Μήνυμα του Στάθη Καστερίδη Δημ. Συμβουλου Πελλας για την Γιορτή της Μητέρας

«Μάνα» κράζει το παιδάκι,
«Μάνα» ο νιος και «Μάνα» ο γέρος,
«Μάνα» ακούς σε κάθε μέρος,
α! τι όνομα γλυκό.»

Με σεβασμό και αγάπη πλησιάζω την άγια  μορφή της Μάνας. Με θρησκευτική ευλάβεια υμνώ την αιώνια  πηγή της ζωής και της καλοσύνης, το ωραιότερο πλάσμα του Θεού επί γης. Με δέος θα προσπαθήσω να ζωγραφίσω με λέξεις την εικόνα της.

Θυσιάζεται πρόθυμα για τον περιούσιο καρπό της δημιουργίας, το παιδί της. Στηρίζει και ομορφαίνει τη ζωή. Αστείρευτη πηγή αγάπης και καλοσύνης. Η παρουσία της, κοσμεί τη ζωή και γεμίζει το σπίτι.

Η αξία της, πανανθρώπινη και αιώνια. Διδάσκει, παιδαγωγεί και χαράζει το δρόμο της επιτυχίας.

Η μητρότητά της, σκεπάζει όλα τα αγαθά του κόσμου. Η σοφία της άφταστη και ο μητρικός της πόνος αγιάτρευτος.

Ο Θεός έπλασε τη Μάνα, γιατί δεν ήθελε να τα κάνει όλα μόνος του, λέει μια κινέζικη παροιμία...

Ο λαός μας, το δημοτικό τραγούδι και η ελληνική λογοτεχνία και ποίηση έχουν υμνήσει και τραγουδήσει την άγια μορφή της Μάνας.

Η αγκαλιά της Μάνας είναι μια ζεστή ευλογία και το δάκρυ της, το αθάνατο φάρμακο υγείας των παιδιών της.

Κάθε άνθρωπος, κάθε γενιά δεν παύει ποτέ να θαυμάζει την αστείρευτη πηγή της αγάπης, την εμπνεύστρια του μεγαλείου της αυταπάρνησης,  την εμψυχώτρια των μεγάλων ιδανικών.

Στην μάνα την πιο ιδανική, την πιο γλυκιά, την πιο αγαπημένη μορφή του ανθρώπινου γένους, ο καθένας, η πατρίδα, το έθνος, η κοινωνία, της οφείλουν πάρα πολλά.

Για μένα προσωπικά η μάνα μου ήταν  ένα αδιάκοπο τραγούδι  καλοσύνης και χωρίς όρους και όρια αγάπης, ήταν ένα σταθερό έδαφος που μπορούσα να στηριχθώ, ήταν η πόρτα του πατρικού μου σπιτιού, τα θεμέλια και τα γεμάτα φως παράθυρα, ήταν εκείνη που μπορούσε να μεταμορφώνει τη θλίψη της καρδιά μου και να με γεμίζει  χαρά  γιατί διέθετε ψυχική αρχοντιά. Νοιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που μου έδωσε, για όλες τις ευλογίες που πήρα από εκείνη.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στις μητέρες όλου του κόσμου, σε αυτές που είναι μαζί μας και σε αυτές που « έφυγαν» και μας προσέχουν από ψηλά. Ευχαριστούμε για όλα  τα ξενύχτια, τα ζεστά χαμόγελα, τις αγκαλιές παρηγοριάς κι ασφάλειας,  τα ιαματικά "σ' αγαπάω". Δεν ξεπληρώνονται, δεν ισοφαρίζονται, γι' αυτό, μόνο, ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!

Από καρδιάς, αφιερώνω στις μητέρες τους παρακάτω στίχους του Παλαιστίνιου ποιητή Mαχμούτ Νταρουίς:

«Μου λείπει το ψωμί της μάνας μου…… το άγγιγμά της ….

Δίχως την ευχή σου

Είμαι πολύ αδύναμος για να σταθώ

Μεγάλωσα πολύ

Δώσε μου πίσω τους χάρτες των αστεριών που είχα παιδί

Για να βρω με τα χελιδόνια

Το δρόμο πίσω

Στην άδεια σου αγκαλιά.»,

αλλά και τους στίχους από το ανεπανάληπτο ποντιακό τραγούδι :

«η μάνα εν  κρύο νερόν και σο ποτήρ’ κε μπαίν’ ….

Η μάνα εν βράχος, η μάνα εν ρασίν

Σον δύσκολον την ώρα σ’, μανίτσα θα τσαείς…..

χωρίς τη μάνας την ευχήν κανείς κε λέπ’ χαΐρ……»

(Η μάνα είναι κρύο νερό και στο ποτήρι δεν μπαίνει…

Η μάνα είναι βράχος και ραχούλα … στην δύσκολη

Την ώρα σου  «μανούλα»  θα φωνάξεις …… χωρίς την ευχή της

Μάνας κανείς δεν βλέπει προκοπή….)

Κλείνοντας, αφιερώνω, ιδιαίτερα, τις σκέψεις μου και τις ευχές μου στην πολύπαθη  προσφυγομάνα. Ας της δείξουμε  την αλληλεγγύη μας.