Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ
εφαρμόζει πιστά και είναι προσηλωμένη σ’ εκείνη τη συμφωνία του Αυγούστου του 2015
που υπέγραψε και μαζί της ψήφισε με ρεκόρ ψήφων, το σύμπαν του μνημονιακού κοινοβουλευτικού
πολιτικού μπλοκ της χώρας. Μαζί τους από κοντά και σε πλήρη εναρμόνιση και υποστήριξη, εργατικοί και συνδικαλιστικοί φορείς, όπως επίσης και πολλές εύρωστες οικονομικά και ανώτερες ταξικά επαγγελματικές ομάδες.
Η συγκυβέρνηση τίμησε την υπογραφή της, την
«οικουμενική-συναινετική» υπερψήφιση της «σωτήριας» συμφωνίας και την εντολή
που έλαβε σχεδόν ένα μήνα αργότερα στις εθνικές εκλογές του Σεπτέμβρη του ίδιου
έτους από τον ελληνικό λαό, και τώρα πράττει το αυτονόητο: νομοθετεί πάνω σ’ ένα
ακόμη νεοφιλελεύθερο αποτυχημένο πρόγραμμα σκληρής λιτότητας, από τα τόσα που
έχουν φορτωθεί στην «καμπούρα» του ελληνικού λαού και της χώρας κυρίως από το
καλοκαίρι του 2010, αλλά και νωρίτερα με τις κατά καιρούς επιφάσεις, αποκρύπτοντας
τεχνηέντως την κακοδιοίκηση, την κακοδιαχείριση και τα σκάνδαλα
διαφόρων πρωθυπουργών και κυβερνήσεων. Τίποτε περισσότερο, τίποτα λιγότερο…
Όλα τα υπόλοιπα που ακούγονται,
διαβάζονται, υπονοούνται και της καταλογίζονται κυρίως από τους πολιτικούς αντιπάλους
της, αλλά κι από «πονεμένους-πικραμένους» εξωκοινοβουλευτικούς αριστερούς,
είναι απλώς μερικές από τις αρλούμπες που λέγονται και γράφονται κατά κόρον αυτά
τα έξι μνημονιακά χρόνια, ψάχνοντας πέτσινα και κάλπικα αντιπολιτευτικά άλλοθι.
Νομοθετεί με γνώμονα όχι κάποιο δικό της ευρωπαϊκό διακύβευμα σε μια Ευρώπη που
δεν πιστεύει και δεν εμπιστεύεται η ίδια, αλλά το διακύβευμα των «Μένουμε Ευρώ
& Ευρώπη», με τους οποίους ήταν το περασμένο καλοκαίρι μέχρι το δημοψήφισμα,
σε εντελώς διαφορετικά πολιτικά και ιδεολογικά στρατόπεδα.
Είναι η μοναδική κυβέρνηση διαχρονικά
που προκάλεσε δύο φορές εθνικές εκλογές κι ένα δημοψήφισμα, εκτεθιμένη τρεις
φορές συνολικά(δεν λαμβάνουμε υπόψιν τις ευρωεκλογές του καλοκαιριού του 2014)
στην κρίση του ελληνικού λαού σε μόλις 10 μήνες διακυβέρνησης, κι αν το έπραξε
παραπλανητικά για κάποιους στις εκλογές του Γενάρη και στο δημοψήφισμα του
Ιουλίου, το έπραξε όμως με πάσα ειλικρίνεια τον Σεπτέμβρη, με απολύτως ανοιχτά
χαρτιά και την μνημονιάρα ανά χείρας, προς «γνώση και συμμόρφωση» κομμάτων,
επαγγελματικών φορέων, συνδικάτων, εργαζομένων, ανέργων και συνταξιούχων πολιτών, για το τι επρόκειτο να
ακολουθήσει. Το εκλογικό σώμα λοιπόν έχοντας πλήρη επίγνωση και εμπειρία,
εξέλεξε την μνημονιακότερη βουλή όλων των εποχών, παραγράφοντας και
αυτοαναιρώντας μόνο του, τον δημοκρατικό θρίαμβο που το ίδιο είχε πετύχει δύο
μήνες πριν με το δημοψήφισμα. Οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το ξεκίνησαν, το εκλογικό σώμα το
επισφράγισε!
