«Μηδέν»
Το
σημείο.
Ο
αριθμός.
Το
σχήμα.
Ξεκινούν
ένα ταξίδι, έχοντας δικές τους αναφορές. Κάπου στο σημείο μηδέν συναντιούνται.
Εκεί ανταλλάσσουν επιθυμίες, πάθη, όνειρα, λάθη, πίκρες, οργή.
«Όλα
είναι κύκλος, αρκεί στο σημείο μηδέν να ξεκινάει ένας άλλος κύκλος».
Συντελεστές (Ελληνικά)
Σενάριο:
Μιχάλης Κωνσταντινίδης / Σκηνοθεσία: Χρήστος Ηλιόπουλος - Μιχάλης
Κωνσταντινίδης / Διεύθυνση φωτογραφίας: Χρήστος Ηλιόπουλος / Σκηνικά .
Κοστούμια: Γιώργος Θεοδοσίου / Μουσική: Γιάννης Μαθές / Επιμέλεια κίνησης: Βάσια
Αγγελίδου / Ήχος: Γιάννης Μακρυγιάννης / Sound design: Δημήτρης Βαλαγεωργίου / Βοηθός σκηνοθέτη: Γεωργία Νικολάου
/ Σκρίπτ: Γαλάτεια Ηλιοπούλου / Hair styling: Θεοδώρα Βαϊραμίδου - Foris Theodosiadis / Make up artist: Αγάπη Χριστοφορίδου / Μοντάζ: Χρήστος Ηλιόπουλος -
Μιχάλης Κωνσταντινίδης / Color corrections. Δημιουργία αφίσας. Παραγωγή: CΜ FILMS - SI STUDIO / Ελλάδα, 2017, Έγχρωμο, 38 λεπτά / Διανομή: Μιχάλης Κωνσταντινίδης - Μυρτώ
Αυγερινού - Έρρικα Μπίγιου - Αντωνία Καμπάκου - Αυγουστίνος Κούμουλος και η
Πόπη Αστεριάδη
Περίληψη ταινίας (Ελληνικά)
Ένα
νέο ζευγάρι, ο Άλκης και η Σοφία, κινούνται παράλληλα με τα νερά του ποταμού,
σε ένα τριήμερο που θα αποδειχθεί για τους ίδιους, αλλά και για τα αδέρφια του,
Στράτο και Μάρθα, μια βουτιά στα βάθη της ψυχής τους. Η συνάντηση με τη γιαγιά
τους, φέρνει στην επιφάνεια κατάλοιπα του παρελθόντος. Θα δοθούν εξηγήσεις, θα ειπωθούν
όμως κι αλήθειες που πονάνε. Με αφορμή την παρουσία της Ζωής, ένας κύκλος
κλείνει για τον καθένα και ανοίγει ένας άλλος, ξεκινώντας απ’ το μηδέν. Σαν τον
κύκλο της ζωής… Απ’ τη χαρά στη λύπη, απ’ τον χειμώνα στην Άνοιξη, απ΄τη ζωή
στο θάνατο και το αντίθετο.
Ο Λουδίας (Ελληνικά)
Νότια της πόλης των Γιαννιτσών, σε απόσταση μόλις 7χιμ. ,
βρίσκεται ο ποταμός Λουδίας. Η θέση που βρίσκεται ονομάζεται «Μηδέν», λόγω του
μηδενικού υψόμετρου με τη στάθμη της θάλασσας. Έτσι λοιπόν, ο ποταμός δεν ρέει
δριμύς και η περιοχή είναι απάνεμη. Ο ποταμός Λουδίας είναι ένα ποτάμι με
μεγάλη ιστορία, παρόλο που το συνολικό του μήκος δεν ξεπερνά τα 60 χλμ. και η
σημερινή του κοίτη είναι στην ουσία ένα τεχνητό κανάλι που αποτελεί μέρος του
αποστραγγιστικού συστήματος της αποξηραμένης λίμνης των Γιαννιτσών. Οι σημερινοί
επισκέπτες, αλλά και οι κάτοικοι της περιοχής, είναι δύσκολο να φανταστούν ότι
ο κάμπος των Γιαννιτσών ήταν κάποτε μια μεγάλη λίμνη που συγκέντρωνε νερά απ’
τις γειτονικές οροσειρές και αποξηράνθηκε την δεκαετία του ’30. Όπως περιγράφει η Πηνελόπη Δέλτα στο αριστούργημά της Στα μυστικά του Βάλτου, «η Λίμνη ήταν αρκετά κατοικημένη, όχι μόνιμα, αλλά από χωρικούς, που έμπαιναν στα νερά της για ψάρι, κυνήγι ή για να κόψουν καλάμια και ιδίως ραγάζι, ένα χόρτο που φύτρωνε στο Βάλτο και με το οποίο σκέπαζαν τις στέγες των σπιτιών, γέμιζαν τα σαμάρια, έπλεκαν ψάθες για το πάτωμα και άλλα. Επίσης η λίμνη ήταν γεμάτη από βδέλλες και οι χωρικοί τις πουλούσαν στο εξωτερικό… Η βλάστηση της λίμνης ήταν πλουσιότατη… Καλάμια παντού, που πετάγονταν ως τέσσερα μέτρα ψηλά, τοίχος πράσινος το καλοκαίρι, κίτρινος και ξερός το χειμώνα, σκεπάζοντας με το σφύριγμα και το μουρμούρισμα του κάθε ύποπτο ψίθυρο». Σήμερα στις όχθες του ποταμού λειτουργεί το Δημοτικό Κωπηλατοδρόμιο όπου δραστηριοποιείται ο Ναυτικός Όμιλος Γιαννιτσών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου