Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες

Βράδυ Παρασκευής. Το είχαμε αποφασίσει από πριν γι’ απόψε: η πρώτη ύλη για μαγείρεμα στην κουζίνα του καταυλισμού – τα σάντουιτς στο «βενζινάδικο».

Όλοι όσοι στοιχειωδώς παρακολουθούν τι γίνεται στην Ειδομένη, ξέρουν τι είναι το «βενζινάδικο»: μια μεγάλη αλάνα μπροστά σ’ ένα πρατήριο καυσίμων, 15 χιλιόμετρα μακριά απ’ τα σύνορα, όπου σταματούν τα λεωφορεία με τους πρόσφυγες, περιμένοντας το σήμα να τους μεταφέρουν στον καταυλισμό, για να περάσουν κατόπιν στη FYROM και να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς τη «γη της επαγγελίας» (που κάθε μέρα κάνει ό,τι μπορεί, για να μη τους δεχθεί).

Η γειτονική χώρα τον τελευταίο καιρό αφήνει με το σταγονόμετρο τους πρόσφυγες να περνούν. Έτσι ο καταυλισμός δεν προλαβαίνει να αδειάσει και στο «βενζινάδικο» φθάνουν συνεχώς λεωφορεία γεμάτα κόσμο: παππούδες και γιαγιάδες, που κανονικά θα έπρεπε να κάθονται στη γωνιά τους και να λένε παραμύθια στα εγγόνια τους, μωρά της αγκαλιάς που τέτοια ώρα έπρεπε να είναι στο κρεβατάκι τους και να ονειρεύονται, νέα παλικάρια και κοπέλες, που, αν στην πατρίδα τους δεν είχε πόλεμο, θα ήταν στους δρόμους και θα φλέρταραν, πατεράδες που θα γύριζαν απ’ τη δουλειά και γυναίκες που θα έστρωναν το βραδινό τραπέζι. Αν … και θα … και κανονικά…

Τώρα όμως βρίσκονται έξω από το βενζινάδικο. Με τον Βαρδάρη να ξυρίζει και το κρύο να περονιάζει. Χωρίς να ξέρουν αν θα μείνουν εκεί 5-6 ώρες ή 2-3 ημέρες. Μετρημένες κουβέντες και αγωνία. Αναμμένες φωτιές εδώ κι εκεί, πιο πολύ για την ψευδαίσθηση της ζεστασιάς παρά για την αντιμετώπιση του ψύχους. Οι πιο ηλικιωμένοι στα λεωφορεία. Οι νεότεροι έξω. Φορώντας ό,τι πιο χοντρό είχαν (που μπορεί να ήταν μόνο ένα φούτερ). Άλλοι τυλιγμένοι σε μια κουβέρτα. Και κάποια παιδάκια, παρά το κρύο, να προσπαθούν να παίξουν.

Όταν κατάλαβαν ότι κάτι είχαμε για φαγητό, πλησίασαν. Προσπαθήσαμε να βάλουμε κάποια σειρά. Πώς όμως να βάλεις σε σειρά αυτόν που μπορεί να μην έχει φάει από χθες ή τον γονιό που σου λέει ότι τα παιδιά του πεινούν; Άλλα χέρια απλώνονταν ικετευτικά, άλλα ντροπαλά, άλλα απελπισμένα, άλλα απαιτητικά, άλλα οργισμένα. Ούτε σειρά μπόρεσε να κρατηθεί ούτε τάξη να μπει. Αν δεν υπήρχαν 4-5 παλικάρια απ’ τη Συρία να βοηθήσουν, μπορεί και να είχαμε τσαλαπατηθεί. Τα 600 περίπου σάντουιτς που είχαμε μαζί μας εξαφανίστηκαν σε λίγη ώρα. Τι να σου κάνουν όμως 600 σάντουιτς για 3.000 περίπου ανθρώπους που ήταν εκείνο το βράδυ στο βενζινάδικο … για μια φορά την εβδομάδα … για μια βραδιά …

Γι’ αυτό σου λέμε: αν μπορείς να βοηθήσεις, όσο μπορείς να βοηθήσεις, και μ’ ένα μόνο σάντουιτς, ένα μόνο πακέτο μακαρόνια, ένα κρουασάν, ένα σκουφί … κάντο! 

Όπως κι άλλες φορές έχουμε γράψει, αυτά που χρειάζονται πιο πολύ είναι:

α) μπουφάν, παντελόνια, χοντρές μπλούζες, ζακέτες, σκουφιά, γάντια, κάλτσες, κασκόλ και παπούτσια,

β) μακαρόνια, ρύζι, κριθαράκι, όσπρια, χυμοί ντομάτας, αυγά, λάδι, αλάτι, κρεμμύδια, καρότα, πράσα, λάχανα και μπρόκολα (για το καθημερινό μαγείρεμα στην εθελοντική κουζίνα του καταυλισμού),

γ) σάντουιτς (μόνο με κασέρι) ή μόνο κασέρι για σάντουιτς, ψωμί, κρουασάν, μπισκότα, σοκολάτες, μπάρες δημητριακών, σταφίδες, ξηροί καρποί, νερά, γάλατα και χυμοί σε μικρές συσκευασίες, καραμέλες κ.λπ,

δ) είδη ατομικής καθαριότητας (σε μικρές συσκευασίες), μικρά λούτρινα παιχνίδια, παυσίπονα και αντιπυρετικά.

Τηλέφωνα επικοινωνίας και συνεννόησης: 2382024064, 2382020002, 2382022323, 6976640587, 6937408506, 6938722689, 6944189528.

ΥΓ. Αν μπορείς να μεταδώσεις το παραπάνω μήνυμα στους/στις φίλους/ες και στους/στις γνωστούς/ές σου, μην παραλείψεις να το κάνεις.

Αν, πάλι, δεν θέλεις να παίρνεις τα μηνύματα αυτά, ενημέρωσέ μας με κάποιον τρόπο.