Ο λογιστής μου κι εγώ

Κάθε φορά που με παίρνει τηλέφωνο ο λογιστής μου φοβάμαι. Δεν έχω να κρύψω κάτι ούτε αντιμετωπίζω κίνδυνο κατάσχεσης, παρόλα αυτά φοβάμαι. Δεν είναι ορθολογικό αλλά συμβαίνει. Είναι πια κάτι σαν αυτοματισμός, μια ανακλαστική αντίδραση που διαμορφώθηκε επειδή οι οικονομικές υποχρεώσεις διαρκώς μεγαλώνουν χωρίς να υπάρχει προοπτική αλλαγής της αρνητικής δυναμικής και χωρίς όλο αυτό να έχει κάποιο αποτέλεσμα. Δηλαδή, πληρώνω όλο και περισσότερους φόρους-εισφορές και την ίδια ώρα πληρώνω όλο και περισσότερο για την παιδεία και την υγεία, για σύνταξη ούτε λόγος να γίνεται.

Η φωνή της συνείδησής μου λέει ότι θα έπρεπε να είμαι ευχαριστημένη γιατί τόσοι άλλοι δεν έχουν δουλειά και εισόδημα, έστω μικρό, επομένως δεν έχουν την πολυτέλεια των δικών μου παραπόνων.

Σκάσε και κολύμπα, με άλλα λόγια. Ισχύει και μπορεί να έχει νόημα αρκεί να υπάρχει κάπου στον ορίζοντα μια ακτή. Να κουραστείς, το παλέψεις, να εξαντληθείς, να κάνεις υπομονή, να ανακαλύψεις αντοχές που δεν ήξερες πως έχεις, να το φιλοσοφήσεις, αλλά κάποια στιγμή να φτάσεις. Αν δεν υπάρχει προορισμός, το ταξίδι είναι μάταιο και βασανιστικό, περίπου σαν αυτό που κάνουμε τώρα. Καταπονούμαστε όλο και περισσότερο, φτωχαίνουμε και ταλαιπωρούμαστε, χωρίς να ξέρουμε πού πάμε, ποιο είναι το τέλος, αν είναι γνωστή η διαδρομή,  μήπως κάπου υπάρχει αδιέξοδο, αν μετά την ανηφόρα ακολουθεί κατηφόρα ή αν απλώς προχωράμε στο άγνωστο – πάμε και βλέπουμε.

Έκλεισε, επιτέλους, η αξιολόγηση. Ανακουφιστήκαμε παρόλο που δεν τελειώνουν τα βάσανά μας.  Μετά θα μάθουμε ότι εκτός από τη δεύτερη, υπάρχει τρίτη, τέταρτη και πέμπτη αξιολόγηση, επομένως έχει πολύ ακόμη μπροστά. Επίσης, θα μιλάμε για τα μέτρα που θα ισχύσουν από το 2019 και στο μεταξύ θα υφιστάμεθα τα μέτρα του μνημονιακού παρόντος (αν δεν πληρώνεις ΕΦΚΑ, θα καταλάβεις τι εννοώ μόλις κάνεις τη φορολογική δήλωση).

Μια ιδέα είναι να το πάρουμε απόφαση ότι μόνο χειρότερα θα πηγαίνουν τα πράγματα και να οργανωθούμε για την ατελείωτη κάθοδο. Να περιορίσουμε τα έξοδα όσο δεν πάει άλλο, να ξεχάσουμε διακοπές, ψυχαγωγία, ταξίδια και όλα αυτά τα πάνω από τις δυνάμεις μας, να ταμπουρωθούμε στα σπίτια μας και να περιμένουμε να περάσει ο καιρός (μας). Να είναι στόχος ζωής, ας πούμε, να μην γίνει πλειστηριασμός του σπιτιού σου, να μην πας μέσα για χρέη, να μπορείς να πάρεις το φάρμακο που χρειάζεσαι.

Εγώ φοβάμαι τον λογιστή (τι θα μου πει) και ο λογιστής εμένα (μήπως δεν έχω να τον πληρώσω). Δεν ξέρω ποιος από τους δυο μας φοβάται περισσότερο.

Αγγελική Σπανού - δημοσιογράφος

Πηγή: aftodioikisi.gr