Ο φόβος του να μην είσαι αξιογαμεύσιμη

Έχω ακούσει διάφορα τα τελευταία 25 περίπου χρόνια που είμαι ενεργή στο χώρο του πηδήματος και τον ανθρώπινων ερωτικών σχέσεων. Διάφορα, εννοώντας εν προκειμένω, τα όσα τα κορίτσια ακούν για τη μνημειώδους τρομοκρατίας ώρα και στιγμή που θα πάψουν να είναι αξιογαμεύσιμες. Με όρους τερατωδώς γενικευμένους, από νωρίς, αλλά και για εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους λόγους, τους γίνεται σαφές ποιοί είναι οι κανόνες που πρέπει να τηρούν μην τυχόν και τις καταστήσουν εκτός αξιογαμεύσιμης κατηγορίας.

Είναι δε αυτή η δυστυχία τόσο μεγάλη, κατά τα λεγόμενα, και τόσο βαθιά ριζωμένη η αντίληψη πως, αν παρ ελπίδα συμβεί η μη γαμευσιμότητα, θα δημιουργήσει υστεριάζουσες ορδές γυναικών, οι οποίες, μην έχοντας οι έρμες ικανοποιήσει τα βαθύτερα ένστικτα της μήτρας τους, θα επιδοθούν σε οιμωγές και αλαλαγμούς μεσάνυχτα στους δρόμους, θέτοντας σε κίνδυνο τα χρηστά ήθη.

Οι λόγοι που μπορεί να βρεθείς μπροστά σε αυτό το φλέγον πρόβλημα ανήκουν σε τρεις κατηγορίες:

1. Είσαι πηδιόλα. Συγκεκριμένα, πρόβλημα μεγάλο δεν είναι να είσαι πηδιόλα με ένα σύντροφο, ίσα ίσα, σε αυτή την περίπτωση, θα του χτυπήσουν του τυχεράκια την πλάτη, θα του κλείσουν το μάτι και θα θεωρήσουν πως βρήκες το σκοπό σου, είσαι το πρωί μάνα και το βράδυ πουτάνα για τον άντρα της ζωής σου. Όχι. Το πρόβλημα είναι αν είσαι πηδιόλα γενικώς, να μη θέλεις ένα αγόρι ή κορίτσι, να είσαι εν ολίγοις, πολυγαμική, κατηγορία άκρως επικίνδυνη ακόμα κι αν δεν κοροιδεύεις κανέναν, κι αν τα ξεκαθαρίζεις από την αρχή, όχι, δεν πιάνεται. Αν είσαι πηδιόλα οφείλεις να είσαι πηδιόλα του ενός. Τη φορά. Ή έστω του ενός γκόμενου που τον πηδάς αδυσωπήτως σε καβάντζες ή φτηνά ξενοδοχεία ή επαγγελματικά ταξίδια. Όχι του παραπάνω. Αν αρέσκεσαι σε κάτι τέτοιο είσαι μια πόρνη της Βαβυλώνος και θα πεθάνεις μόνη σου με τις γάτες σου, μάλιστα μάλλον οι γάτες σου θα σε φάνε όπως συνέβη σε εκείνον το φουκαρά στο Trainspotting, κρίμα ήταν, αν και αυτός δεν ήταν πόρνη της Βαβυλώνος, μαλάκας ήταν, δε βαριέσαι, πόιντ τέικεν.
2. Είσαι γριέντζω. Γριέντζω σημαίνει πάνω από 40-45 με μη συστηματική προσπάθεια να παραμείνεις 22. Συστηματική προσπάθεια να μείνεις εικοσιδύο, είναι οποιαδήποτε μέθοδος ακολουθείται και θεωρεί ως όμορφο το σώμα και πρόσωπο γυναίκας ως τα 22. Αυτό το σώμα και το πρόσωπο που υπάρχει μόνο στα 22 πρέπει να το κυνηγάς για πάντα, με πείνα, με γυμναστική τιμωρητική, με κρέμες ακόμα και με νυστέρι. Διότι χωρίς αυτό δεν είσαι αξιογαμεύσιμη. Αυτό προφανώς δεν ισχύει για τους άντρες οι οποίοι μια χαρά πλακώνονται στα σουβλάκια, τα μεζεδοπωλεία και τις μπύρες και έχουν, με ελάχιστες εξαιρέσεις 15-20 κιλά ον τοπ από αυτά που θα έπρεπε και μάλιστα, χωρίς γέννα. 45άρη στα κιλά του, δηλαδή στα ακριβώς κιλά του, γυμνασμένο και υγιή, σας λέω εγώ που περνάω σκαν και ακτινογραφία κάθε αρσενικό σε όποια ήπειρο και να βρίσκομαι, συναντάς όλο και περισσότερο, είτε σε πιο προηγμένες οικονομίες με λιγότερο ματσισμό, είτε σε φτωχές χώρες, από ανάγκη. Γιατί πεινούν οι άνθρωποι, γαμώτο. Οι λοιποί, όσο πιο πατριάρχες, τόσο μεγαλύτερο ζωνάρι, όσο πιο εξισωτικοί και ανώτερου εισοδήματος, τόσο πιο φροντισμένοι. Μεγάλες, πικρές στατιστικές της Άντζυ της Ντίκινσον.
3. Είσαι καριερίστα. Πας για τα φράγκα, δουλεύεις μακρυά από το παιδί σου ή τα παιδιά σου, πατάς τα αγόρια στο σβέρκο, και γενικά είσαι αντίπαλο δέος της βασικής αρχής που θέλει τη γυναίκα, μάνα και τη μάνα όσο πιο κοντά στα παιδιά γίνεται, αν όχι αυτοκόλλητη, πάντως το βασικό παίχτη, αυτή που θα θυσιάσει τις ικανότητες της για να βγουν σωστοί άνθρωποι στην κοινωνία και μετά, όταν τα παιδιά θα φύγουν για το πανεπιστήμιο ή για την ξενιτιά εκεί που φτάσαμε, θα πλακώνεται στα μαρτίνια καθώς είμαστε πιο μοντέρνες γενιές εμείς, στα μαρτίνια και τα αντικαταθλιπτικά και τα φαγητά μετά τις 2 τη νύχτα στο κρεβάτι. Κι ας είναι ο άλλος στο ίδιο σπίτι, μόνη της θα είναι και -κυρίως – μη αξιογαμεύσιμη κι ας είναι μόνο πενήντα πέντε. Ο άντρας καριερίστας από την άλλη όλο κι ένα πιπινάκι θα βρει να εντυπωσιάσει με κανένα τριήμερο πληρωμένο από την εταιρεία και κανένα σετ εσώρουχα, μη φανταστείτε ακριβά, εκεί του κατοστάευρου, για το πιπίνι που ψωνίζει κάτι στρινγκάκια μούρλια στη λαική, είναι σούπερ, θα τον γλείψει μέχρι τα ωχ του να ακουστούν στη ρεσεψιόν, θα νομίζει ο φουκαράς κι αυτός πως είναι η γοητεία των γκρίζων κροτάφων, όχι τα 100 ευρώ για μια νάιλον, φούξια νταντελίτσα.

Το αποτέλεσμα του σπασίματος των αρχιδιών των κοριτσιών με τα παραπάνω, σχήμα οξύμωρο, ξέρω αλλά με εννοείτε, είναι να πιάνουμε τα άκρα. Να πηδιόμαστε με ό,τι κινείται χωρίς να θέλουμε και πολύ και κυρίως επιτιθέμενες με κάθε τρόπο ώστε να δείξουμε ποιός έχει το πάνω χέρι, να μην κουνάμε δάχτυλο και να παίρνουμε 20-30 κιλά, αν θέλουν να μας αγαπήσουν όπως είμαστε, κι ας είμαστε δυο άνθρωποι, δεν τρέχει ή να δικαιολογούμε την πλήρη μας ενασχόληση με τα παιδιά ως αυτό που πραγματικά, πραγματικά θέλουμε, αυτό μας ευχαριστεί, αυτό μας γεμίζει. Παραδείγματα των ακροτήτων φέρνω, μη νομίσετε κάνω πλήρη καταγραφή, έχει από όλα το σπάσιμο των αρχιδιών, έχει σηχτήρισμα και υπερβολή και παραίτηση και γενικώς, έχει δυστυχία και χάσιμο της ζωής μας για το τίποτα.

