13 φορές που η Eurovision έγινε σούπερ πολιτική

Ο «πόλεμος» Ουκρανίας - Ρωσίας μεταφέρθηκε φέτος στη σκηνή της Eurovision. H Ουκρανία, η χώρα που φιλοξενεί φέτος τον διαγωνισμό απαγόρευσε την είσοδο στην εκπρόσωπο της Ρωσίας, την 28χρονη Yulia Samoilova, γιατί είχε επισκεφθεί την Κριμαία μετά την προσάρτηση της χερσονήσου από τη Ρωσία.

Έπειτα από την απόφαση του Κιέβου να μην επιτρέψει στην εκπρόσωπο της Ρωσίας, Yulia Samoilova, να συμμετάσχει στην Eurovision, η Ρωσία αποφάσισε να μην μεταδώσει τον διαγωνισμό.

«Το "Πρώτο Κανάλι" δεν θεωρεί ότι είναι δυνατόν να μεταδώσει τον Διαγωνισμό Eurovision 2017 ούτε εξετάζει το ενδεχόμενο να στείλει κάποια άλλη υποψήφια στην θέση της Samoilova» αναφέρει σε ανακοίνωση του.

Όπως αναλύει και ο Frances Robinson στο politico.eu, δεν είναι η πρώτη φορά που τα πράγματα στην Eurovision γίνανε πολιτικά. Η Eurovision ήταν πάντα πολιτική, τόσο για τα γεωπολιτικά κριτήριά της, όσο και για τη μουσική. Αυτό είναι που κρατά τους γλωσσολόγους, τους διπλωμάτες και τους πολιτικούς κολλημένους στις τηλεοράσεις τους κι όχι ότι είναι φαν της ποπ. «Λαμβάνοντας υπόψη τις διάφορες κρίσεις που συμβαίνουν στον κόσμο σήμερα, ο διαγωνισμός αυτός είναι ιδιαίτερα πολιτικός», δήλωσε ο Dean Vuletic του Πανεπιστημίου της Βιέννης, ιστορικός της σύγχρονης Ευρώπης που ειδικεύεται στην Eurovision. «Κι αν κοιτάξουμε πίσω, αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Τα κράτη χρησιμοποίησαν πάντα τον διαγωνισμό τραγουδιού στην πολιτιστική τους διπλωματία».

Με αυτό το πνεύμα, είναι η 13η φορά που η μεγαλύτερη τηλεοπτική εκδήλωση στον κόσμο (μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες) αποκτά μεγάλο ενδιαφέρον.

1. Παραβιάσεις

Έναν από τους πιο πολιτικοποιημένους τελικούς της Eurovision παρακολούθησε πέρυσι η Ευρώπη.

Μεγάλη νικήτρια αναδείχθηκε η Ουκρανή τραγουδίστρια, Τζαμάλα με μία πολιτική μπαλάντα, με άμεσες αναφορές στην εκτόπιση των Τατάρων από την Κριμαία από τον Στάλιν.

Η νίκη της Ουκρανίας προκάλεσε όπως ήταν φυσικό δυσαρέσκεια στη Ρωσία, όπου πολλοί κατήγγειλαν μια «πολιτική» νίκη, εις βάρος του Ρώσου υποψηφίου και μεγάλου φαβορί, ΣερΓκέι Λαζάρεφ, και καλούσαν ακόμη και σε μποϊτοκάζ του διαγωνισμού που θα διεξαχθεί εφέτος στο Κίεβο.

Η Ρωσία είχε διαμαρτυρηθεί εντόνως για την ουκρανική συμμετοχή, κάνοντας λόγο για «πολιτικούς» υπαινιγμούς, όμως η επιτροπή της EBU, απέρριψε τις αιτιάσεις, υποστηρίζοντας ότι το τραγούδι έχει ιστορικά και όχι πολιτικά στοιχεία.

«Ναι!!! Μία εμφάνιση και μία νίκη απίστευτη! Όλη η Ουκρανία σας λέει ένα μεγάλο ευχαριστώ Τζαμάλα, έγραψε στο Twitter o πρόεδρος της Ουκρανίας Πέτρο Ποροσένκο.

Όπως ήταν αναμενόμενο, οι αντιδράσεις από την Ρωσία ήταν έντονες με τον Ρώσο γερουσιαστή Φραντς Κλιντσέβιτς να καταγγέλλει: «Δεν ήταν η Ουκρανή τραγουδίστρια Τζαμάλα και το τραγούδι της “1944” που κέρδισε, ήταν η πολιτική που νίκησε την τέχνη».

