Στο «μυαλό» του Τάσου Τέλλογλου

Ο Τάσος Τέλλογλου είναι καλός ερευνητής δημοσιογράφος. Μερικά από τα ρεπορτάζ του θα μπορούσαν να διδάσκονται σε μια αντίστοιχη σχολή για την ενδελεχή τους τεκμηρίωση. Επίσης ο Τάσος Τέλογλου είναι μαλάκας.

Στο τελευταίο του κείμενο στο protagon βάζει εισαγωγικά στη λέξη «λαθρομετανάστες» αλλά επιχειρηματολογεί χυδαία υπέρ της χρήσης του όρου όταν μας εξηγεί ότι «Αυτοί που έχουν ανάγκη προστασίας από τον νομικό και πολιτικό πολιτισμό της Ευρώπης θα χωριστούν από τους άλλους που, επειδή έχουν διαβεί λαθραίως τα σύνορα, είναι λαθρομετανάστες. Λαθραία έχουν κάνει τη διάβαση των συνόρων και οι πρόσφυγες. Αλλά αυτοί δεν είναι μετανάστες καθώς πολιτικά ήταν τα κίνητρα που τους κίνησαν και μήπκαν στο δρόμο για την Ευρώπη».

Καταρχάς ο Τέλλογλου θα πρέπει να ενημερωθεί ότι νομικά δεν υπάρχει ο όρος του λαθρομετανάστη. Ακόμα και το ευρωπαϊκό συμβούλιο έχει αποφανθεί σχετικά. Σε κάθε περίπτωση όμως η ίδια η λέξη έχει πια μια συγκεκριμένη φόρτιση και δεν υπάρχει λόγος να γίνει ξανά αυτή η συζήτηση.

Την ίδια ώρα που σχεδόν κάθε 2 ώρες η θάλασσα ξεβράζει στις ελληνικές ακτές άλλο ένα παιδάκι ο Τέλλογλου κάνει λόγο για νομικό και πολιτικό πολιτισμό της Ευρώπης. Γράφει «Συνάντησα πολλούς ανθρώπους από τη Συρία που μου είπαν ότι φεύγουν γιατί δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα ή την τροφή τους. Αυτοί θα προστατευθούν από το σύστημα μας ως πρόσφυγες πολέμου». Ο Τέλλογλου λοιπόν κάνει μια διάκριση θεωρώντας ότι σε αυτούς που δεν έβαλε ένας ταλιμπάν το όπλο στον κρόταφο θα πρέπει να επιστρέψουν στην πόλη τους και να πεθάνουν από ασιτία. Χωρίς καμία ανάλυση. Χωρίς να υπολογίσει γιατί δεν έχουν πια χρήματα οι Σύριοι για να βάλουν ένα πιάτο φαγητό στο τραπέζι τους.

Οι πρόσφυγες που φοράνε στα τρίχρονα παιδιά τους μπρατσάκια μίκι μάους και ένα σωσίβιο γεμάτο με άχυρα, επειδή δεν έχουν να πληρώσουν τα ακριβά που επιπλέουν και ξεκινάνε σε μια τρικυμισμένη θάλασσα για να περάσουν στην Ευρώπη μπορούν να διαχωριστούν σε πρόσφυγες και λαθρομετανάστες μόνο από έναν μαλάκα. Τον Τάσο Τέλλογλου.

Υ.Γ. Παραθέτω εδώ και έναν -όχι- αντίλογο του Niko Ago

του Κώστα Εφήμερου

Πηγή: thepressproject.gr