Το «success story» του Ραχόι είναι κούφιο

«Η κυβέρνηση Ραχόι είναι η χειρότερη που πέρασε ποτέ για τους απλούς ανθρώπους. Προσπαθώ να δω κάποια θετικά σημεία, αλλά το μόνο που βρίσκω είναι ότι φτάνει στο τέλος της».

Ιδιαίτερα καυστική η αριστερή δήμαρχος της Βαλένθια Μόνικα Ολτρα για την τετραετία του δεξιού Μαριάνο Ραχόι, η οποία είτε θα τερματιστεί αύριο Κυριακή είτε θα συνεχιστεί με κάποιο δεκανίκι, κατά πάσα πιθανότητα αυτό των κεντροδεξιών Ciudadanos.

Ο Ραχόι πλασάρει ένα success story που μιλά για οικονομική σταθερότητα, ανάκαμψη και λιγότερη ανεργία.

Μόνο που, όπως συμβαίνει συνήθως με τα success stories, και το δικό του αποδεικνύεται κούφιο.

Φεύγει και αφήνει πίσω του... καμένη γή

Στην πραγματικότητα, η τετραετία του αφήνει πίσω της μια χώρα πιο φτωχή, πιο χρεωμένη, με μισοδιαλυμένες δημόσιες δομές και εργασιακές σχέσεις, με πετσοκομμένες πολιτικές ελευθερίες, με ανοιχτό μέτωπο σύγκρουσης στην Καταλονία και τη δυσοσμία των σκανδάλων να πλανάται παντού.

O Μαριάνο Ραχόι, μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του τον Δεκέμβριο του 2011, σε αντίθεση με τις προεκλογικές του υποσχέσεις, προχώρησε σε αύξηση της φορολογίας (συμπεριλαμβανομένου και του ΦΠΑ) και σε δραστικές περικοπές στα κονδύλια για τη δημόσια παιδεία, την υγεία και την κοινωνική πολιτική (περισσότερα από 15 δισ. ευρώ στη διάρκεια της τετραετίας).

Δυο χρόνια μετά, η ανεργία στην Ισπανία πραγματοποιούσε ιστορικό ρεκόρ (27,16% πρωταθλήτρια τότε στην ευρωζώνη) με 6.200.000 ανθρώπους χωρίς δουλειά.

Η κυβέρνηση ψήφισε μια εργασιακή μεταρρύθμιση για την «πάταξη της ανεργίας», η οποία ουσιαστικά απελευθέρωνε τις απολύσεις και υπέσκαπτε τις συλλογικές διαπραγματεύσεις προς όφελος των επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων.

Την ίδια στιγμή που στερούσε χρήματα από τους πιο αδύναμους πολίτες, χάριζε εκατομμύρια στους μεγαλοφοροφυγάδες με τον νόμο περί φορολογικής αμνηστίας και διέσωζε τις τράπεζες με περισσότερα από 20 δισ. ευρώ.

Μια επιχείρηση που ποτέ δεν ονομάστηκε επίσημα ως «διάσωση». Οπως ποτέ δεν αναγνωρίστηκε επίσημα από εγχώρια ούτε ευρωπαϊκά χείλη ότι η Ισπανία βρέθηκε υπό το καθεστώς ενός άτυπου μνημονίου.

Σήμερα, το ποσοστό της ανεργίας είναι χαμηλότερο: 22,37%. Η Ισπανία είναι πια δεύτερη στην ευρωζώνη με την Ελλάδα να κρατά τα σκήπτρα.

Μόνο που μια πιο προσεκτική ματιά αποδεικνύει ότι αν και το ποσοστό της ανεργίας είναι χαμηλότερο, οι εργαζόμενοι είναι επίσης λιγότεροι συγκριτικά με τον Δεκέμβρη του 2011 (17.807.500 τότε, 17.569.100 σήμερα).

Οσο για τις νέες θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν, είναι στην πλειονότητά τους επισφαλείς και κακοπληρωμένες, γεγονός που μεταφράζεται σε λιγότερα έσοδα και για τα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης.

Στην ίδια χώρα, ζουν 3,8 εκατομμύρια μακροχρόνια άνεργοι, οι οποίοι δεν λαμβάνουν κανένα οικονομικό βοήθημα ούτε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Το δημόσιο χρέος της Ισπανίας έχει αυξηθεί γενναία σε σχέση με το 2011 (743,530 εκατομμύρια ευρώ έναντι 1,062 δισ. ευρώ σήμερα).