Δεν νομιμοποιείται λοιπόν κανείς απ’ αυτούς που γεμίζουν ή κλείνουν τους δρόμους,
απ’ αυτούς που απεργούν και απέχουν, απ’ αυτούς που βρίζουν και ωρύονται, πλην απειροελαχίστων
εξαιρέσεων και πόσο μάλλον οι «Μένουμε Ευρώ & Ευρώπη», να διαμαρτύρονται
για οτιδήποτε ψηφίζεται κατ’ εντολή και επιταγή των εταίρων-δανειστών μας! Δεν μπορεί κανείς να πει ότι δεν γνώριζε. Θα μπορούσε τότε να της πει και να της καταλογίσει πολλά και διάφορα για κείνη την καλοκαιρινή συμφωνία, όμως τώρα και ο χρόνος έχει παρέλθει και εκείνη η συμφωνία κρίθηκε θετικά από το εκλογικό σώμα. Αυτή
η συγκυβέρνηση ως μνημονιακή, είναι ότι «καλύτερο» μέχρι στιγμής μνημονιακό μας
έχει συμβεί, κατά παγκόσμια παραδοχή και όχι μόνο δική μου. Τα μέτρα των 1.8,
5, 8, 10 ή 20 δις, έτσι κι αλλιώς θα διαβαστούν στο «κεφάλι» της χώρας και των
πολιτών και δεν έχει πλέον καμία σημασία, ποιο κεφάλι θα είναι αυτό και με ποια
σειρά. Αυτοί οι διαχωρισμοί και οι προτεραιότητες, απλώς θα τρέφουν και θα γιγαντώνουν
τον κοινωνικό αυτοματισμό για την καλύτερη «πέψη και τέρψη» των κάθε φορά «σωτήριων»
σκληρών και άδικων μέτρων. Όποια αδύναμη κοινωνική, επαγγελματική τάξη, όποια
κοινωνική ή δημόσια δομή και να πληγεί, το τίμημα είναι το ίδιο και θα το
πληρώσουν για ακόμη μία φορά οι πολλοί, γιατί οι αριθμοί και οι υπολογισμοί
βολεύουν! Κανείς δεν πρόκειται να ξεφύγει, κι αν το καταφέρει θα είναι
πρόσκαιρο και προσωρινό. Η σειρά του δεν θα αργήσει να έρθει σε βάθος λιγότερου
ή περισσότερου χρόνου, αφού τα μνημόνια και η λιτότητα δεν αφήνουν τίποτα στην
τύχη… Όλα τα έχουν προβλέψει, όλα τα έχουμε υπογράψει και ψηφίσει συναινετικά
και εθνικά για να «σωθούμε» και να μείνουμε στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ και του
ευρώ.
Ήρθε ώρα λοιπόν να πληρώσουμε όλοι
ανεξαιρέτως το τίμημα εκείνης της καλοκαιρινής αναγκαστικής και εκβιαστικής
κατά την συγκυβέρνηση, κωλοτούμπας και της άνευ όρων παράδοσης την επομένη του
δημοψηφίσματος στη συντεντριμένη μειοψηφία των «Μένουμε Ευρώ & Ευρώπη», η
ΕΕ και οι εταίροι-δανειστές μας να επιβάλλουν την πολιτική τους(δεν νομίζω να
υπάρχει ακόμη κανείς αφελής που να πιστεύει ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις νομοθετούν
και ασκούν εθνική πολιτική), την ελληνική κυβέρνηση να την εφαρμόσει και να ξαναμπούμε στον φαύλο κύκλο των κάθε τρεις και λίγο
προαπαιτουμένων, του μαρτυρίου της «σταγόνας» με τη ρευστότητα, της αυστηρής επιτροπείας
με την επακόλουθη απώλεια εθνικής κυριαρχίας, το ξεπούλημα του εθνικού και
δημόσιου πλούτου, του αναγκαίου «κόφτη», των περικοπών, των φόρων, της ανεργίας
και των ελαστικών μορφών εργασίας, την διάλυση όλων των κοινωνικών δομών και
των εργασιακών σχέσεων κτλ κτλ. Κι όλα αυτά και πάλι πριν παρθεί οποιαδήποτε
οριστική απόφαση για το κοινώς πλέον αποδεκτό μη βιώσιμο υπέρογκο χρέος μας!
