«Καμπυλώνοντας το Νου» - Εκδήλωση του Συλλόγου Φίλων Βιβλίου Ν. Πέλλας για τη Γυναίκα

«Η παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας έρχεται να υπενθυμίσει τη μεγάλης εκδήλωση διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και υιοθετήθηκε δύο χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή.»

Το Σάββατο 5 Μαρτίου 2016 ο Σύλλογος Φίλων Βιβλίου Ν. Πέλλας πραγματοποίησε εκδήλωση αφιερωμένη στη Γυναίκα, προσεγγίζοντας την ημέρα από πολλές συνιστώσες, όπως πολυδιάστατος είναι και ο ρόλος της Γυναίκας στη Ζωή.

Στο χώρο φιλοξενήθηκε Έκθεση Έργων Τέχνης (Πίνακες ζωγραφικής, γλυπτά, φωτογραφίες και ποιήματα) από Γυναίκες Δημιουργούς με θέμα «Καμπυλώνοντας το Νου» και σημείο αναφοράς φυσικά τη Γυναίκα. Οι Γυναίκες Δημιουργοί που συμμετείχαν είναι (αλφαβητικά): Ακονίδου Καλλιόπη, Αμανατιάδου Ιφιγένεια, Κωνσταντίνου Στέλλα, Κωφίδου Δήμητρα, Μπρατάκη Σοφία, Παυλίδου Κάκια, Σαμολαδά Κατερίνα, Τζιαφτάνη Χριστίνα, Τσιτιρίδου Δέσποινα, Μόιρα Τριανταφύλλου. Τα έργα που συμμετείχαν παρουσιάζονται αναλυτικά στην ιστοσελίδα του Σ.Φ.Β. sfvpellas.blogspot.gr

Η εκδήλωση ξεκίνησε με το χαιρετισμό που απηύθυνε η Θεανώ Ζουρνατζίδου, Πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου, η οποία μεταξύ των άλλων τόνισε τα εξής:«159χρονια μετά από την εξέγερση των εργατριών στη Νέα Υόρκη που ζητούσαν ανθρώπινη ζωή, δουλειά, ισοτιμία και δικαιώματα. Συνεχίζουμε τον αγώνα μας με νέες δυνάμεις και πείρα, για να φτάσουμε ως το τέλος, για να ολοκληρωθεί ο δρόμος που άνοιξαν. Τον καθημερινό αγώνα των σύγχρονων αναγκών στην Κοινωνική Ασφάλιση, στην προστασία της μητρότητας και στην εργασία, διεκδικώντας ζωή χωρίς φτώχια, ανεργία, πολέμους και προσφυγιά. Αγώνας ενάντια στη βαρβαρότητα που γεννά πολέμους με τραγικά αποτελέσματα, ξεριζώνοντας ανθρώπους από τις πατρίδες τους που περιπλανώνται μερόνυχτα για μια καλύτερη ζωή αλλού και πνίγονται στο Αιγαίο στα χέρια των δουλεμπόρων.

Δυναμώνουμε και κλιμακώνουμε τους αγώνες Μας.»

Στη συνέχεια την εκδήλωση χαιρέτισε η Πόπη Κυριλίδου, Πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων Γιαννιτσών, που εστίασε στους συνεχείς αγώνες της Γυναίκας στον εργασιακό της χώρο παλεύοντας να διατηρήσει τα κεκτημένα εργασιακά της δικαιώματα, κόντρα στην πραγματικότητα που την θέλει άμεσο θύμα της οικονομικής κρίσης.

Ακολούθως τοποθετήθηκε η Κάκια Παυλίδου, Πρόεδρος του Σ.Φ.Β. Ν. Πέλλας με την εισήγηση «Το παρασκήνιο της εξίσωσης των δύο φύλων σήμερα». Στις μέρες μας παρόλο που οι υποχρεώσεις της οικογένειας σε μεγάλο βαθμό ισομοιράζονται ανάμεσα στο ζευγάρι, παρόλο που και τα δύο φύλα έχουν ισότιμα δικαιώματα στο πεδίο της επαγγελματικής αποκατάστασης και αντιστοίχως στις ερωτικές σχέσεις, παρόλο που η Γυναίκα κέρδισε πολλές μάχες, αν έστω και μέσα σε ένα σπίτι μία Γυναίκα κακοποιείται με οποιονδήποτε τρόπο, ο αντίκτυπος αυτής της πράξης καθρεφτίζεται σαν μελανιά στο πρόσωπο του σύγχρονου κόσμου μας. Πρόσφατα γίναμε μάρτυρες δυο ιστοριών, δύο Γυναικών που ζητώντας διαζύγιο κατέληξαν νεκρές.

