Οι αθλητικοί χώροι λεηλατούνται και μεις…. πληρώνουμε

Από τη στιγμή που ένα έργο κατασκευάζεται με δικά μας χρήματα, θεωρείται Δημόσιο. Συνεπώς, την ευθύνη της φύλαξης και της συντήρησης του έχει το κράτος, είτε μέσω ενός δημόσιου οργανισμού, είτε της Αυτοδιοίκησης. Γιατί το λέω αυτό;

Πριν κάποια χρόνια η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, έτσι γιατί της «γούσταρε», εντελώς απρογραμμάτιστα, κατασκεύασε ένα κλειστό Γυμναστήριο στην Παιανία, για τις ανάγκες του ΣΕΓΑΣ και της Ομοσπονδίας Βόλεϊ. Το έργο χρησιμοποιήθηκε κάποιες λίγες φορές, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί και βέβαια χωρίς να έχει γίνει παράδοση. Στη συνέχεια το Γυμναστήριο εγκαταλείφθηκε στην τύχη του. Έτσι όπως το ακούτε…

Το αποτέλεσμα ήταν να λεηλατηθεί. Δεν έμεινε τίποτα μέσα, εκτός από τους 4 τοίχους γιατί δεν μπορούσαν να τους σηκώσουν κι αυτούς. Σήμερα έχει ξεκινήσει πάλι η κουβέντα μεταξύ του ΣΕΓΑΣ και του Υπουργείου Αθλητισμού για το κλειστό της Παιανίας. Για να έχουν οι αθλητές (με το δίκιο τους) έναν δικό τους κλειστό χώρο. Αυτό πάει να πει, ότι πάλι εμείς, οι εξαθλιωμένοι και πεινασμένοι, θα πληρώσουμε για την ανακατασκευή του Γυμναστηρίου, χωρίς να πληρώσουν τίποτα αυτοί που το άφησαν να καταστραφεί. Και κάτι ακόμα.

Το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (ΣΕΦ) του οποίου οι εργασίες ξεκίνησαν στα μέσα της δεκαετίας του 70 και παραδόθηκε το 1985 για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου, έγινε κυρίως για να εξυπηρετεί τις ανάγκες του κλασσικού αθλητισμού, αλλά και άλλων αθλημάτων. Σήμερα έχει γίνει, με τις ευλογίες όλων και του ΣΕΓΑΣ, «κατάληψη» από την ΚΑΕ Ολυμπιακός, μία επιχείρηση, μη αθλητική, αφού δεν παράγει αθλητισμό.

Η «αριστερή» κυβέρνηση διστάζει να επέμβει, ενώ ο ΣΕΓΑΣ περιορίζεται στο να στέλνει προσωπικά «ραβασάκια» στον πρωθυπουργό, ζητώντας βοήθεια. Αντί να μπει μπροστά, και με το κύρος που έχει ως Ομοσπονδία να δημιουργήσει, μαζί με τις άλλες Ομοσπονδίες, ένα διεκδικητικό κίνημα για τις πολλές ανάγκες που έχει ο Αθλητισμός. Δυστυχώς, οι συμβιβασμοί δεν οδηγούν πουθενά...

ΝΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Πηγή: imerodromos.gr

Κάτι μου θύμισε αυτή η ανάρτηση, γι' αυτό και τη «στόλισα» με τις συγκεκριμένες φωτοραφίες. Κι εγώ ως συνήθως «ότι θυμάμαι, χαίρομαι!» Επί του προκειμένου όμως ότι θυμάμαι λυπάμαι. Λυπάμαι πολύ...

Όμως στην δική μας περίπτωση, τα κλειστά γυμναστήρια έχουν τη δική τους(και δική μας!!!) «πονεμένη» ιστορία, είτε κατασκευάστηκαν στην Πέλλα στα μέσα της δεκαετίας του '80, είτε στο Δυτικό στις αρχές της νέας χιλιετίας. Καμιά φροντίδα, καμιά πρόνοια, καμιά συντήρηση, κανένας προγραμματισμός από την Τοπική Αυτοδιοίκηση διαχρονικά γι' αυτά τα πολύ σημαντικά έργα υποδομής στον τόπο μας, καμιά εκτίμηση, κανένας σεβασμός όμως κι από μας τους πολίτες που συμβάλαμε τα μέγιστα στην τραγική σημερινή τους εικόνα! Αντί να το προστατέψουμε ως κόρη οφθαλμού, κάναμε τα αδύνατα δυνατά να τα διαλύσουμε όλα μέσα έξω και σε πολλές περιπτώσεις με την «υπογραφή» μας... Με λίγα λόγια βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας! Μοιραία η απαξίωση, η φθορά, το πλιάτσικο και οι καταστροφές. Η κάπως συμμαζεμένη εικόνα, αν μπορεί να χαρακτηρισθεί έτσι αυτό που βλέπουμε στις φωτογραφίες, οφείλεται στο μεράκι και την αγάπη κάποιων ανθρώπων να περισώσουν ότι σώζεται...