Μαζοχισμός και λοβοτομή

Βλέποντας την κατάσταση που επικρατεί σήμερα, συχνά έρχεται κατά νου ο χαρακτήρας του Θίον Γκρέιτζοϊ, από τη σειρά «Game of Thrones».

Ο φουκαράς εκείνος που αιχμαλωτίστηκε από τον ψυχοπαθή Ράμσεϊ Μπόλτον, ο οποίος αφού κυριολεκτικά ακρωτηρίασε τον ανδρισμό του, τον μετέτρεψε σε υπάκουο υπηρέτη, ζωντανό-κουφάρι ενός πρώην Εαυτού. 

Το παράδοξο με τον χαρακτήρα του Θίον είναι ότι όσο περισσότερο τον ξεφτίλιζε ο Ράμσεϊ, όσο πιο βάναυσα του φερόταν, τόσο πιο πιστός γινόταν εκείνος επιζητώντας μάταια, την αποδοχή του.  Όταν δε, του παρουσιάστηκε η ευκαιρία να δραπετεύσει, την προσπέρασε, αφενός γιατί φοβόταν, αφετέρου γιατί δεν ήθελε να «προδώσει» τον αφέντη του. 

Αφήνοντας κατά μέρος τις αναφορές στην ποπ-κουλτούρα, ένα ακόμα παράδειγμα, βιωματικό αυτή τη φορά.  

Φοιτητής στον Καναδά, έκανα παρέα με ένα βενεζουελάνικο «κλιμάκιο».  Ως γνήσιοι ποδοσφαιρόφιλοι, γνώριζαν όλα τα πάρκα της πόλης· τα σημεία εκείνα όπου μαζεύονταν οι συνήθεις ύποπτοι της λατινοαμερικανικής κοινότητας για να παίξουν μπάλα.  

Κάπως έτσι, ένα ωραίο και ζεστό, ηλιόλουστο απόγευμα (πράγμα σπάνιο για τον Καναδά), βρεθήκαμε σε ένα πάρκο.  Εκεί, μια παρέα Αργεντινών μας πρότεινε να παίξουμε πέντε-επί-πέντε εναντίον τους. 

Ενθουσιάστηκα στην ιδέα, μια και θα μου δινόταν η ευκαιρία να ξεδιπλώσω τις ποδοσφαιρικές μου αρετές -όντας βετεράνος της πυλωτής και του παιδότοπου- απέναντι στους εκπροσώπους της χώρας με τη μεγάλη παράδοση στο άθλημα.  

Ο φίλος Ερνέστο όμως, δεν έδειχνε και τόσο ενθουσιασμένος.

- Τζέζι, δεν τους αντέχω αυτούς τους Αργεντίνους, κάνουν ζαβολιές...

- Έλα τώρα, πόσο άσχημα μπορεί να είναι, για πλάκα θα παίξουμε.

Κι όμως...  Μερικά λεπτά μέσα στο παιχνίδι και οι Αργεντίνοι διαρκώς ωρύονταν για φάουλ, οφσάιντ, «βήματα» του τερματοφύλακα κι ότι άλλο τους κατέβαινε.

Για να αντιληφθεί κανείς πόσο ανεπίσημο ήταν το παιχνίδι, τα τέρματα μας τα οριοθετούσαν σχολικές τσάντες.  Τις γραμμές του πλαγίου η ...αντίληψή μας η οποία διέφερε από των Αργεντινών και ανάλογα με το ποιος είχε τη μπάλα.  Το ότι ένας τους κατέβηκε την πλαγιά του πάρκου σαφώς εκτός ορίων (είχε προσπεράσει μέχρι και τον θάμνο που αποτελούσε το άτυπο όριο) ενώ διαρκώς  μονολογούσε «παίζει η μπάλα, παίζει η μπάλα, παίζει η μπάλα», λίγη σημασία είχε.  Άντε και το πρώτο αμφιλεγόμενο γκολ που το κάναμε γαργάρα.  

Κάποια στιγμή όμως πήραμε τα πάνω μας και προηγηθήκαμε.  Τι ήταν να συμβεί αυτό...  Επίθεση των Αργεντινών, σουτ δυο μέτρα άουτ και έξαλλοι πανηγυρισμοί για το “γκολ”. Κοιταζόμασταν μεταξύ μας, προσπαθώντας να καταλάβουμε σε ποιο παράλληλο σύμπαν βρισκόμασταν.  Σαν να μην έφτανε αυτό, κι ενώ διαπληκτιζόμασταν για την εγκυρότητα του γκολ, αντιλαμβάνομαι έναν από αυτούς να κατεβαίνει, μόνος με την μπάλα, να κάνει επέλαση προς την περιοχή μας και σε κενή εστία να σημειώνει “τέρμα”.  Και ξανά έξαλλοι πανηγυρισμοί...

Αρχικά πιστέψαμε πως έκαναν πλάκα.  Πως ήταν δυνατόν;  Τέτοιος παραλογισμός; Κι όμως,  ήθελαν οπωσδήποτε να μετρήσει και αυτό το “γκολ”. Ένας από αυτούς δε, με πλησίαζε συνεχώς και μου έλεγε, “συνεχίζουμε αλλά το σκορ να ξέρεις είναι 4-3 υπέρ μας”.  Με τούτα και με κείνα σηκωθήκαμε και φύγαμε.

Για να έρθουμε στη σημερινή συγκυρία:  Επιμένουμε να παίζουμε με κανόνες που άλλοι καθορίζουν, που τροποποιούν κατά το δοκούν και όπως τους συμφέρει, κι εμείς σαν λοβοτομημένοι συνεχίζουμε και παίζουμε.

Ας αποχωρήσουμε επιτέλους από αυτό το παράλογο παιχνίδι της νομισματικής ένωσης, κι ας συνεχίσουν όσοι απομείνουν (Γερμανοί παρέα με Σλοβάκους, Λιθουανούς, Λετονούς και Εσθονούς;) να παίζουν μέχρι το απόλυτο μηδέν. Κι ας μείνει η Γερμανία στο τέλος απομονωμένη, να παίζει μόνη της με τον τοίχο.

Συντάκτης: Ιάσων Γκιώνης

Πηγή: efsyn.gr