Κατά την απονομή του βραβείου της, η Τζαμάλα δήλωσε πως το μόνο που επιθυμεί είναι η ειρήνη στη χώρα της.

Δεν ήταν η πρώτη πολιτική παρέμβαση της Ουκρανίας στην Eurovision. Το 2004, η Ruslana κέρδισε με τους «Άγριους χορούς», μια εξαιρετικά σκληρή παράσταση που βοήθησε το κράτος της Ουκρανίας να σφυρηλατήσει τη μετα-σοβιετική εθνική του ταυτότητα, υπενθυμίζοντας τη λαϊκή παράδοση του Hutsul.

Αυτή τη φορά η Ουκρανία επέλεξε ένα απολύτως αβλαβές ροκ τραγούδι. Αλλά οι τραγουδιστές της δήλωσαν ότι «αγωνίζονται για το όνειρό τους και την ανεξαρτησία τους, καθώς και για τη χώρα τους». «Χωρίς αμφιβολία, θα υπάρξουν πολλές πολιτικές ερμηνείες του διαγωνισμού», δήλωσε ο Vuletic.

2. Η επίδραση της Conchita

Έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που η γενειοφόρος Αυστριακή βασίλισσα Conchita Wurst σάρωσε  στη Eurovision. Σχεδόν 20, από τότε που η τρανσέξουαλ Dana International εκπροσώπησε το Ισραήλ με το τραγούδι «Diva» και κατέκτησε την κορυφή.  Αλλά και το 1961, για πρώτη φορά στην ιστορία της Eurovision την πρώτη θέση πήρε το Λουξεμβούργο με το τραγούδι «Nous les amoureux» που το ερμήνευσε ο Jean-Claude Pascal και αναγνωρίζεται από τους λάτρεις της Eurovision ως τραγούδι για την απελευθέρωση των ομοφυλοφίλων.

Οι σημαίες του ουράνιου τόξου σχεδόν κυριαρχούν στο κοινό και πολλοί βλέπουν το διαγωνισμό ως μεγάλη ευκαιρία για να διεκδικήσουν και να γιορτάσουν γενικότερα τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ. «Η φιλοδοξία να ξεπεραστούν οι (σεξουαλικές) διαφορές αποτελεί βασικό κομμάτι του διαγωνισμού και είναι πιο συναφής τώρα από ποτέ», δήλωσε ο Dave Goodman, ανώτερος υπάλληλος επικοινωνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ραδιοφωνίας (EBU), ο οποίος είναι στην παραγωγή του διαγωνισμού. Το δίκτυο είναι «υπερήφανο» όχι μόνο για τα «μουσικά επιτεύγματα» της Eurovision, αλλά και για την προώθηση της «διαφορετικότητας» και της «πολιτιστικής διορατικότητας και κατανόησης», ανέφερε.

Αυτή ωστόσο η στάση προς την ποικιλομορφία και τη διαφορετικότητα μπορεί να αποτελέσει πρόκληση για τη φιλοξενία του φετινού έτους. Όταν ο Ben Goodwin, ο συγγραφέας του ταξιδιωτικού blog «Railways and Randomness» και αφοσιωμένος οπαδός της Eurovision, ταξίδεψε στην Ουκρανία με τον συνεργάτη του πέρυσι, το ζευγάρι ήταν διακριτικό για τη σχέση τους. «Έχω την αίσθηση από την εμπειρία μας ότι αρκετοί άνθρωποι στην Ουκρανία απλά δεν μπορούν να κατανοήσουν την ιδέα των LGBT ατόμων», είπε. «Όσοι πάνε στη Eurovision από την κοινότητα των LGBT, μπορεί να μην γίνουν δεκτοί με ανοιχτές αγκάλες".

Η φήμη του διαγωνισμού ως γεγονός LGBT για πολλούς δεν αμφισβητείται και ενοχλεί. Το 2013, τα τουρκικά ΜΜΕ δεν μετέδωσαν τον διαγωνισμό - λόγω του φιλιού μεταξύ δυο γυναικών ως η κορύφωση του «Marry Me» της Kristia Siegfrid. Ακόμη και η νίκη της Conchita προκάλεσε. «Ακόμη και πριν ξεκινήσει ο διαγωνισμός, συντηρητικές ομάδες στη Ρωσία, τη Λευκορωσία και το Αζερμπαϊτζάν προκάλεσαν εκστρατεία για να αρνηθούν την είσοδό της» σύμφωνα με τον Roch Dunin-Wąsowicz, γράφοντας για το ευρωπαϊκό ιστολόγιο πολιτικών του London School of Economics, EUROPP.