Έχουμε σκεφτεί πόσες φορές έχει επαναληφθεί το σκηνικό της κατάφωρης ψυχολογικής βίας, όταν μία γυναίκα ζητά να διαλύσει το γάμο της , χωρίς απαραίτητα να καταλήξει στη δολοφονία και χωρίς τις περισσότερες φορές  να ολοκληρωθεί και η διαδικασία έκδοσης του διαζυγίου; Πόσες παρόμοιες ιστορίες εξελίσσονται δίπλα μας και μένουν στην αφάνεια;

Χρέος όλων μας, αντρών και γυναικών, είναι όχι να σταθούμε ο ένας απέναντι στον άλλο, αλλά να συμπορευτούμε πολεμώντας το άδικο, όπου αυτό εμφανίζεται.

Όλοι μας έχουμε οικογενειακούς φίλους, για τους οποίους διαχέεται ένας ψίθυρος πως η Γυναίκα ή και τα παιδιά υφίσταντο μία μορφή κακοποίησης. Οφείλουμε να παρέμβουμε. Η σιωπή είναι συνενοχή. Οφείλουμε να παίρνουμε θέση απέναντι σε όλους τους ψίθυρους που φτάνουν στα αυτιά μας. Στο Βελβεντό Κοζάνης όλοι οι κάτοικοι γνώριζαν τι συνέβαινε στο επίμαχο σπίτι. Έκανε κανείς παρέμβαση; Αν είχε γίνει μία ανάλογη κίνηση από έναν φίλο, θα ζούσε σήμερα η άτυχη γυναίκα;

Θα μας καλέσω να έχουμε υπόψη μας  πως όλος ο κόσμος δεν είναι καθρέφτισμα της μικρής, δικής μας ευτυχίας, που ευδοκιμεί μέσα στο σπίτι μας, αλλά οφείλουμε να νοιαστούμε και για κείνες τις Γυναίκες που δεν έχουν το θάρρος να αντιμετωπίσουν τους φόβους τους, που δεν συμμετέχουν σε ανάλογες εκδηλώσεις μνήμης των αγώνων για ισότητα των δύο φύλων, γιατί η ζωή τους έχει πολύ σκοτάδι και λίγο φως.

Κεντρική ομιλήτρια της εκδήλωσης ήταν η  Μαρία Τζιωρτζίδου, Προϊσταμένη του Τμήματος Επειγόντων Περιστατικών του Γενικού Νοσοκομείου Γιαννιτσών. Η ομιλία της κυμάνθηκε γύρω από το Γολγοθά που αντιμετωπίζει η κάθε νοσηλεύτρια παλεύοντας να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της ιατρικής περίθαλψης του κάθε ασθενούς με τις αμέτρητες ελλείψεις που καταγράφονται στο Νοσοκομείο. Πολλές φορές οι νοσηλεύτριες καλούνται  να μεταμορφώσουν αναλώσιμα υλικά που έχουν στα χέρια τους και προορίζονται για μία συγκεκριμένη χρήση  έτσι ώστε να χρησιμοποιηθούν  εναλλακτικά καλύπτοντας άλλες ελλείψεις. Τα εξαντλητικά κυκλικά ωράρια πλέον δεν έχουν τις οικονομικές απολαβές που τους αναλογούν. Όλο το Σύστημα Υγείας βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην ανθρωπιά και στον εθελοντισμό σχεδόν του νοσηλευτικού προσωπικού, που πραγματικά δίνει μάχη για να κρατηθεί ανοιχτό το Νοσοκομείο Γιαννιτσών. Παράλληλα, η μέση νοσηλεύτρια είναι και μητέρα που προσπαθεί να ανταποκριθεί στις γρήγορες ταχύτητες της καθημερινότητας συνδυάζοντας το κυκλικό ωράριο με την οικογένεια. Αρκετές φορές ο σύζυγος βρίσκεται στη δεινή θέση του ανέργου της οικογένειας και η νοσηλεύτρια αναλαμβάνει να στηρίξει οικονομικά την οικογένεια και ταυτόχρονα συναισθηματικά  το σύζυγό της. Σε κάθε περίπτωση είναι στιγμές που πραγματικά προσομοιώνεται με μία σούπερ ηρωίδα που αλύγιστη δίνει δυναμικό παρών σε κάθε πρόκληση της καθημερινότητας, είτε στη δουλειά της, είτε στην οικογένεια. Κινητήρια δύναμή της είναι εκείνο το αίσθημα προσφοράς στο συνάνθρωπο που την ξεχωρίζει και που την ώθησε να ασχοληθεί με αυτό το  τόσο απαιτητικό επάγγελμα, το οποίο δεν εγκαταλείπει ούτε και σήμερα, που οι συνθήκες είναι το κάθε άλλο παρά ευνοϊκές. Κλείνοντας η Μαρία Τζιωρτζίδου μάς παρουσίασε μικρές ιστορίες καθημερινότητας που μπορούν να μας βοηθήσουν να ανακτήσουμε την επιμονή, την αντοχή, την αισιοδοξία μας, όταν μας προδίδουν οι –ανεξάντλητες κατά τα άλλα- δυνάμεις μας. Μία από αυτές τις ιστορίες έχει τίτλο «Πάντα υπάρχει χώρος» και μπορείτε να την αναζητήσετε στο διαδίκτυο.

Στη συνέχεια το λόγο πήρε η Μαρία Κιουπκιολή, Υπεύθυνη των Δημοσίων Σχέσεων του Σ.Φ.Β. Ν Πέλλας. Μας παρουσίασε το προφίλ της Μαλάλα Γιουσαφζάι μέσα από τα μάτια του πατέρα της. Η αναφορά τόνισε το πόσο σπουδαίο ρόλο μπορεί να παίξει ο γονιός στην εξέλιξη της πορείας του παιδιού του. Ο πατέρας της Μαλάλα, παρόλο που στο Πακιστάν, απ’ όπου κατάγονται, τα κορίτσια δεν έχουν δικαίωμα στη μόρφωση, έγραψε την κόρη του στο σχολείο. Η Μαλάλα αγωνίστηκε για να υπερασπιστεί αυτό της το δικαίωμα, και προεκτατικά το δικαίωμα κάθε παιδιού για μόρφωση. Έγινε στόχος των Ταλιμπάν που το 2012 την πυροβόλησαν στο μέτωπο. Σώθηκε. Το διάστημα της ανάρρωσής της ο πατέρας της κατηγόρησε τον εαυτό του πως ο ίδιος ευθυνόταν για όσα συνέβησαν στην κόρη του. Τότε η γυναίκα του τού υπενθύμισε πως τάχθηκε υπέρ ενός Μεγάλου Σκοπού, που ξεπερνά τα όρια της δικής του οικογένειας και στον ίδιο σκοπό είναι ταγμένη και η κόρη τους και οφείλουν να αγωνιστούν ως το τέλος με θάρρος και αφοσίωση. Η Μαλάλα έγινε καλά. Συνέχισε τον αγώνα της και σε μία ομιλία της στον ΟΗΕ ανέφερε: «Είμαι εδώ για να μιλήσω για το δικαίωμα κάθε παιδιού στην εκπαίδευση. Ένα παιδί, ένας δάσκαλος και ένα βιβλίο μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Οι τρομοκράτες νόμιζαν ότι οι σφαίρες θα με κάνουν να σιωπήσω, αλλά απέτυχαν. Από αυτή τη σιωπή γεννήθηκαν εκατοντάδες φωνές. Γεννήθηκε η δύναμη και το θάρρος.» Το 2014 της απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης για τον αγώνα της στο δικαίωμα των κοριτσιών στην εκπαίδευση. Όταν ο πατέρας της ρωτήθηκε τι είχε κάνει ώστε να γίνει η κόρη του αγωνίστρια, απάντησε: «Το σπουδαίο δεν είναι το τί έχω κάνει, αλλά τί  δεν έχει κάνει: Δεν ψαλίδισα τα φτερά της.»

Η εκδήλωση έκλεισε  με την προβολή ενός video (υπάρχει στο κανάλι You Tube του Συλλόγου Φίλων Βιβλίου Ν. Πέλλας) με Γυναίκες που άφησαν έντονο το στίγμα τους στην ιστορία της ανθρωπότητας και με την παρότρυνση όλων των Γυναικών να μπουν στην πρώτη γραμμή της Ζωής.

Τέλος αναφέρθηκε πως ο Σ.Φ.Β. Ν. Πέλλας καταδικάζει τις ακρότητες που έλαβαν χώρα στην περιοχή μας τις τελευταίες μέρες. Ως Γυναίκες δεν έχουμε μόνο Δικαιώματα στην Ισότητα, στο Σεβασμό, στην Αξιοπρέπεια, αλλά έχουμε και την Ιερή Υποχρέωση να μεγαλώνουμε, να αναθρέφουμε, να δημιουργούμε Ανθρώπους. Γιατί: Οι Άνθρωποι, όπως και οι Γυναίκες, ΔΕΝ γεννιούνται. ΓΙΝΟΝΤΑΙ.

Θέλουμε  καλλιεργημένες και μορφωμένες Γυναίκες που θα σταθούν Άξιες σε όλους τους πολύτιμους ρόλους τους και που θα υπερασπίζονται Υψηλά Ιδανικά Ζωής.