Ημουν σε κατάσταση σοκ. Σοκ κανονικό. Απ' αυτά που παθαίνεις και τα
παίζεις κανονικότατα. Που ψάχνεσαι και δεν βρίσκεσαι. Που χρειάζεσαι μια
επανάσταση επιτόπια (χρονικά, όχι χωρικά) για να 'ρθεις να στανιάρεις.
Βλέπεις, μέχρι τότε, συναντούσα μόνο εκπροσώπους του συστήματος.
Αυτός, όμως, ήταν το Σύστημα το ίδιο. Ηταν το πρόσωπο του Κεφαλαίου
αυτοπροσώπως. Εγώ για μια συνέντευξη Τύπου πήγα. Πού να 'ξερα!
Το πρόσωπο του Κεφαλαίου, ας το λέμε «Τζον» για συντομία, φαινόταν
απολύτως φυσιολογικός. Παρά τα κάποια χρόνια του (έτσι είναι με τα
Κεφάλαια: αν γράφονται με κεφαλαία, φέρουν πίσω τους πολλά μηδενικά σε
χρήμα και πολλές δεκαετίες σε χρόνο), ήταν ευθυτενής, προσηνής,
ευγενικός.
Από πατέρα Ιταλό και μάνα Ελληνίδα, ο Τζον γεννήθηκε στην Αμερική
(έτσι είναι με τα Κεφάλαια: φέρουν λίγο από Ελλάδα μέσα τους για
ξεκάρφωμα, αλλά γεννιούνται και ανθίζουν μακριά της). Εκεί έζησε το
λεγόμενο «αμερικανικό όνειρο».
Εμεινε άστεγος μα τελικά, παμπλούτισε! Με 700 δολάρια αρχικό
κεφάλαιο, έφτιαξε μια σειρά προϊόντων για τα μαλλιά και μετά έφτιαξε και
άλλα - όχι μόνο τριχοπροϊόντα, αλλά και νυχτερινά μαγαζιά, προϊόντα
κινητής τεχνολογίας, τεκίλα και διαμάντια. Με τούτα και μ' εκείνα,
κατόρθωσε και είναι σήμερα από τους πλουσιότερους «ΕλληνοΤζον» του
κόσμου τούτου.
Προσωπική περιουσία: δισ. Κεφάλια: ένα. Κεφάλαια: αμέτρητα.
Επιδιώξεις... αυτές κι αν είναι επιδιώξεις: εκεί που ατένιζε, λέει, την
Ακρόπολη από το roof garden (!) της «Μεγάλης Βρετανίας» ανακάλυψε πως
«κάτι λείπει».
Και τότε αποφάσισε πως όταν ξαναπάει (στη χώρα πλέον, όχι στο
ξενοδοχείο), θα τους πει να μας επιστρέψουν τα Μάρμαρα που
«δανείστηκαν». Αλλά, δεν θα μείνει μόνο εκεί. Για να βοηθήσει την
Ελλάδα, δήλωσε πως θα μειώσει την τιμή από τις βαφές μαλλιών που πουλάει
στη χώρα, ώστε να μη στενάζει η μέση Ελληνίδα με τη ρίζα άβαφη και την
τσέπη άδεια.
Συνεχίζοντας, τόνισε πως το καλύτερο για τις κυβερνήσεις είναι να
διοικούνται από τεχνοκράτες και επιχειρηματίες, γιατί αυτοί ξέρουν πολύ
καλά τι θα πει «βγάζω κέρδος - δεν έχω ζημία». Και μάλιστα έφερε ως
παράδειγμα τους υπαλλήλους της δικής του υπερεπιχείρησης, που είναι
ελάχιστοι, αλλά «δουλεύουν πολύ, δουλεύουν καλά και πληρώνονται καλά».
Είχε και επιχείρημα: «Κάποια στιγμή είχα ένα συνεργείο οικοδομών που
δούλευε για μένα και είδα πως κάποιοι εργάτες κάθονταν και όχι μόνο
έκαναν διάλειμμα, κάπνιζαν κιόλας! Κι όμως, δεν τους απέλυσα» είπε
μεγαλόψυχα, για να μας αποτελειώσει διευκρινίζοντας: «Δεν χρειάζονται
πολλοί εργάτες, όπως θέλουν τα συνδικάτα ή οι κυβερνήσεις - πολλή
δουλειά χρειάζεται».
Δίπλα στον Τζον (Τζον) ήταν και η γυναίκα του, πραγματική κουκλίτσα.
Πρώην μοντέλο, αρκετά απαστράπτουσα, ικανά πλαστικοποιημένη. Την άκουσα
να λέει: «Δεν είχα πολύ χρόνο. Είδα λίγο την Αθήνα, πήγα για ψώνια και
δυστυχώς δεν πρόλαβα να δω τους μετανάστες και τα παιδάκια στα
νοσοκομεία που ήθελα». Τι να κάνουμε, τυχερά είν' αυτά... Οταν μπλέκεις
με το σόπινγκ, πού να προκάνεις τα λοιπά. Ή, μάλλον, τα... υπό-λοιπα.
Ξαφνικά θυμήθηκα έναν ξεναγό στο Αουσβιτς, που μιλώντας για το ποιοι
κρατούνταν στο στρατόπεδο, έλεγε: «Εδώ οι ναζί έκαιγαν Εβραίους,
Τσιγγάνους, μετανάστες, ομοφυλόφιλους κ.λπ., κ.λπ.».
Ο Τζον Τζον ξέρει. Είναι η εξουσία και το ξέρει. Και το δείχνει ότι
το ξέρει. Ακριβώς γιατί ανήκει σε αυτό που λέμε «νεοπροσήλυτοι στον
καπιταλισμό». Που θέλεις να το δείχνεις το «ό,τι σου» (κατέβει,
ανήκει...). Ολοι οι υπόλοιποι είναι ακριβώς αυτό: «υπό-λοιπα».
Τα... «και λοιπά». Οσα δεν χωράνε στην πολιτική (τους), γιατί
φέρνουνε «ζημία». Οσα δεν χωράνε στη δούλεψη (τους), γιατί κάνουνε
«διάλειμμα». Οσα δεν χωράνε στον χρόνο (τους), γιατί δεν είναι «αγορές».
Οσα δεν χωράνε στον κόσμο τους, γιατί είναι απλά κατά-λοιπα, υπό-λοιπα,
κ.λπ. (μακάρι να 'παιζα με τις λέξεις, μα με τούτες εδώ δεν είναι ν'
αστειεύεται κανείς).
Ο Τζον έμεινε με τους φίλους του στο λόμπι. Η κ.Τζον γύρισε στα ψώνια
της. Εγώ γύρναγα σαν την άδικη κατάρα. Η επιτόπια επανάσταση δεν έγινε
ποτέ. Και η μέρα κύλησε... κατά τα λοιπά.
Συντάκτης: Νόρα Ράλλη
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου