Ανθρωποφαγία

Είναι γνωστή από τα αρχαία χρόνια η δίψα των θεών και των δράκων για ανθρώπινο κρέας και αίμα. Στη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας θυσιάστηκαν αδίστακτα γιοι, θυγατέρες, αλλά και ολόκληροι λαοί. Θέλοντας να μοιάσουν με τους θεούς, οι άνθρωποι καλλιέργησαν την ανθρωποφαγία. Για μια στιγμή, καθώς γεύονταν τον όμοιό τους, αποκτούσαν μια ψευδαίσθηση παντοδυναμίας που τους έκανε να ξεχνούν τα βάσανα και τις ανεπάρκειές τους.

Το κόλπο τελειοποίησαν οι απανταχού εξουσίες: όταν οι υπήκοοι γίνονται πολύ δυστυχισμένοι από τις ασκούμενες πολιτικές, ή πολύ ανήσυχοι, ή (σπανιότερα) πολύ ανυπάκουοι, διαλέγουν κάποιον, από έναν ειδικό κατάλογο αναλώσιμων που αλλάζει διαρκώς, και τον πετάνε στο πλήθος να τον φάει, να νιώσει για λίγο σαν θεός.

Εδώ σε μας, αυτός που πρέπει να νιώσει θεός για να ξεχάσει τι συμβαίνει γύρω του είναι ένα απεγνωσμένο πλήθος, συμπιεσμένο από παντού. Λεφτά δεν υπάρχουν, όπως αποδείχτηκε, μια κίτρινη σκόνη από την Αφρική δίνει αρρωστημένο χρώμα στην πόλη, ο τρόμος παίρνει το όνομα της γρίπης, του Σένγκεν, των συζητήσεων για αυξήσεις της φορολογίας.

Ξανά και ξανά μας βομβαρδίζουν το ασφαλιστικό, οι απειλητικοί μας σύμμαχοι, τα πολεμικά καράβια που αρμενίζουν. Η ανασφάλεια χτίζεται με τις αντιφατικές δηλώσεις, τις διαρροές και τις «διασταυρωμένες πληροφορίες» από απειλητικά υπουργεία, τις αποσπασματικές ενέργειες της κυβέρνησης, τη διαρκή αυτοαναίρεση της αντιπολίτευσης – που άλλα λέει εδώ κι άλλα έξω. Η αμηχανία κορυφώνεται, οι προσωπικές σχέσεις προσβάλλονται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και παύουν να είναι ασφαλή λιμάνια, πας με εκείνους που φωνάζουν κι ας μην ξέρεις γιατί.

Ανάμεσα στους πολλούς, ο καθένας χωριστά ζει μια στιγμιαία αίσθηση ασφάλειας, δεν είναι πια ο μόνος που απειλείται από την αρρώστια, την εφορία και την ακατάσχετη φλυαρία των πολιτικών, που έχοντας περιορίσει τον δημόσιο λόγο τους σε κορόνες συναγωνίζονται μεταξύ τους με νικητή αυτόν που φωνάζει δυνατότερα.

Ομως όσο περισσότεροι γίνονται αυτοί που απειλούνται τόσο αναπαράγονται οι απειλές, ως ψίθυροι, πληροφορίες, ειδήσεις, κραυγές. Τέτοιες επιθέσεις εξαθλιώνουν το πλήθος και ταυτόχρονα το εξαγριώνουν. Τότε χρειάζεται το εξιλαστήριο θύμα.

Το θύμα επιλέγεται με διάφορα κριτήρια, πρέπει όμως πάντα να διαθέτει αρκετή λάμψη ώστε ο διασυρμός να προσφέρει ικανοποίηση στις ανθρωποφαγικές διαθέσεις του κόσμου - αυτός άλλωστε είναι ο λόγος ύπαρξης της ανθρωποφαγικής τελετουργίας.

Η διαδικασία κατεξευτελισμού του θύματος ξεκινάει με μια «πληροφορία» και πάνω σ’ αυτήν εξυφαίνεται ένα ολόκληρο παραμύθι, με σκιερά σημεία, υπονοούμενα, προεκτάσεις, σασπένς.

Μέρες διαρκεί η διαδικασία και όσο περισσότεροι αφηγούνται το παραμύθι τόσο πιο ελκυστικό γίνεται, τόσο περισσότερο ο κόσμος θέλει να μάθει το όνομα του θύματος, για να το καταβροχθίσει με απόλαυση.

Ομως αυτή τη φορά το θύμα «τη βγήκε από τα αριστερά» στους θύτες. Αστραψε και βρόντηξε με χαρακτηριστικό τρόπο κι έδωσε μόνο του στη δημοσιότητα όλα τα στοιχεία που καταρρίπτουν τις εναντίον του κατηγορίες, όλα τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι κατηγορήθηκε μόνο και μόνο γιατί έπρεπε κάποιος να τραβήξει πάνω του το βλέμμα του κόσμου, ώστε να πάψει να βλέπει τα άλλα που συμβαίνουν γύρω του.

Μένουμε κι εμείς με την απορία. Πώς θα τελειώσει αυτή η ιστορία; Η αποκατάσταση της τιμής του θύματος είναι χαμένη περίπτωση, ξέρουμε δα ότι «πες πες, όλο και κάτι θα μείνει».

Θα συνεχίσει, άραγε, να είναι χαμένη περίπτωση και η εύρυθμη σχέση πολιτείας και πολιτών; Θα συνεχίσουν να υπάρχουν σε υπουργικά ή εισαγγελικά γραφεία τρύπιοι σωλήνες απ’ όπου θα διαρρέουν πληροφορίες σε βάρος δικαίων και αδίκων;

Θα συνεχίσουν να μένουν απροστάτευτοι οι πολίτες που ερευνώνται, θα συνεχίσει η έρευνα να θεωρείται καταδικαστική απόφαση και να δημοσιοποιείται; Θα συνεχίσουν να μένουν ατιμώρητοι αυτοί που ανεπίτρεπτα αφήνουν να διαρρεύσει το περιεχόμενο εισαγγελικών ερευνών; Θα συνεχίσουν να υπάρχουν κατάλογοι θυμάτων προς ανθρωποφαγία;

Συντάκτης: Μαργαρίτα Κουλεντιανού

Πηγή: efsyn.gr