3. Εργαλείο άσκησης επιρροής

Η EBU (Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση) είναι μια ένωση ραδιοτηλεοπτικών φορέων και όχι κυβερνήσεων. Αλλά αυτό δεν εμποδίζει ορισμένες χώρες -ιδίως εκείνες όπου οι κρατικοί ραδιοτηλεοπτικοί οργανισμοί υπόκεινται σε ισχυρή επιρροή της κυβέρνησης- να το χρησιμοποιούν ως εργαλείο για προβολή δύναμης. «Το καθεστώς του δικτάτορα Φράνκο στην Ισπανία στη δεκαετία του '60 κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια για τη νίκη της Ισπανίας στην Eurovision, την οποία χρησιμοποίησε ως τρόπο επιβεβαίωσης της συμμετοχής της χώρας στη Δυτική Ευρώπη σε μια εποχή κατά την οποία οι δυτικοευρωπαϊκές κυβερνήσεις διατηρούσαν απόσταση από αυτήν τη δικτατορία» λέει ο Vuletic.

Όταν η Μαδρίτη τελικά φιλοξένησε το διαγωνισμό το 1969, ήταν μια από τις πιο «δραματικές» εκδοχή που είχε ποτέ η Eurovision. Στη σκηνή πρωταγωνιστούσε ένα γλυπτό σχεδιασμένο από τον Σαλβαδόρ Ντάλι.

Η Αυστρία εξέφρασε την αποδοκιμασία της για την κυβέρνηση, αποσύροντας τη συμμετοχή της ενώ υπήρξε μια άνευ προηγουμένου τετραμερή ισοπαλία για τη νίκη, της Γαλλίας, των Κάτω Χωρών, της Ισπανίας και του Ηνωμένου Βασιλείου. Χωρίς κανόνα για την επίλυση του προβλήματος, και οι τέσσερις χώρες έλαβαν μετάλλιο. Η διαμάχη αυτή οδήγησε αρκετές χώρες να αρνηθούν να διαγωνιστούν στο Άμστερνταμ την επόμενη φορά, μετά την επιλογή της Ολλανδίας ως οικοδεσπότη με κλήρωση.

Ο διαγωνισμός έχει αποκτήσει έκτοτε κανόνες για μια τέτοια πιθανότητα. Αν για παράδειγμα υπάρξει μια ισοπαλία στο Κίεβο, θα κυριαρχήσει το τραγούδι με την υψηλότερη βαθμολογία από τις δημόσιες ψήφους (και όχι από τις επιτροπές). Αν εξακολουθεί να είναι ισοπαλία, το τραγούδι που έλαβε πόντους από τις πιο μεμονωμένες χώρες θα κερδίσει.

4. Ελεύθεροι από τη «σοβιετική αυτοκρατορία»

Όταν η Εσθονία κέρδισε το διαγωνισμό το 2001, το πρώτο μετασοβιετικό έθνος που το έκανε, εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία να αναβαθμίσει την εικόνα της ως έθνος. «Η υπόθεση της Εσθονίας είναι ένα ενδιαφέρον παράδειγμα της “επιστροφής στην Ευρώπη” και για τις άλλες εθνότητες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης», υποστηρίζει ο Δρ Paul Jordan, ένας ακαδημαϊκός γνωστός ως Dr. Eurovision. Ήταν η ευκαιρία για αυτούς να αλλάξουν και να προωθήσουν την εικόνα τους για πρώτη φορά μετά την ανεξαρτησία τους και παρουσίασαν την ιδέα των «σκανδιναβικών με μια συστροφή», δείχνοντας ταυτόχρονα πρόθυμοι να απομακρύνουν τις αναμνήσεις της ΕΣΣΔ.