Ισορροπία πρέπει να πω πως δεν έχω βρει, ούτε προσποιούμαι πως έχω απαντήσεις, αν τις είχα και δε σηχτήριζα κι εγώ φαντάζομαι θα ήμουν ζεν και ο Δαλάι Λάμα, πράγμα που δεν ισχύει, καθώς την πίεση αυτή της φυλετικής ταυτότητας την υφίσταμαι διαρκώς, πίεση που είναι παντού και αδυσωπητη και για τους άντρες και για τις γυναίκες, που είναι σατανικό κατασκεύασμα, να τον είχα τον που το σκέφτηκε και τί στον κόσμο, στα τέσσερα κλαιγοντας θα έφευγε.

Κατάλαβα όμως πως αν αγαπάς τον εαυτό σου, είσαι καθαρός με τις προθέσεις σου και με τους άλλους, καθαρός, πεντακάθαρος, όχι πουτανάκι της διπλανής πολυκατοικίας. Πόρνη αυτοκρατορική, το γράφεις, το λες, το ξεκαθαρίζεις, να είναι σαφές πως οι επικές πεολειχίες και οι οργασμοί που τους θυμάσαι χρόνια πάνε με ελευθερία, μπέσα και ξηγημένα πράγματα.

Αν αγαπάς τον εαυτό σου, τον φροντίζεις όχι για να μετατοπίσεις την ημερομηνία λήξης σου και να αυξήσεις χρονικά το πόσο αξιογαμεύσιμη είσαι, αλλά για να μπορείς να κάνεις σεξ με όσο καλύτερη ποιότητα γίνεται. Γιατί το σεξ φέρνει χαρά και χαμόγελο και πληρότητα και έχεις καθαρό κεφάλι και αρκετή ικανοποίηση να ασχοληθείς με άλλα, αλλιώς είναι σαν πείνα, σαν ημίμετρο, σα να είσαι μισός ή να φοράς στενά παπούτσια, χάνεις τη λάμψη σου και την καθαρότητα της σκέψης σου.

Αν αγαπάς τον εαυτό σου, κάνεις όσα σε ευχαριστούν και όσα είσαι καλός, είτε αυτό είναι η δουλειά σου είτε είναι τα παιδιά σου, κάποιες φορές ξέρεις την απάντηση στα σίγουρα, χελ γιεά κάποιες, μη γαμήσω, ιδέα δεν έχεις, ιτ ιζ γουάτ ιτ ιζ.

Για τις κοινωνίες που ζούμε, που καταλαβαίνουμε όλοι μας πόσο στο σκοτάδι πίσω γυρίζουν και γίνονται πιο πουριτανες, πιο περιοριστικές, φασιστικές, πιο μαύρες.

Για αυτούς τους ανθρώπους που έχουν καταδικάσει την ευχαρίστηση και την ηδονή τους στο πυρ το εξώτερο, που ανάγκασαν τα χείλια τους να χάσουν τη στρογγυλάδα τους, αυτή τη στρογγυλάδα που ζητά τη γλώσσα να περάσει από πάνω τους και τα μάραναν οικειοθελώς τόσο τα μάραναν που να γίνουν γραμμές άνυδρες, σκασμένες, με βαθειές ρυτίδες κάθετες, χείλια πεθαμένα, μουμιοποιημένα, δίχως χαρά.

Για αυτούς που το περίνεό τους ψώφησε και καμία κίνηση δεν το ξυπνάει, σχεδόν ποτέ, μόνο κάτι νύχτες μια δυο φορές το χρόνο, βάζουν τα χέρια μέσα από τα σεντόνια και αυνανίζονται να τους περάσει ο πονοκέφαλος, ο πονοκέφαλος που έχουν οι άνθρωποι όχι όταν δεν πηδάνε αλλά όταν δεν ευχαριστιούνται.

Αυτούς, να μην τους αφήνετε να σας φοβίζουν πως δε θα είστε αξιογαμεύσιμες. Να περνάτε τη γλώσσα σας πάνω από τσουπωτά, ζουμερά χειλάκια, να κουνάτε το κωλί σας σε όποιους σας γουστάρει και να πιστεύετε πως οι γάτες δεν τρώνε όσους αγαπάνε

Καλού κακού, δώστε όμως κι ένα κλειδί στο γείτονα, ναι;

Πηγή: frauem.wordpress.com