Αρκεί να μιλάμε για μπάλα...

«Σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου όλα περιπλέκονται με την εμφάνιση της άλλης ομάδας»

Ζ.Π. Σαρτρ

Eντάξει, δύσκολα να παραδεχτεί κάποιος -ειδικά μπροστά σε άλλους...- πως η σχέση αγάπης που έχει αναπτύξει με το ποδόσφαιρο δεν επικεντρώνεται πρωταρχικά στο ίδιο το άθλημα. Όμως υπάρχουν και άλλα, εξίσου τραβηχτικά και ίσως κάποιες στιγμές περισσότερο μαγνητικά.

Aνομολόγητα ή μη, ορισμένες φορές και ως προτεραιότητα σημαντικού αριθμού ανθρώπων.

Δεν επηρεάζει η ατμόσφαιρα στις κερκίδες, ή οι πολύμορφες κινητικότητες του οργανωμένου συνδεσμιακού χώρου;

Δεν είναι ο ανταγωνισμός με τους αντιπάλους μια δεσπόζουσας σημασίας συγκυρία που κάνει πολύ κόσμο να νιώθει αλλιώς και να επιστρατεύει το είναι του σα να πρόκειται για μια προσωπική υπόθεση τιμής δίχως άλλο;

Η Lady Hope το πιστεύει ακράδαντα.

Mειώνεται άραγε το ενδιαφέρον των περισσοτέρων όταν δεν διεξάγονται αγώνες, τις μέρες που έχει μπει «νεκρά ταχύτητα»;

Ίσως, για κάποιους στο διάστημα της προσμονής των αγωνιστικών δρώμενων το δέσιμο με την όλη φάση να είναι μεγαλύτερο και η ενασχόληση πιο έντονη, πιο βαθιά, ενδεχομένως και πιο «τοξική».

Το εξω-ποδοσφαιρικό ορισμένες φορές αντικαθιστά το αμιγώς ποδοσφαιρικό, και είναι αυτό που κρατάει ψηλά τη σημαία του ελληνικού ποδοσφαίρου...

Γιατί αν ψάξουμε βαθιά ποια είναι τα κίνητρα που στην Ελλάδα αποτελούν τα καύσιμα σχεδόν σε όλους τους τομείς κοινωνικών δραστηριοποιήσεων, δεν θα μας αρέσουν και τόσο πολύ, αλλά θα χαμογελάσουμε σαρδόνια, γιατί το πεπρωμένο και φυγείν αδύνατον και είναι προϊόν της ατομικής και συλλογικής ιδιοσυγκρασίας μας...

Μιλάμε για μπάλα, πάρα πολλοί, και καλά κάνουμε.

Σε αυτές τις κουβέντες ανακατεύουμε την άγνοια με τη γνώση μας, την εκτίμηση με την απαξία, το σεβασμό με την κακιασμένη επικρισία, τη γαλαντομία συναισθημάτων με τη μικρόψυχη και ξινισμένη προσέγγιση, την οξυδέρκεια με το παπατζιλίκι, τη σύνεση με το ανερμάτιστο, τη μελλοντική πρόβλεψη με τα δρώμενα του παρελθόντος, την ελπίδα για κάτι καλύτερο με την απαισιοδοξία των βιωματικών μας υποδειγμάτων, την επιθυμία με την ανασφάλεια μας, τη διάθεση μας για παρέα με το χτίσιμο ατομικιστικών φρουρίων.

Πότε (παρα)είμαστε σίγουροι για τους εαυτούς μας και τα πράγματα και ποδοπατάμε την αμετροέπεια, πότε τα πράγματα είναι καλύτερα από όσο παραδεχόμαστε και δεν θέλουμε καν να το ψιθυρίσουμε από το άγχος της διάψευσης.

Δεν χρειαζόμαστε κάποιο αντίρροπο δέος, αλλά να βρούμε τη ροπή που επιτρέπει την εσωτερική δυναμική των αναγκαίων αλλαγών.

Τελικά, ξέρουμε από μπάλα; Δεν έχει σημασία αυτό, αρκεί να μιλάμε για μπάλα...

Τελικά, έχουμε καταλήξει σε κάποιο ασφαλές κριτήριο για συγκριτικές κατανοήσεις;

Γιατί μπορεί -φέρ' ειπείν- μια λευκή ισοπαλία να είναι επιτυχία γιατί είχε τεθεί ως στόχος από την ίδια την ομάδα.

Και ας είναι ο αντίπαλος κάτι που πρέπει (στο μυαλό των δικών σου...) να νικάς παντού και πάντα, άσχετα αν δεν είναι λίγες οι φορές που αυτός μπορεί να είναι και λίγο καλύτερος μέσα στο γήπεδο.

Δεν παίζει καμία ομάδα μόνη της και αυτό κάνει το ποδόσφαιρο, και πιο περίπλοκο, και πιο απλό συνάμα.

Περίπλοκο γιατί δεν ερμηνεύεται απλοϊκά και μονοσήμαντα, απλό γιατί μπορεί να ξεφτιλίσει κάθε φανφάρα και κάθε υπερβολική αναλυτικότητα που συγχύζει και παρερμηνεύει.

Η Lady Hope ξέρει πολύ καλά πως η μεγάλη παγίδα γύρω από τις ποδοσφαιρικές συζητήσεις, και τα κατατεθειμένα πορίσματα που τις συνοδεύουν, έγκειται στο να μην μπορούμε να ξεχωρίζουμε το απλό από το απλοϊκό...

Συντάκτης: Κώστας Μαρούντας

Πηγή: efsyn.gr