Όπως εξηγεί ο Paul Jordan στο βιβλίο του «The Modern Fairy Tale: Nation Branding, National Identity and the Eurovision Song Contest in Estonia» («Το σύγχρονο παραμύθι: Εθνική ταυτότητα και το διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision στην Εσθονία»), οι πολίτες της χώρας ήταν εξοικειωμένοι με την Eurovision, επειδή μπορούσαν να το παρακολουθούν με φινλανδικό τηλεοπτικό σήμα. Η Εσθονία άρχισε να συμμετέχει στο διαγωνισμό το 1994. «Αποδεσμευτήκαμε από τη Σοβιετική Αυτοκρατορία μέσω τραγουδιού», δήλωσε ο πρωθυπουργός Mart Laar σε πλήθος μετά τη νίκη της χώρας. «Τώρα θα τραγουδήσουμε για τον δρόμο μας προς την Ευρώπη», πρόσθεσε, αναφερόμενος σε εν εξελίξει ενταξιακές συνομιλίες με την ΕΕ.

5. Σουηδική κυριαρχία

Το θέμα του τρέχοντος έτους μπορεί να είναι «Γιορτάζοντας τη Διαφορετικότητα», αλλά η Eurovision είναι ευάλωτη στην κριτική για την ποικιλομορφία της μουσικής της επιλογής. Η Σουηδία, ένας νικητής έξι φορές, κατέχει δεσπόζουσα θέση στην αγορά και συνθλίβει την παγκόσμια ποπ σκηνή όπως οι Βίκινγκς έκτισαν τον Danelaw πριν από αιώνες. Σύμφωνα με τη σουηδική συνταγή, οι διαγωνιζόμενοι συχνά ποντάρουν σε ένα λαμπερό πιασάρικο ποπ τραγούδι, γι αυτό κι οι άλλοι παίρνουν έναν Σουηδό για να τους γράψει ένα.

Το ένα τέταρτο όλων των τραγουδιών της Eurovision πέρυσι είχε ένα «σουηδικό στοιχείο», σύμφωνα με το Radio Sweden. Ο Justin Timberlake πέρυσι τραγούδησε live σε παγκόσμια πρεμιέρα το νέο του single στον τελικό της Eurovision που για τρίτη φορά διεξήχθη στη Στοκχόλμη της Σουηδίας, το Can't Stop The Feeling έγραψαν δύο Σουηδοί, ο Max Martin και ο Shellback. Ο Σουηδός συνθέτης Thomas G:son έχει γράψει 69 τραγούδια για 12 διαφορετικές χώρες που συμμετείχαν στον τελικό της  Eurovision. Φέτος, οι χώρες που έλαβαν το σουηδικό «άγγιγμα» είναι η Ελβετία, το Αζερμπαϊτζάν, η Κροατία και βέβαια η Σουηδία.

6. Blitz και bling

Το Αζερμπαϊτζάν κέρδισε το 2011 (με τη βοήθεια ενός Σουηδού τραγουδοποιού, φυσικά) και στη συνέχεια φιλοξένησε τον πιο ακριβό διαγωνισμό στην ιστορία της Eurovision. Με εντολή του προέδρου της χώρας, Ilham Aliyev, περίπου 220 εκατ. ευρώ  δαπανήθηκαν για τη διοργάνωση, 106 μόνο για το νέο Crystal Hall των 23.000 θέσεων που φιλοξένησε τον τελικό, ενώ παράλληλα ολοκληρώθηκε ο αυτοκινητόδρομος προς το αεροδρόμιο.

Η φιλοξενία του διαγωνισμού δεν ήταν ποτέ φθηνή. Η Ιρλανδία μάλιστα προτίμησε να σταματήσει να κερδίζει, καθώς η διοργάνωση ήταν πολύ δαπανηρή για να την κρατάει επανειλημμένα. Όμως, μετά και την υπερβολή του Αζερμπαϊτζάν, οι ραδιοτηλεοπτικοί οργανισμοί τείνουν να επιδιώκουν μια (ελαφριά) προσέγγιση του «less is more», επιδεικνύοντας «πράσινα» οικολογικά διαπιστευτήρια παρά λάμψη και στρας.

7. Μην αναφέρετε τη γενοκτονία

Το 2015, η Αρμενία χρησιμοποίησε την Eurovision για να σηματοδοτήσει την εκατονταετηρίδα της σφαγής 1,5 εκατομμυρίων Αρμενίων τις τελευταίες ημέρες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας - γεγονός που αναγνωρίστηκε ως γενοκτονία από πολλούς στην Ευρώπη αλλά όχι από τους γείτονες της Τουρκίας και του Αζερμπαϊτζάν - μια ομάδα αποτελούμενη από Αρμένιους από τις πέντε ηπείρους, με το τραγούδι τους «Face the Shadow».

