Και μέσα σ’ αυτό το ευρωπαϊκό Jurassic Park ο Αλέξης Τσίπρας καλείται
σήμερα και αύριο στη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών να βρει εκείνα τα
νήματα που θα κρατήσουν το ελληνικό ζήτημα ζωντανό στη μετά Brexit
εποχή.
Οι επιλογές δεν είναι πολλές και οι δυνατότητες ουσιαστικής παρέμβασης
της Ελλάδας είναι ακόμη λιγότερες. Το ραντεβού με τον Σουλτς, η
συμμετοχή – σε θέση παρατηρητή – στην προπαρασκευαστική σύνοδο των
ευρωπαίων σοσιαλιστών και η συμμαχία με Ολάντ και Ρέντσι μοιάζουν
μονόδρομος.
Μια συμμαχία against all odds
Η Αθήνα, μέσα στο υπαρξιακό συνονθύλευμα της Ευρώπης, δεν μπορεί να
ποντάρει πουθενά αλλού παρά μόνον σε μια αναβίωση του… παλιού, «καλού»
γαλλογερμανικού άξονα, σε μια μετατόπιση της σοσιαλδημοκρατίας προς τα
αριστερά και σ’ ένα new deal επιστροφής στις ιδρυτικές αρχές της
Ευρωπαϊκής Ενωσης – εκείνες της αλληλεγγύης, του κράτους πρόνοιας και
της ευημερίας των λαών.
Είναι όμως μια συμμαχία against all odds. Ο γαλλογερμανικός άξονας
έχει μείνει προ πολλού κουτσός, η σοσιαλδημοκρατία χάθηκε κάπου ανάμεσα
στον Τρίτο Δρόμο του Μπλερ και τα εκσυγχρονιστικά πειράματα της
νομισματικής φούσκας, κι ο Ολάντ απλώς μετρά τον χρόνο έως την πτώση. Ο
δε Ρέντσι θυμήθηκε τον Κέινς λίγο αργά – όταν το προσωπικό του πολιτικό
κεφάλαιο εξαντλήθηκε μαζί με την κεφαλαιακή επάρκεια των ιταλικών
τραπεζών, που τρέμουν μπροστά στη θύελλα του Σίτι και της στερλίνας.
«Μικρότερη η υπομονή για την Ελλάδα»
Και η μόνη εναλλακτική που προβάλλεται είναι το 20ετές όραμα του
Σόιμπλε: Η Ευρώπη των χαλαρών δεσμών και των πολλών ταχυτήτων. Με έναν
ισχυρό πυρήνα βορείων και πλουσίων και μια περιφέρεια περιθωριακών κι
αδύναμων τροχών, που θα κατευνάσει τους φόβους των ευρωσκεπτικιστών και
θα συνεχίσει να θρέφει τα γερμανικά πλεονάσματα.
Όλα τούτα είναι απολύτως ευκρινή στην ελληνική κυβέρνηση, εξ ου και
το Brexit ανησυχεί βαθιά – σ’ ένα μεγάλο τμήμα του τουλάχιστον – το
Μαξίμου. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ήταν ο πρώτος που δήλωσε δημοσίως τον
προβληματισμό του, οι θεσμοί έσπευσαν χθες – δια του γνωστού «ανώνυμου»
ευρωπαίου αξιωματούχου – να διαμηνύσουν ότι πρέπει να επιταχυνθεί η
υλοποίηση των προαπαιτούμενων και πως μετά το βρετανικό δημοψήφισμα «η
υπομονή θα είναι μικρότερη για την Ελλάδα», ενώ κυβερνητικές πηγές
εκτιμούσαν εύγλωττα ότι το ελληνικό ζήτημα εκτοπίζεται πλέον από τις
προτεραιότητες της ευρωπαϊκής ατζέντας.
Κατά τις ίδιες πηγές, αυτός ο «εκτοπισμός» σημαίνει ντε φάκτο πως και
το θέμα της μείωσης τους χρέους κινδυνεύει να πάει πίσω, καθώς πολύ
δύσκολα οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα αποτολμήσουν να ζητήσουν από τα
κοινοβούλιά τους νέες ελαφρύνσεις για τηνΑθήνα.
Οι… ρομαντικοί του Brexit
Κόντρα σ’ αυτούς τους προβληματισμούς υπάρχει στο κυβερνητικό
στρατόπεδο και η, μειοψηφική μεν, αισιόδοξη δε προσέγγιση. Που λέει ότι η
βρετανική έξοδος θα οδηγήσει την Ευρώπη σε εκ βάθρων αναθεώρηση αξιών
και πολιτικών και σε χαλάρωση του κλοιού της λιτότητας.
Είναι μια προσέγγιση μάλλον αρκούντως ρομαντική . Της οποίας
διαφεύγει μια ουσιώδης παράμετρος της βρετανικής ψήφου υπέρ του leave:
Το γεγονός ότι οι Βρετανοί δεν ψήφισαν μόνον κόντρα στην ευρωκρατία των
Βρυξελλών και τους μετανάστες «που τους παίρνουν τις δουλειές». Ψήφισαν
και κόντρα «στα 350 εκατομμύρια στερλίνες που έστελνε κάθε εβδομάδα το
Λονδίνο στις Βρυξέλλες» - κοινώς, κόντρα στις θεμελιώδεις αρχές της
συνοχής και αλληλεγγύης που «τους παίρνουν τα λεφτά».
Για όσους δεν το αντιλήφθηκαν, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε φρόντισε να το
κάνει ακόμη πιο καθαρό χθες. Τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, είπε, «δεν
θα πρέπει να αντιδράσουν στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος με
περισσότερη διάχυση των κινδύνων», δηλαδή με μεγαλύτερη ανάληψη των
βαρών των αδυνάμων.
Εάν ο Σουλτς, ο Ολάντ, ο Ρέντσι - και ο Αλέξης Τσίπρας στον βαθμό του
εφικτού - καταφέρουν να τον διαψεύσουν, θα πρόκειται για σεισμό
ισομεγέθη του Brexit…
Νικόλ Λειβαδάρη
Πηγή: tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου