Θέλουν γκόλ στα πρώτα λεπτά …του 2016

Το 3ο μνημόνιο ταυτίζεται με το εθνικό συμφέρον το πρωτοχρονιάτικο μήνυμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μόνο η συναίνεση. Το διαμορφωμένο πολιτικό σύστημα θέλει την νέα χρονιά να «καθαρίσει το παιχνίδι» με την κοινωνία με «γκολ στα πρώτα λεπτά του αγώνα». ‘Ίσως γιατί κατανοεί πώς αν δεν το κάνει, μπορεί να μην αντέξει τις 365 ημέρες που απομένουν. Συγνώμη τις 366, ο χρόνος είναι δίσεκτος…

Τις τελευταίες ημέρες του 2015 οι δανειστές με την απαίτηση για απόσυρση (έστω κι αυτού) του κυβερνητικού «παράλληλου προγράμματος» επιδίωξαν να ξεκαθαρίσουν προς πάσα κατεύθυνση - κυρίως προς την κοινωνία- το «ποιος είναι το αφεντικό» στις πολιτικές εξελίξεις.

Την πρώτη ημέρα του 2016 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, με τις δηλώσεις του, θέλησε να συμπυκνώσει το κυρίαρχο πνεύμα στην πολιτική σκηνή. Διεμήνυσε πώς όποιες επιμέρους διαφορές κι αν υπάρχουν η συναίνεση στην εφαρμογή του 3^ου Μνημονίου δεν είναι συζητήσιμη. Και μάλιστα με διαχειριστή την κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου.  

Είναι φανερό: Το διαμορφωμένο πολιτικό σύστημα θέλει το 2016 να …. «καθαρίσει το παιχνίδι» με την κοινωνία με «γκολ στα πρώτα λεπτά του αγώνα». ‘Ίσως γιατί κατανοεί πώς αν δεν το κάνει, μπορεί να μην αντέξει τις επόμενες 365 ημέρες.

Ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν είναι πρωτάρης ούτε στην πολιτική, ούτε στην επικοινωνιακή της διαχείριση. Γνωρίζει πολύ καλά ότι οι πρωτοχρονιάτικες δηλώσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας κυριαρχούν στην ειδησεογραφία της συγκεκριμένης ημέρας και δίνουν στίγμα.

Έτσι όταν δηλώνει  – σε συζήτηση με τους δημοσιογράφους του πολιτικού ρεπορτάζ- πως «εγώ είμαι εδώ» σε οποιαδήποτε ανάγκη πολιτικής συναίνεσης προκύψει γνωρίζει πολύ καλά τι κάνει.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ξεκαθάρισε πως «οι εκλογές έδειξαν ότι ο λαός θέλει την Ελλάδα στην Ευρώπη. Ομόνοια των πολιτικών δυνάμεων δε σημαίνει προτροπή για συγκυβέρνηση, αλλά συνεννόηση στα μεγάλα ζητήματα του έθνους» καθώς και ότι «είμαι αισιόδοξος ότι εντός Ιανουαρίου θα ολοκληρωθεί η αξιολόγηση και τότε μπορούμε να απαιτήσουμε και αυτά που μας αναλογούν, όχι μόνο στο θέμα του χρέους αλλά και αλλού». Πρόσθεσε πως «η ΕΕ και η ΕΚΤ από τη στιγμή που εκπληρώνει η χώρα τις υποχρεώσεις της, και τις εκπληρώνει, πρέπει να αναλάβει τις υποχρεώσεις της και εκείνη και οι εταίροι μας».

Εν ολίγοις, ο ανώτατος πολιτειακός παράγοντας της χώρας ταύτισε τα λεγόμενα εθνικά συμφέροντα με την εφαρμογή της συμφωνίας της 12^ης Ιουλίου, αποσαφηνίζοντας μάλιστα ότι θα παρέμβει εφόσον απαιτηθεί σε αυτή τη κατεύθυνση. «Ο ρυθμιστικός ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν έχει σταθερό περιεχόμενο, αλλάζει με την κρισιμότητα των καιρών. Στις κρίσιμες περιόδους το περιεχόμενο αλλάζει, δεν ισχύουν ρυθμιστικές αρμοδιότητες» επισήμανε χαρακτηριστικά.

‘Όλα αυτά έχουν ως αποδέκτες τις υφιστάμενες πολιτικές δυνάμεις, αλλά πρωτίστως την ελληνική κοινωνία. Αυτή που ηττημένη από τις εξελίξεις του περασμένου καλοκαιριού είτε γύρισε την πλάτη στην πολιτική, είτε αποδέχθηκε την λογική του «μνημονίου με ανθρώπινο πρόσωπο» με αμφιβολίες και σφιγμένα χείλη. Χωρίς να έχει τον χρόνο να …μάθει και πολλές λεπτομέρειες.

Ακριβώς επειδή οι πολιτικές εξελίξεις ξετυλίγουν το κουβάρι της μνημονιακής εξάρτησης της χώρας και αναδεικνύουν βροντερά όλες τις «μαύρες» πτυχές της, το πολιτικό σύστημα αναγκάζεται να κινηθεί γρήγορα. Πριν φουσκώσει ακόμη περισσότερο η λαϊκή δυσαρέσκεια και οδηγήσει σε άγνωστα μονοπάτια.

Οι δανειστές επειδή πάντα επείγονται να ολοκληρώσουν το «πλιάτσικο» στην Ελλάδα, παίρνοντας τα εναπομείναντα «φιλέτα» της δημόσιας περιουσίας και φτιάχνοντας μία ακόμη «συμφέρουσα» αγορά εργασίας.

Οι κυβερνώντες επειδή έχουν συνομολογήσει στην κατάσταση και καίγονται να ανοίξει μία συζήτηση για το χρέος στην οποία θα οικοδομήσουν το δικό τους success story ώστε να «γυρίσουν το κλίμα».

Αλλά η χρονιά έχει …πολλούς κάβους. Ασφαλιστικό τον χειμώνα, κύμα ιδιωτικοποιήσεων την Άνοιξη, απελευθέρωση απολύσεων και μειώσεις μισθών το καλοκαίρι. Κι όλο τον χρόνο, φόρους, ανεργία, φτώχεια κι ανασφάλεια.

Οι δρόμοι κι οι πλατείες είναι ακόμη άδειες. Η «μαυρίλα» κυρίαρχη. Για πόσο όμως;

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Πηγή: thepressproject.gr