Το ρεφρέν του τραγουδιού - «Don’t deny/ Ever don’t deny/ Listen don’t deny (I don’t want to deny)/ You and I» - ήταν ένα μήνυμα εκείνων που αναζητούν αναγνώριση των δεινών των Αρμενίων και σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Η επιλογή της χώρας για το 2010,  το «Apricot Stone», είχε ασχοληθεί με το ίδιο θέμα και έλαβε παρόμοια υποδοχή.

Φέτος, η Αρμενία εγκατέλειψε την πολιτική. Η χώρα φέτος εκπροσωπείται από την  Artsvik Harutyunyan με το«Fly With Me», ένα ερωτικό τραγούδι που θεωρείται φαβορί με βάση τα στοιχήματα.

8. Ρωσική ντίσκο

Η Reference Group, η επιτροπή δηλαδή που επιβλέπει κι εποπτεύει τον διαγωνισμό και τους κανόνες του, το 2009 βρέθηκε μπροστά σε «περίεργες» κανονιστικές και πολιτικές παραβιάσεις. «Αναγκάστηκε» και απέκλεισε το τραγούδι της γεωργιανής συμμετοχής στον διαγωνισμό, διότι προσέβαλε τον Ρώσο Βλαντίμιρ Πούτιν, εξαιτίας του πολιτικού του μηνύματος, ανακοίνωσαν οι διοργανωτές του.

«Η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Μεταδόσεων (ΕΒU) επισήμως ενημέρωσε την αντίστοιχη Γεωργιανή Υπηρεσία Μεταδόσεων GBU πως οι στίχοι του τραγουδιού της στον 54ο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον δεν είναι σύμφωνοι προς τους κανονισμούς της», τονίζανε στο ανακοινωθέν τους οι διοργανωτές.

Το ντίσκο τραγούδι με τίτλο «We don't want to put in» έκανε λογοπαίγνιο με την αγγλική γραφή του ονόματος του Πούτιν και το αγγλικό ρήμα to put in, που σημαίνει «βάζω».

Η επιτροπή που επιθεωρεί τη διοργάνωση τόνισε πως «κανένας στίχος, δηλώσεις, χειρονομίες πολιτικού περιεχομένου, δεν μπορούν να γίνουν ανεκτοί» στον μουσικό αυτό διαγωνισμό. Η Γεωργία είχε επιλέξει το συγκεκριμένο τραγούδι έπειτα από την υπαναχώρηση από την απόφασή της να μποϊκοτάρει τον διαγωνισμό, που θα διοργανωνόταν στη Μόσχα, μετά από τη σύντομη σύρραξη που είχαν η Γεωργία κι η Ρωσία το προηγούμενο καλοκαίρι.

9. Γλωσσολογία

Το ερώτημα σε ποια γλώσσα να τραγουδάνε έχει γίνει πολλές φορές αντικείμενο συζήτησης. Ο ABBA, νικητές του διαγωνισμού του 1974 για την Σουηδία. ερμήνευσαν στα αγγλικά. Η απόφαση του διαγωνισμού να καταργήσει τις γλωσσικές του απαιτήσεις το 1999 σήμαινε και την καθιέρωση και κυριαρχία των αγγλικών ή κάτι κοντά σε αυτά. Ενδεικτικό, το τραγούδι του Σαν Μαρίνο το 2012, αυτή η συμμετοχή έμεινε αξέχαστη ειδικά σε όσους ασχολούνται με τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Το τραγούδι το ερμήνευσε η Valentina Monetta και είχε τον τίτλο «Facebook uh oh oh». Η αλήθεια είναι ότι το τραγούδι αυτό θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει μέρος διαφημιστικού σποτ του Facebook. 

Do you wanna be more than just a friend?
Do you wanna play cybersex again?
If you wanna come to my house
Then click me with your mouse

Facebook, uh oh oh…
Everybody loves you so

Οι χώρες έχουν επικριθεί για τα «εμπορικά» τους κριτήρια και για το ότι δεν επέλεγαν τραγούδια που να αντιπροσωπεύουν τον πολιτισμό και την κουλτούρα τους. Με αποκορύφωμα την κυριαρχία της αγγλόφωνης μουσικής γλώσσας. Η Ισπανία, για παράδειγμα, ανταγωνίστηκε με ένα τραγούδι αγγλικής γλώσσας πέρυσι, παρά το γεγονός ότι η μουσική ισπανική γλώσσα αρέσει πολύ σε όλο τον κόσμο.