Από τον Γενάρη του 2012 έως τον Ιούνιο του 2014, τουλάχιστον 97.577 οικογένειες εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους επειδή δεν μπορούσαν να πληρώσουν το στεγαστικό τους δάνειο.

Στην Ισπανία, σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού (29,2%) βρίσκεται αντιμέτωπο με τη φτώχεια, τρεις ποσοστιαίες μονάδες πάνω σε σχέση με το 2011, ενώ οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι.

Ο δείκτης Gini που υπολογίζει την κοινωνική ανισότητα έχει αυξηθεί από 34 σε 34,7.

Σωρεία σκανδάλων

Μέσα σε όλα αυτά, μια σωρεία σκανδάλων έπληξαν το κυβερνών κόμμα: κορυφαίο όλων, το σκάνδαλο με τα «μαύρα ταμεία» του Λαϊκού Κόμματος το οποίο συμπαρέσυρε πολλά υψηλόβαθμα στελέχη της Δεξιάς και στο οποίο φέρεται ως εμπλεκόμενος και ο ίδιος ο Ραχόι.

Χωρίς φυσικά να λησμονεί κανείς το σκάνδαλο φοροδιαφυγής, στο οποίο εμπλέκεται ο πρώην πρόεδρος του ΔΝΤ και μετέπειτα της τράπεζας Bankia Ροδρίγο Ράτο.

Φυσικά, η εφαρμογή τέτοιων σκληρών πολιτικών συνοδεύεται πάντα και από την αντίστοιχη περιστολή των πολιτικών ελευθεριών.

Από φέτος, στην Ισπανία ισχύει ο διαβόητος «νόμος-φίμωτρο», ο οποίος περιορίζει σημαντικά το δικαίωμα στη διαμαρτυρία.

Mεταξύ άλλων, καμία διαδήλωση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς προηγούμενη άδεια, οι διαδηλωτές δεν έχουν το δικαίωμα να φωτογραφίζουν τα όργανα της τάξης εν ώρα υπηρεσίας και για τους παραβάτες καιροφυλακτούν πρόστιμα έως και 600.000 ευρώ.

Αδιάλλακτη στάση

Δεν είναι όμως μόνο οι διαδηλωτές που έχουν πρόβλημα. Επί Ραχόι, οι Ισπανίδες είδαν τον χρόνο να γυρίζει πολλές δεκαετίες πίσω με τον νόμο που ουσιαστικά απαγορεύει τις αμβλώσεις εκτός από περιπτώσεις ακραίου κινδύνου για την υγεία της μητέρας (μια γυναίκα θα πρέπει π.χ. να δηλώσει ψυχικά άρρωστη για να μπορέσει να κάνει άμβλωση).

Σε ό,τι δε αφορά το κεφάλαιο της Καταλονίας, η αδιάλλακτη στάση του Ραχόι απέναντι στην οποιαδήποτε συζήτηση για αλλαγή στο καθεστώς της αυτονομίας, ειδικά στο κομμάτι της φορολογίας, ενίσχυσε τον εθνικισμό και τις πολιτικές δυνάμεις που τάσσονται υπέρ της ανεξαρτησίας, φέρνοντας την Καταλονία σε ανοιχτή σύγκρουση με την κεντρική κυβέρνηση.

Ο Δεξιός πρωθυπουργός της Ισπανίας ωστόσο, ζητά από τους πολίτες άλλη μια τετραετία, η οποία υπόσχεται ότι θα είναι ότι θα είναι «η καλύτερη στην Ιστορία της ισπανικής δημοκρατίας».

Μόνο που οι Ισπανοί δεν δείχνουν να πείθονται και τόσο. Ναι μεν το κυβερνών Λαϊκό Κόμμα προηγείται σε όλες τις δημοσκοπήσεις, όμως τα ποσοστά του είναι τόσο χαμηλά σε σχέση με το 2011 ώστε, όπως δείχνουν κάποιες τελευταίες σφυγμομετρήσεις, ενδέχεται να μην μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση ούτε με τους Ciudadanos.

Ολα δείχνουν ανοιχτά σε αυτή την αμφίρροπη εκλογική αναμέτρηση.

Αν τελικά σημάνει το τέλος της εποχής Ραχόι, ένα είναι βέβαιο: οι περισσότεροι φτωχοί, οι άνεργοι, οι γυναίκες, οι μετανάστες, οι νέοι που φεύγουν στο εξωτερικό για μια καλύτερη ζωή, δεν πρόκειται να τον νοσταλγήσουν.

Συντάκτης: Κορίνα Βασιλοπούλου 

Πηγη: efsyn.gr