χρήσιμα και αποκαλυπτικά κι αν είναι, δεν κάνουν επανάσταση.
Αυτό είναι δική μας δουλειά. Είναι καθήκον των εργαζομένων. Γιατί αν θέλουμε να καταργήσουμε τα νούμερα που καταγράφουν τα δικά τους κέρδη και τη δική μας μιζέρια, πρέπει να καταργήσουμε απλώς τα δικά τους κέρδη και τη δική μας μιζέρια.
Και αυτό γίνεται μόνο επαναστατικά.
ΑΡΗΣ ΨΩΜΑΣ
Πηγή: imedromos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου