Πάση θυσία λοιπόν;

«Η οικονομία και το νόμισμα αποκτούν νόημα μόνον όταν υπηρετούν τον άνθρωπο». Βρίσκετε κάποιο πρόβλημα στη συγκεκριμένη φράση; Οχι, φυσικά. Η ουσία της είναι και δημοκρατική και ανθρωπιστική και χριστιανική, αν θυμηθούμε τη γνώμη που είχε ο Ιησούς για τους πλούσιους.

Εχεις όμως πρόβλημα αν είσαι φανατικός νεοφιλελεύθερος, τοκογλύφος, χρυσοκάνθαρος, αναλυτής-τζογαδόρος σε οίκο αξιολόγησης (ανοχής είναι το σωστό), golden boy που πλουτίζει με την καταστροφή των άλλων.

Εχεις πρόβλημα αν είσαι δημοσιολόγος ή πολιτικός στην Ελλάδα και σου έχει σφηνωθεί η ιδέα ότι η κυβέρνηση έχει στρατηγικό στόχο την έξοδο της χώρας από το ευρώ και πιστεύεις πως ένας από τους συμμάχους της είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος (σ’ αυτόν ανήκει η «βέβηλη» δήλωση).

Οι επικριτές του Προέδρου της Δημοκρατίας θεώρησαν ότι μια τέτοιου τύπου αναφορά στο νόμισμα (γενικώς και αορίστως) προσφέρει κακή υπηρεσία στη χώρα γιατί επιχειρεί να συμφιλιώσει τους πολίτες με την εκδοχή της αποχώρησής της από τη ζώνη του ευρώ.

Εγκαλούν, δηλαδή, για δραχμολαγνεία έναν κλασικό φιλελεύθερο, η παράταξη του οποίου έβαλε τη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και ο ίδιος έδωσε μάχες στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο για να μην υπάρξει ρήξη με τους δανειστές τον Ιούλιο του 2015.

Κάτι που είναι γνωστό στους παροικούντες και σ’ αυτούς που παρακολουθούσαν από κοντά και όχι μέσω των διεθνών διαύλων ενημέρωσης (οι βραχίονες των δανειστών και κυρίως του Σόιμπλε) τις συζητήσεις και τις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και τους θεσμούς.

Αλλά ας έρθουμε στο διά ταύτα, κλείνοντας τα αυτιά στις κραυγές των εισαγγελέων που αγορεύουν στις δίκες προθέσεων που έστησαν. Γιατί είναι επιλήψιμη αυτή η θέση που υποστηρίζει το αυτονόητο και πρέπει να μείνει στο απυρόβλητο η άποψη των κατηγόρων του Προέδρου της Δημοκρατίας που συνοψίζεται στη φράση «πάση θυσία στο ευρώ»; Πάση θυσία πού;

Σε μια συλλογικότητα που συμπεριφέρεται στα αδύναμα μέλη της εκδικητικά; Σε μια συλλογικότητα που τιμωρεί αυστηρά τους μικρούς όταν ξεφεύγουν από τα όρια και κοιτάζει αλλού όταν οι ισχυροί παραβιάζουν ασυστόλως τις συμφωνίες;

Σε μια συλλογικότητα που έχει καταργήσει την εθνική κυριαρχία των κρατών, χλευάζει τη λαϊκή ετυμηγορία και θέλει να αποφασίζει για όλα, ακόμη και να διορίζει κυβερνήσεις;

Σε μια συλλογικότητα που έχει για θρησκεία της τη λιτότητα, αποθεώνει τη μονόδρομη σκέψη και αδιαφορεί επιδεικτικά για τις ανισότητες, τη μαζική φτώχεια και την ανεργία;

«Πάση θυσία στο ευρώ» λοιπόν, ακόμη κι αν αυτή η επιλογή οδηγεί σε κατάσταση διαρκούς αιχμαλωσίας; Ερωτήματα (δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις) με τα οποία κάποια στιγμή θα κληθούμε να αναμετρηθούμε ως κοινωνία.

Ανάγωγα

Το 95% των μνημονιακών δανείων δεν διατέθηκαν για να διασωθεί η Ελλάδα αλλά οι ευρωπαϊκές τράπεζες.

Αυτό αναφέρεται σε έκθεση της Ευρωπαϊκής Σχολής Μάνατζμεντ και Τεχνολογίας του Βερολίνου και δημοσιεύτηκε στη «Handelsblatt». Σοβαρή σίγουρα είδηση -σχολιάστηκε άλλωστε από τη γερμανική κυβέρνηση- αλλά μην περιμένετε να τη δείτε στα δελτία των οκτώ. Ο,τι θίγει τους δανειστές δεν «παίζει».

Συντάκτης: Τάσος Παππάς

Πηγή: efsyn.gr