Προσφυγικό: Πάμε στις Βρυξέλλες ….με την γραμμή των Βρυξελλών

Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που συνέβαλλε τα μέγιστα στην όξυνση των μεταναστευτικών ροών καθώς και στο εγκλωβισμό των θυμάτων ενός ανηλεούς πολέμου θα είναι η επίσημη μεταναστευτική πολιτική της Ελλάδας. «Με την βούλα» πλέον 5 πολιτικών αρχηγών.

Η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την επιτυχία της. Το κοινό κείμενο που συνυπέγραψαν οι 5 πολιτικοί αρχηγοί κατά την πολύωρη σύσκεψή τους υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Για την εύρεση μίας κοινής πολιτικής συνισταμένης που θα αποτελέσει την «ενιαία κοινή στρατηγική σε ένα τόσο κρίσιμο θέμα» που επιτρέπει μια καλύτερη διαχείριση του προσφυγικού. Πώς επιτεύχθηκε όμως αυτό το αποτέλεσμα;

Πώς βρέθηκε τελικά ο κοινός τόπος με την Νέα Δημοκρατία που μόλις πριν λίγες μέρες ο πρόεδρός της κατηγορήθηκε ότι επανέφερε την «ατζέντα Σαμαρά» για το προσφυγικό με την ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα; Με τις αναφορές σε «κλειστά κέντρα» κράτησης (κοινώς Αμυγδαλέζες ή και χειρότερα) και σε μια Ελλάδα «ξέφραγο αμπέλι»;

Πώς βρέθηκαν τα σημεία σύγκλισης με το Ποτάμι, που υιοθέτησε στο πρόσφατο συνέδριό του ψήφισμα σύμφωνα με το οποίο μιλούσε για διεθνείς πρωτοβουλίες με στόχο την «στήριξη της προσπάθειας του ΝΑΤΟ για δράση στο Αιγαίο σύμφωνα με τις δηλώσεις του Γεν. Γραμματέα του». Χωρίς έστω την παραμικρή αναφορά στην ελληνική κυβέρνηση ή έστω στην Τουρκική πλευρά.

Ποιο ήταν το στοιχείο σε αυτή την διαπραγμάτευση που έκανε την Φώφη Γεννηματά να νοιώσει τόσο …άνετα, ώστε δημοσιεύματα να την φέρουν να θέλει να προσθέσει υπόμνηση στο κείμενο σχετικά με την αναγκαιότητα οικουμενικής κυβέρνησης;

Το γιατί εξηγεί αναλυτικά το ίδιο το κείμενο που υιοθετήθηκε από τους 5 πολιτικούς αρχηγούς αλλά πιο συνοπτικά στις δηλώσεις του ο πρόεδρος του Ποταμιού, Σταύρος Θεοδωράκης. ‘Όπως είπε «η πραγματικότητα μετατόπισε την κυβέρνηση σε πιο ρεαλιστικές θέσεις».

Το ποιες είναι οι θέσεις αυτές εξηγεί με σαφήνεια το κοινό πόνημα. Αν από το κείμενο αφαιρέσει κανείς όσα η ενιαία πλέον εθνική στρατηγική εύχεται, επιδιώκει σε ένα αόριστο μέλλον, ενθαρρύνει, αντιλαμβάνεται ως πνεύμα ή προτρέπει τότε μας μένουν αυτά στα οποία δεσμεύεται άμεσα και αυτά τα οποία διεκδικεί.
Αυτά στα οποία δεσμεύεται η Ελλάδα είναι ότι:

• «Συνεργάζεται με την Frontex»
• «Συνεργάζεται πλήρως στο πεδίο των συμπεφωνημένων αποστολών του ΝΑΤΟ και υπό τον αυτονόητο όρο ότι και η Τουρκία σέβεται τις δικές της αντίστοιχες υποχρεώσεις»
• «Θα σεβασθεί στο ακέραιο τις υποχρεώσεις της, με τον τρόπο που αυτές καθορίζονται από τις αποφάσεις των αρμόδιων οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης»

Αυτό το οποίο διεκδικεί είναι:

• Η Ευρωπαϊκή Ένωση «να επιβάλλει σ’ όλα, ανεξαιρέτως, τα Κράτη-Μέλη της τον πλήρη σεβασμό των υποχρεώσεών τους, ως προς τον δίκαιο και αναλογικό επιμερισμό των Προσφύγων, καθιστώντας σαφές ότι μονομερείς ενέργειες δεν είναι επιτρεπτές και ότι όσοι τις επιλέγουν θα έχουν τις ανάλογες συνέπειες».

Εν ολίγοις, η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα είναι πλέον και «με την βούλα» των 5 πολιτικών αρχηγών, η επίσημη μεταναστευτική πολιτική της Ελλάδας. Τα θεσμικά της όργανα θα καθορίζουν τις λεπτομέρειες και τον τρόπο της εφαρμογής της. Με ότι αυτό σημαίνει για τα κέντρα κράτησης.

Εγγυητής της θα είναι η παρουσία και οι επιχειρήσεις (για πόσο χρόνο άραγε;) του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και η Frontex.  Ειδικά για το ΝΑΤΟ όποιος στο εσωτερικό των κομμάτων που συνυπογράφουν είχε …δεύτερες σκέψεις πλέον σιωπά.

Με απλά λόγια, η ίδια «ευρωπαϊκή» πολιτική που συνέβαλλε τα μέγιστα στην δημιουργία του προβλήματος και στην όξυνση των μεταναστευτικών ροών καθώς και στο εγκλωβισμό των θυμάτων ενός ανηλεούς πολέμου, δεν απορρίπτεται. Αντιθέτως επιβραβεύεται και αποκτά, επισήμως πλέον, ευρύτατη πολιτική στήριξη στην Ελλάδα. Μόνη διεκδίκηση αποτελεί ο επιμερισμός των ολοένα αυξανόμενων επιπτώσεών της, στον βαθμό που θα το επιτρέψουν οι ευρωπαϊκοί συσχετισμοί.

Το αν όλα αυτά είναι και προάγγελος ευρύτερων πολιτικών εξελίξεων στο εσωτερικό της χώρας, θα το μάθουμε στο μέλλον…

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Πηγή: thepressproject.gr