«Είστε το πειραματόζωο για ολόκληρη την Ευρώπη»

Μayday είναι το διεθνές σήμα κινδύνου που εκπέμπουν κυρίως ναυτικοί ή αεροπόροι, όταν βρίσκονται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης που απειλεί τη ζωή τους. Mayday είναι και το όνομα της νεοσύστατης πανευρωπαϊκής πρωτοβουλίας για την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων στην Ελλάδα.

Με τον υπότιτλο «stop the coup», δεκάδες συνδικαλιστές, πανεπιστημιακοί, αυτοδιοικητικοί, επιστήμονες και καλλιτέχνες από την Ελλάδα και άλλες χώρες της Ε.Ε. απευθύνουν «κάλεσμα αλληλεγγύης σε όλους τους λαούς της Ευρώπης, με στόχο να σταματήσουμε το πραξικόπημα των θεσμών, που δεν επιτρέπουν την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων».

Η πρώτη ανοιχτή εκδήλωση της πρωτοβουλίας πραγματοποιήθηκε Δευτέρα βράδυ στην ΕΣΗΕΑ, με θέμα τους «εργατικούς αγώνες στην Ευρώπη της Κρίσης» και ομιλητές τους Νico Cue και Μanu Castro, από το κραταιό συνδικάτο μετάλλου του Βελγίου, τον Γιάννη Κουζή, καθηγητή εργασιακών σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, και τον Γιώργο Πετρόπουλο από την Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ.

Στο ακροατήριο ξεχώριζε η παρουσία πολλών νέων, μεταξύ τους και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο νεοεκλεγείς γραμματέας της Νεολαίας, Ιάσονας Σχινάς Παπαδόπουλος, και η εκπρόσωπος Τύπου, Ράνια Σβίγκου.

Από τους ομιλητές, αν και έγινε αναφορά στην υπογραφή του 3ου Μνημονίου και στη συνέχιση της απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων που συνεπάγεται, δεν κατονομάστηκαν οι ιθύνοντες και οι συνένοχοι του πραξικοπήματος, πέρα από το γενικόλογο «ο νεοφιλελευθερισμός» και «οι θεσμοί», καλώντας τον κόσμο να αντισταθεί.

Ισχυρό σωματείο

Οι Βέλγοι συνδικαλιστές περιέγραψαν την εικόνα ενός μαζικότατου σωματείου με 1,5 εκατομμύριο μέλη (άλλα τόσα έχει το χριστιανικό σωματείο του ίδιου κλάδου), ανεξάρτητου από κόμματα και κυβερνήσεις. Βασίζεται αποκλειστικά σε εισφορές μελών, που με 14-16 ευρώ τον μήνα τού δίνουν μεγάλη οικονομική -εκτός από διαπραγματευτική- ισχύ.

Εκτός από το ύψος των μισθών, το σωματείο διαπραγματεύεται συλλογικά κάθε δύο χρόνια τους όρους εργασίας, συντάξεις, ασφάλιση, επίδομα ανεργίας και ωράριο, έχοντας κατοχυρώσει την «εβδομάδα των 37 ωρών».

Κατακτήσεις που μοιάζουν άπιαστες σε σύγκριση με τη ζούγκλα της Ελλάδας, ωστόσο απειλούνται να χαθούν, με την επίθεση να εντείνεται εδώ και δύο χρόνια.

«Εσείς είστε το πειραματόζωο για την κοινωνική οπισθοχώρηση που εφαρμόζεται πια παντού στην Ευρώπη», είπε ο Νico Cue στο ακροατήριο.

Η κρίση ως άλλοθι

Ξεχώρισε η παρέμβαση του καθηγητή Γιάννη Κουζή, ο οποίος είχε συνεργαστεί με το υπουργείο Εργασίας της προηγούμενης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ., συμβάλλοντας στο νομοσχέδιο για τις συλλογικές συμβάσεις, που όμως ουδέποτε κατατέθηκε στη Βουλή.

Υπενθυμίζοντας τις επιπτώσεις των πρώτων μνημονίων, ο Γ. Κουζής στάθηκε και σε όσα επιβλήθηκαν με άλλοθι την κρίση, με αποτέλεσμα την φτωχοποίηση της κοινωνίας κατά 33%, την εκτόξευση της ανεργίας από το 7,5% στο 28%, τη σύγκλιση των μισθών στα επίπεδα των Βαλκάνιων γειτόνων, με ονομαστική μείωση κατά 25% και μείωση της αγοραστικής δύναμης κατά 50%.

Αποκορύφωμα είναι η πλήρης εξατομίκευση των όρων διαμόρφωσης των μισθών, καθώς οι συλλογικές συμβάσεις καλύπτουν πλέον μόλις το 20% των εργαζομένων, «όμως στην πράξη έχουν πλήρως αποσπονδυλωθεί, καθώς συνδυάζονται με χειρουργικές επεμβάσεις σε επιμέρους πεδία», ανέφερε ο καθηγητής (μείωση κατώτατων μισθών κατά 22% και 32% για τους νέους, πάγωμα τριετιών, κατάργηση μετενέργειας κ.λπ.).

Αν αυτά συνιστούν έναν εργασιακό ζουρλομανδύα, το τρίτο Μνημόνιο -όπως το περιγράφει ο Γ. Κουζής- μοιάζει να βάζει την ταφόπλακα στα εργασιακά δικαιώματα:

«Πρώτον, δεν μπορεί να υπάρξει καμία αλλαγή στο περιεχόμενο των εργασιακών σχέσεων χωρίς την έγκριση των δανειστών. Δεύτερον, οποιαδήποτε προσπάθεια επιστροφής στην προ κρίσης κατάσταση, σε σχέση με τα 70 περίπου μέτρα που είχαν επιβληθεί, πρέπει να αποφεύγεται, γιατί δεν δημιουργούν “βιώσιμη ανάπτυξη”. Τρίτον, οποιαδήποτε αλλαγή στην εργασία θα πρέπει να ανταποκρίνεται στις “βέλτιστες πρακτικές” στην Ε.Ε.», τόνισε ο καθηγητής, θυμίζοντας ότι «βιώσιμη ανάπτυξη» και «βέλτιστες πρακτικές» έχουν ήδη βαφτιστεί τα νεοφιλελεύθερα μέτρα απορρύθμισης.

Και μόνο η ξερή περιγραφή της πραγματικότητας είναι αρκετή για να μας κάνει να φωνάξουμε Mayday, μόνο που πια ξέρουμε ότι δεν θα εμφανιστεί κανένας άνωθεν σωτήρας.

Γι’ αυτό και τα μέλη της πρωτοβουλίας εναποθέτουν πλέον τις ελπίδες τους στους λαούς, εκτοξεύοντας μια φωτοβολίδα διάσωσης που δεν θέλει να σβήσει σαν αποκριάτικη στρακαστρούκα, αλλά να συμβάλει σε ένα πανευρωπαϊκό κίνημα εργατικών αγώνων.

Συντάκτης: Αφροδίτη Τζιαντζή 

Πηγή: efsyn.gr