10. Ο σουρεαλισμός του Βελγίου

Τα πάντα στο Βέλγιο επηρεάζονται από το γλωσσικό ζήτημα και η Eurovision δεν αποτελεί εξαίρεση. Το μεγαλείο και η δυστυχία της πολυγλωσσίας στο Βέλγιο, καθώς είναι γλωσσικά και πολιτιστικά διαιρεμένο, πέρασε φυσικά και στο διαγωνισμό της Eurovision. Το Βέλγιο έχει δύο εθνικούς ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς του διαγωνισμού, τον φλαμανδικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα Vlaamse Ραδιοφωνικός Σταθμός en Televisieomroep (VRT) και τον γαλλόφωνο ραδιοτηλεοπτικό φορέα Radio télévision belge de la communauté française (RTBF). Οι δύο ραδιοτηλεοπτικοί φορείς ανταλλάσσουν την επιλογή τραγουδιού για το διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision κάθε χρόνο.

Το Βέλγιο έχει κερδίσει το διαγωνισμό μία φορά, το 1986, όταν η Σάντρα Κίμ κέρδισε με το τραγούδι της "J'aime la vie" στο Μπέργκεν της Νορβηγίας. Αν και ισχυρίστηκε ότι ήταν 15 ετών, ήταν στην πραγματικότητα μόνο 13, αλλά τελικά κατάφερε να κρατήσει τη νίκη της. Επί του παρόντος, η ελάχιστη ηλικία για τη συμμετοχή είναι 16 και έτσι η Σάντρα Κίμ θα παραμείνει ο νεότερος νικητής. Δεν έχουν σταματήσει να προσπαθούν να επαναλάβουν το κατόρθωμα. Φέτος, ο διαγωνιζόμενος, Blanche, είναι μόλις 17 ετών.

11. Ψηφοφορία νωρίς, ψηφοφορία πολλών

Κάθε χρόνο, κάποιος, κάπου, έχει ένα σχόλιο γι 'αυτό. Ο Sir Terry Wogan, ο τελευταίος σχολιαστής του οποίου η σαρδόνια ανάλυση ήταν συνώνυμη με τη Eurovision μεταξύ των Βρετανών θεατών, ήταν γνωστός για τις συνήθεις επικρίσεις του στην πολιτική φύση του διαγωνισμού και στην αιώνια βαλκανική ψηφοφορία. Οι ψήφοι της κριτικής επιτροπής εισήχθησαν το 2009 για να εξουδετερώσουν το φαινόμενο των φιλικών γειτόνων και των ενθουσιωδών διασπορών. Τώρα, το τελικό αποτέλεσμα εξαρτάται τόσο από την άποψη της κριτικής επιτροπής όσο και από την άποψη του κοινού, το οποίο τηλεφωνεί και ψηφίζει.

Με μια πρωτόγνωρη μέθοδο ψηφοφορίας, η EBU άλλαξε δραματικά τον τρόπο της βαθμολογίας στη Eurovision πέρυσι το 2016. ‘Ηταν η πρώτη φορά που έγινε τέτοια αλλαγή από το 1975.

Συγκεκριμένα θα διαχωρίζονται τα αποτελέσματα των επιτροπών από τα αποτελέσματα του televoting. Οι εκφωνητές των βαθμολογιών θα ανακοινώνουν μόνο την ψηφοφορία της κάθε επιτροπής. Όταν τελειώσει η διαδικασία και των 43 ανακοινώσεων, οι παρουσιαστές του show θα ανακοινώνουν τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα του televoting, ξεκινώντας από τη χώρα που σκόραρε την χαμηλότερη βαθμολογία, αφήνοντας τελευταίο το τραγούδι που σκόραρε την υψηλότερη. Οι διοργανωτές είναι σίγουροι πως η πρόσθεση των δύο βαθμολογιών στο τελευταίο κομμάτι της βραδιάς θα φέρει μεγάλες ανατροπές και θα κρατήσει την αγωνία στο κατακόρυφο.

