Το Κέντρο δεν έχει καμία ιδεολογία

Τις τελευταίες δεκαετίες γίνεται προσπάθεια χρησιμοποίησης του κεντρώου χώρου από όλες τις πολιτικές παρατάξεις, δεξιές και σοσιαλδημοκρατικές. Στις μέρες μας, όλοι κάνουν λόγο για την «ανάγκη» δημιουργίας μιας μεγάλης προοδευτικής συμμαχίας. Ακόμα και οι ακραιφνείς νεοφιλελεύθεροι προσπαθούν υποκριτικά να εμφανιστούν ότι καλύπτουν πολιτικά τον χώρο του Κέντρου.

Είναι, όμως, γνωστό ότι το Κέντρο δεν έχει καμία ιδεολογία. Είναι μία ωραιοποιημένη μορφή του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή του καπιταλισμού, και ως εκ τούτου είναι το πρόσχημα για παραπλάνηση των λαών, προκειμένου, στο πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού και προς εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου, να προωθηθούν απάνθρωπα και σκληρά οικονομικά μέτρα εναντίον των εργαζομένων, αφαιρώντας, συνεχώς, ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, καθώς και θεμελιώδεις ελευθερίες των πολιτών, για την κατάκτηση των οποίων χρειάστηκαν πολλοί αγώνες από όλους τους λαούς της Γης.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο η σύγχρονη Κεντροαριστερά εκφράστηκε στην Ιταλία με τον Μάσιμο Ντ’ Αλέμα, στη Γερμανία με τη συγκυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών και των Χριστιανοδημοκρατών, στη Γαλλία με τον Ολάντ και με πρόσχημα το λαϊκό κίνημα, στη δε Ελλάδα με το λεγόμενο εκσυγχρονιστικό μπλοκ του Κωνσταντίνου Σημίτη και τη συνακόλουθη δοκιμασία των κοινωνικών δικαιωμάτων.

Τα αποτελέσματα στο οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο είναι λίγο-πολύ γνωστά. Μείωση του κοινωνικού κράτους, επικράτηση σκληρών νεοφιλελεύθερων οικονομικών πολιτικών που οδήγησαν στην εκτεταμένη οικονομική κρίση, κατακρήμνιση των εργασιακών δικαιωμάτων, καταστρατήγηση του κράτους δικαίου, αποδόμηση του παραγωγικού ιστού της χώρας και ουσιαστικά κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας.

Η δημιουργία μιας ψευδεπίγραφης ισχυρής Κεντροαριστεράς, που ακούμε αυτές τις μέρες, με το πρόσχημα της ανασυγκρότησης του ευρύτερου προοδευτικού χώρου και την ανάληψη της πολιτικής εξουσίας, υποκρύπτει τη συνέχιση και τη διαιώνιση των πολιτικών πρακτικών νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης και για τον λόγο αυτό οι υποστηρικτές της, που την προβάλλουν ως αναγκαία για την πολιτική έκφραση μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων, σύντομα θα απογοητευτούν.

Πολύ περισσότερο αφού οι λαοί γνωρίζουν ότι οι εμφανιζόμενοι ως κεντροαριστεροί επέβαλαν μνημόνια και καταστροφικές για τις οικονομίες και κοινωνίες πολιτικές.

Θεωρούμε ότι η συγκρότηση του δήθεν κεντροαριστερού χώρου και η δημιουργία μιας μεγάλης συμπαράταξης θα προσκρούσει στην αντίδραση των πολιτών, που γνωρίζουν πλέον ότι αυτές οι απατηλές διακηρύξεις δεν δίνουν λύση στα μεγάλα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Γνωρίζουν επίσης όλοι ότι οι ψευδεπίγραφες κεντροδεξιές και κεντροαριστερές παρατάξεις όξυναν, αντί να μειώσουν, τις ταξικές διαφορές και ότι η μοναδική λύση είναι η πραγματική Αλλαγή που μπορεί να γίνει από γνήσιες αριστερές δυνάμεις.

Η ιδεολογική συζήτηση δεν μπορεί να παρακάμπτεται και να θεωρείται ότι δεν απασχολεί την κοινωνία. Και αυτό, επειδή, ακριβώς, η ιδεολογική βάση είναι εκείνη που θέτει τους στόχους και τις προτεραιότητες και χαράζει την πολιτική κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσουν οι κοινωνικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις.

Η σημερινή κοινωνική, οικονομική και πολιτική πραγματικότητα απαιτεί ριζοσπαστικές προοδευτικές, κοινωνικές, οικονομικές και θεσμικές αλλαγές σε όλους τους τομείς προς την κατεύθυνση της δίκαιης κατανομής των βαρών και του εθνικού εισοδήματος αλλά και των δομών της οικονομίας και κοινωνίας.

Και αυτή την αλλαγή δεν μπορεί να την εγγυηθεί κανένας υβριδικός πολιτικός σχηματισμός, ο οποίος θα περιλαμβάνει στους κόλπους του κόμματα και πολιτικές τάσεις που υποστήριξαν πολιτικές πρακτικές και υπέγραψαν ενάντια στα κοινωνικά κεκτημένα και που οδήγησαν στην απώλεια εμβληματικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των ανθρώπων.

Εχουμε την άποψη ότι η Αριστερά, η οποία να εκφράζει την ισότητα των πολιτών και την ισότιμη πρόσβασή τους σε όλα τα κοινωνικά αγαθά, χωρίς αποκλεισμούς, την κοινωνική δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη, τη μη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τη δημοκρατική λειτουργία των θεσμών, τη διαφάνεια σε όλους τους τομείς του δημοσίου βίου, την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κινητοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων του τόπου, αποτελεί κοινωνική αναγκαιότητα και θα πρέπει να αποτελεί πρόταγμα της πολυκύμαντης εποχής μας.

Για να μην παραμείνουν η κοινωνική ειρήνη και δικαιοσύνη, για άλλη μία φορά, η νοσταλγία των λαών.

Συντάκτης: Δημήτρης Τσοβόλας 

Πηγή: efsyn.gr