Το παιχνίδι της ντροπής

Οι αλληλοκατηγορίες για πολιτικές ντροπής και μετάνοιας θα είχαν κάποιο νόημα, αν εδώ και 7 χρόνια, δεν είχαμε παραδώσει τα κλειδιά στους δανειστές.

Η δημοσιοποίηση του περιεχομένου της επιστολής Τσακαλώτου προς τους Θεσμούς, προκάλεσε όπως ήταν φυσικό αντιπαράθεση ανάμεσα σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση, με τις γνωστές εκατέρωθεν επιθέσεις.

Θα έμοιαζε με κόντρα ουσίας, εφόσον το αντικείμενο είναι μια επιστολή, με σαφείς παραδοχές για την εξουσία των δανειστών στην Ελλάδα, αν δεν υπήρχε μια πικρή παραδοχή.

Η παραδοχή της απώλειας εθνικής κυριαρχίας και της αδυναμίας άσκησης οικονομικής πολιτικής εδώ και 7 χρόνια.

Αυτό είναι το πλαίσιο, μέσα στο οποίο κινείται το πολιτικό σύστημα, με την εξαίρεση όσων υποστηρίζουν πολιτικές αποδέσμευσης από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, χωρίς να εξετάζουμε εδώ το κατά πόσο είναι εφικτό ή ανεδαφικό κάτι τέτοιο.

Μπορεί οι κόντρες περί υπερήφανης πολιτικής ή πολιτικής της μετάνοιας, να βοηθούν στις εντυπώσεις, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια. Η Ελλάδα είναι μια χρεοκοπημένη χώρα, με μειωμένη εθνική κυριαρχία.

Επομένως, πριν πάμε στο ποιος έσκυψε στο παρελθόν, ποιος σκύβει και ποιος θα σκύψει μπροστά στους δανειστές, ίσως θα πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα “γιατί σκύβουμε” και στη συνέχεια το ερώτημα “τι πρέπει να κάνουμε για να σταματήσουμε να σκύβουμε”.

Επειδή αυτά είναι δύσκολα ερωτήματα και απαιτούν σχέδιο, οργανωμένη προσπάθεια και κυρίως στοχοθεσία που υπερβαίνει τη θητεία μιας ή παραπάνω κυβερνήσεων, οι πολιτικοί μας ταγοί, προτιμούν να παίζουν το παιχνίδι της ντροπής.

Του Μάνου Χωριανόπουλου, Διευθυντή Σύνταξης του NEWS 247