Όπως κάθε χρόνο, αμέσως μετά τον διαγωνισμό θα ανακοινώνονται οι αναλυτικές βαθμολογίες κοινού και επιτροπής. «Αυτός ο νέος τρόπος παρουσίασης των ψηφοφοριών είναι ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός, τόσο για να κάνουμε μια καλύτερη τηλεοπτική εκπομπή Καθώς και έναν πιο συναρπαστικό ανταγωνισμό», δήλωσε ο Jon Ola Sand, εκτελεστικός υπεύθυνος της Eurovision, όταν ανακοινώθηκαν οι αλλαγές πέρυσι.

Τα πράγματα παραμένουν ακόμη πολιτικά; Ναί. Όπως με τους busty milkmaids της Πολωνίας το 2014, οι οποίοι αγαπήθηκαν από το κοινό, αλλά πήραν και πάλι δύο αντίχειρες από τις κριτικές επιτροπές στην Ευρώπη.

12. Ανταγωνισμός

Η Τουρκία δεν συμμετέχει στην Eurovision από το 2012 και ο εθνικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός TRT δηλώνει ότι δεν θα επιστρέψει σύντομα - επικαλούμενος το σύστημα ψηφοφορίας.

Η τελευταία συμμετοχή της χώρας ήταν το 2012 στο Μπακού του Αζερμπαιτζάν. Το 2013 απείχε για πρώτη φορά από την Eurovision, μη μεταδίδοντας μάλιστα τη διοργάνωση. Επίσημα δήλωσαν ότι διαφωνούν με το σύστημα της απευθείας πρόκρισης των big5, αλλά και ότι επιθυμούσαν την επαναφορά του 100% televoting. Το 2014 και μετά τη νίκη της Conchita στο διαγωνισμό, βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος του AKP, δήλωσε ότι η Τουρκία δεν έχει θέση σε έναν τέτοιο διαγωνισμό.

Δεδομένου ότι οι ενταξιακές συνομιλίες με την ΕΕ είναι βασικά παγωμένες και ο αυταρχισμός του Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αυξάνεται, η απόφαση της Τουρκίας για το διαγωνισμό τραγουδιού ταιριάζει με μια ευρύτερη απόσυρση από την Ευρώπη.

Το δικό της μουσικό διαγωνισμό αποφάσισε να προωθήσει η Τουρκία ως απάντηση στην Eurovision. Πρόκειται για την Turkvision, στην οποία έχουν δηλώσει συμμετοχή 20 χώρες ή περιοχές της ανατολικής Ευρώπης με έντονο το τουρκικό στοιχείο.

Mεταξύ των χωρών που συμμετέχουν είναι η Βοσνία, το Αζερμπαϊζάν, το Κιργιστάν, το Καζακστάν, αλλά και αυτόνομες περιοχές όπως η Κριμαία που ανήκει στην Ουκρανία. Η φετινή έκδοση θα πραγματοποιηθεί στην Αστάνα του Καζακστάν.

13. Brexit

Η αναζήτηση για το «Eurovision Brexit» αποφέρει μισό εκατομμύριο αποτελέσματα, αλλά οι Βρετανοί θεατές δεν χρειάζεται να ανησυχούν, αφού η Ευρωπαϊκή Ένωση Ραδιοτηλεοπτικών Μεταδόσεων είναι μια εντελώς ξεχωριστή οργάνωση από την ΕΕ, και όσο το BBC παραμένει μέλος, η χώρα μπορεί να συμμετέχει στο διαγωνισμό. Δεδομένου ότι και η Αυστραλία διαγωνίζεται για τρίτη φορά φέτος, η γεωγραφία δεν αποτελεί σίγουρα εμπόδιο.

Οι προετοιμασίες βρίσκονται σε εξέλιξη στο Κίεβο, με τις πρώτες πρόβες πριν από το μεγάλο γεγονός. Το ένα ρεκόρ μετά το άλλο σπάει ο Francesco Gabbani και το τραγούδι του, Occidentali’s Karma που θα εκπροσωπήσει την Ιταλία στον 62ο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision. Ακριβώς ένα μήνα μετά τη δημοσίευσή του στο YouTube η ιταλική συμμετοχή που είναι το μεγάλο φαβορί για τη νίκη στο Κίεβο αφού ήδη ξεπέρασε τα 100 εκατομμύρια views! Είναι ένα χορευτικό ποπ τραγούδι και οι στίχοι του εμπεριέχουν συμβολισμούς και φράσεις από διάφορες γλώσσες και περιβάλλοντα.

Πηγή: tvxs.gr