Δυστυχώς για τους κυβερνώντες μας, ακόμη και η καλή διάθεση, η «αριστερή», η κοινωνική
και η εθνική ευαισθησία που προσπαθούν να επιδείξουν όπου νομίζουν ότι τους «παίρνει»,
είναι καταδικασμένη να συνθλίβεται στις μνημονιακές νεοφιλελεύθερες συμπληγάδες
της συντηρητικής ΕΕ και των τοκογλύφων εταίρων-δανειστών μας, θυσία στον βωμό
του «ενιαίου» νομίσματος, των άπιαστων δημοσιονομικών μεγεθών και των κάλπικων οικονομικών
αριθμών. Αυτή η συγκυβέρνηση, όπως το υπέστησαν και οι προηγούμενες, μετά από
κάποιο εύγλωτο κυβερνητικό χρόνο και έργο θα κριθεί. Τώρα αν και οι ίδιοι το
είχαν προδιαγράψει πρώτοι απ’ όλους ότι το πρόγραμμα είναι λάθος και δεν
βγαίνει, είναι νωρίς για κρίσεις επί των αποτελεσμάτων τους. Θα έρθει λοιπόν το
πλήρωμα του χρόνου να κριθούν και τότε θα μπορέσουμε να μιλήσουμε με «γράμματα
και αριθμούς», όπως και με τους προηγούμενους, για το που πέτυχαν και που
απέτυχαν. Τώρα θεωρώ ότι είναι πρόωρο και άδικο να κριθούν αυστηρά ως μνημονιακοί
διαχειριστές και πιστεύω δεν μπορεί κανείς φιλομνημονιακός κυρίως να μιλήσει με
βεβαιότητα για τα αποτελέσματά τους και το λέω εγώ που ανήκω στους πονεμένους-πικραμένους
εξωκοινοβουλευτικούς αριστερούς. Αυτό όμως που μπορώ να πω με βεβαιότητα, είναι
ότι οι προηγούμενοι δεν έχουν αντίπαλο ούτε μέτρο σύγκρισης στα νούμερα που κατάφεραν… Τα διέλυσαν
όλα, άφησαν το χρέος «στο θεό» και αποχώρησαν!
Η μόνη διέξοδος και σωτηρία για
τη χώρα και τους πολίτες, εξακολουθεί να είναι η άμεση αποδέσμευση από τη
«λυκοφωλιά», η διαγραφή του παράνομου χρέους που διέσωσε μόνο τις ευρωπαϊκές
τράπεζες και η επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα.Δυστυχώς όμως η Αριστερά στην Ελλάδα αλλά πολύ περισσότερο παγκοσμίως, δείχνει να μην μπορεί να βρει τα πατήματά της, σ' ένα πεδίο δόξης λαμπρό, με την νεοφιλελεύθερη λαίλαπα να σαρώνει και να διαλύει τα πάντα.
Η στάση και η αντίδραση της
μείζονος αντιπολίτευσης σε όλο αυτό τα δραματικό σκηνικό που ξαναδιαμορφώνεται όταν
κάποιο σκληρό νομοσχέδιο γίνεται νόμος του κράτους και μπαίνει σε εφαρμογή και στο
οποίο σκηνικό και η ίδια συνεισέφερε και συνεισφέρει τα μέγιστα, είναι το
λιγότερο κωμική και ανάξια σχολιασμού για όσους δεν έχουν «κοντή» μνήμη. Οι άναρθρες και ανούσιες κραυγές της ακούγονται μέσα απ' το μνημονιακό «πηγάδι» που μας έριξε. Για τον
δε αρχηγό της, δυστυχώς γι’ αυτόν είναι ακόμα πολύ νωπές και πολύ δυσάρεστες οι
μνήμες των ημερών και των έργων του, ως υπουργού ΥΔΜΗΔ και εξέχοντος μέλους της
συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Ακόμη πιο νωπά και δυσάρεστα είναι τα νούμερα που
επέτυχαν με την «μεταρρυθμιστική» διακυβέρνηση τους, στο χρέος, στο ΑΕΠ, στην
τεράστια απώλεια των εισοδημάτων, στην ανεργία-παγκόσμιο ρεκόρ, στον ξενιτεμό
των νέων και των επιστημόνων μας, στη φτώχεια και τον υποσιτισμό, στα λούκετα,
στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, στην υγεία, την παιδεία κτλ! Η δε ελάσσονα
έχει ξεπεράσει προ πολλού τη γραφικότητα και κινείται σταθερά στη σφαίρα της ελαφρότητας.
Αδυνατούν εμφανώς να εκστομίσουν και να παρουσιάσουν όλοι τους έστω μία υποτυπώδη εναλλακτική πρόταση, πέραν της όποιας μνημονιακής διαχείρισης για την οποία εζυγίσθησαν, εμετρήθησαν και ευρέθησαν ελλιποβαρείς. Κρίμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου