Κείμενο του Κόκκινου Δικτύου: Για τη συγκρότηση μιας μαζικής αντιμνημονιακής ριζοσπαστικής αριστεράς

Δύο μήνες ύστερα από τις εκλογές και τέσσερις περίπου μήνες ύστερα από τη μνημονιακή στροφή του Αλέξη Τσίπρα και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η πρώτη Πανελλαδική Συνάντηση της ΛΑΕ είναι ένας σημαντικός σταθμός, για την ίδια αλλά και για τη Ριζοσπαστική - Αντικαπιταλιστική Αριστερά και το κίνημα αντίστασης.

Η πο­λι­τι­κή της προ­σφο­ρά είναι ήδη ση­μα­ντι­κή: Πρω­το­στά­τη­σε στη μάχη ενά­ντια στη μνη­μο­νια­κή στρο­φή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, καθώς ο βα­σι­κός κορ­μός των δυ­νά­με­ών της συμ­με­τεί­χε στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και έδωσε επί μα­κρόν τη μάχη ενά­ντια στην επι­τα­χυ­νό­με­νη δεξιά στρο­φή της ηγε­σί­ας του ιδιαί­τε­ρα ύστε­ρα από το 2012 και ακόμη πιο επι­τα­χυ­νό­με­να ύστε­ρα από το ιδρυ­τι­κό συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το 2013. Η μάχη αυτή, η ρήξη και απο­χώ­ρη­ση 25 βου­λευ­τών και βου­λευ­τριών, εκα­το­ντά­δων στε­λε­χών και χι­λιά­δων μελών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στη συ­νέ­χεια η συ­νά­ντη­ση με άλλες δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς που δεν συμ­με­τεί­χαν στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και η συ­γκρό­τη­ση της ΛΑΕ, ήταν κα­τα­λυ­τι­κής ση­μα­σί­ας για να απο­φευ­χθεί ο δια­σκορ­πι­σμός των δυ­νά­με­ων στο χώρο της Ρι­ζο­σπα­στι­κής - Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Η συμ­με­το­χή στη μάχη των εκλο­γών, παρά την εκλο­γι­κή ήττα, συ­νέ­βα­λε στη συ­σπεί­ρω­ση πα­νελ­λα­δι­κά ενός πο­λύ­τι­μου πο­λι­τι­κού και κι­νη­μα­τι­κού δυ­να­μι­κού για τις μάχες που θα ακο­λου­θή­σουν. Η συμ­βο­λή της απο­δεί­χτη­κε επί­σης ση­μα­ντι­κή στις πρώ­τες κι­νη­μα­τι­κές μάχες ενά­ντια στην πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ και στην υλο­ποί­η­ση του τρί­του μνη­μο­νί­ου, από την κι­νη­το­ποί­η­ση για το λι­μά­νι του Πει­ραιά μέχρι την πρό­σφα­τη γε­νι­κή απερ­γία.

Όλα αυτά δεν είναι λίγα ούτε δευ­τε­ρεύ­ου­σας ση­μα­σί­ας. Απο­δεί­χτη­καν εντε­λώς απα­ραί­τη­τα και πο­λύ­τι­μα στη μάχη για να ξε­πε­ρά­σει ένα πο­λύ­τι­μο πο­λι­τι­κό και κι­νη­μα­τι­κό δυ­να­μι­κό της Αρι­στε­ράς τα συμ­πτώ­μα­τα και την πο­λι­τι­κή ψυ­χο­λο­γία «πέν­θους», απο­γο­ή­τευ­σης και εσω­τε­ρί­κευ­σης της ήττας στο διά­στη­μα από τις εκλο­γές μέχρι σή­με­ρα. Η συμ­βο­λή της ΛΑΕ στο να κερ­δη­θεί αυτή η πρώτη μάχη ενά­ντια στην απο­γο­ή­τευ­ση και την αδρα­νο­ποί­η­ση ήταν ση­μα­ντι­κή, ώστε σή­με­ρα να βρι­σκό­μα­στε ένα βήμα μπρο­στά: στο να ανι­χνεύ­ου­με τις δυ­να­τό­τη­τες για μια μάχη ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση και το τρίτο μνη­μό­νιο με στόχο το μπλο­κά­ρι­σμα και την ανα­τρο­πή τους και όχι την τιμή των όπλων. Αυτή η σύ­ντο­μη πο­λι­τι­κή δια­δρο­μή προ­φα­νώς δεν αρκεί για μια συ­νο­λι­κά νι­κη­φό­ρα πο­ρεία, δεν μπο­ρεί να κρύ­ψει τις προ­φα­νείς αδυ­να­μί­ες και τα λάθη, ούτε πρέ­πει να οδη­γεί σε οποια­δή­πο­τε επα­νά­παυ­ση ή αυ­το­ε­πι­βε­βαί­ω­ση. Τα ζη­τή­μα­τα του πο­λι­τι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού, του προ­γράμ­μα­τος και του πο­λι­τι­κού σχε­δί­ου, του χα­ρα­κτή­ρα και της δη­μο­κρα­τι­κής συ­γκρό­τη­σης της ΛΑΕ πρέ­πει να συ­ζη­τη­θούν ανοι­χτά, δη­μο­κρα­τι­κά, συ­ντρο­φι­κά και σε βάθος.

Σε αυτή την ανα­γκαία συ­ζή­τη­ση θέ­λου­με να συμ­βάλ­λου­με ως ΚΟΚ­ΚΙ­ΝΟ ΔΙ­ΚΤΥΟ με τις πα­ρα­κά­τω σκέ­ψεις:

Με ποιον πο­λι­τι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό στη συ­γκυ­ρία;

Για να συ­γκρο­τή­σου­με ένα νι­κη­φό­ρο πο­λι­τι­κό σχέ­διο και να βρού­με μα­ζι­κά ερεί­σμα­τα για την υλο­ποί­η­σή του στον κόσμο της Αρι­στε­ράς και στις κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις, πρέ­πει να μην εγκα­τα­λεί­ψου­με τον πο­λι­τι­κό στόχο της (ανα)συ­γκρό­τη­σης μιας μα­ζι­κής Ρι­ζο­σπα­στι­κής - Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Η ΛΑΕ δεν έχει ου­σια­στι­κό λόγο ύπαρ­ξης αν δεν θέσει στον εαυτό της αυτό το κα­θή­κον. Η ΛΑΕ δεν είναι ήδη η Ρι­ζο­σπα­στι­κή - Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά που χρεια­ζό­μα­στε. Πρέ­πει όμως και μπο­ρεί να πρω­τα­γω­νι­στή­σει σε αυτή τη μάχη, και ο ρόλος της είναι ανα­ντι­κα­τά­στα­τος. Αυτός είναι ο θε­με­λιώ­δης όρος για να έχου­με τη δυ­να­τό­τη­τα να κά­νου­με μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή, να έχου­με τη δυ­να­τό­τη­τα να θέ­του­με ανα­τρε­πτι­κούς κι­νη­μα­τι­κούς και πο­λι­τι­κούς στό­χους, να μπο­ρού­με να στη­ρί­ξου­με απο­τε­λε­σμα­τι­κά τις κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις και να τους προ­σφέ­ρου­με πο­λι­τι­κή προ­ο­πτι­κή.  

Ταυ­τό­χρο­να, για να πε­τύ­χου­με τον πο­λι­τι­κό στόχο της (ανα)συ­γκρό­τη­σης της Ρι­ζο­σπα­στι­κής - Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, πρέ­πει να εκ­πο­νή­σου­με μια «γραμ­μή μαζών» για τις μάχες ενά­ντια στο τρίτο μνη­μό­νιο και την κυ­βέρ­νη­ση που το υλο­ποιεί. Στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες, πρέ­πει να οι­κο­δο­μή­σου­με ένα κί­νη­μα πο­λι­τι­κής ανυ­πα­κο­ής που θα αμ­φι­σβη­τεί στην πράξη τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές: κί­νη­μα για το μπλο­κά­ρι­σμα των πλει­στη­ρια­σμών και των εξώ­σε­ων, για τη μα­ταί­ω­ση της δια­κο­πής του ηλε­κτρι­κού ρεύ­μα­τος στα λαϊκά νοι­κο­κυ­ριά, για να στη­ρί­ξου­με το «Δεν έχω - δεν πλη­ρώ­νω» ενά­ντια σε κάθε εί­δους χα­ρά­τσια και κα­τα­σχέ­σεις των λαϊ­κών ει­σο­δη­μά­των και πε­ριου­σια­κών στοι­χεί­ων. Η ΛΑΕ πρέ­πει να πρω­το­στα­τή­σει στη συ­γκρό­τη­ση ενός τέ­τοιου κι­νή­μα­τος και να ανα­λά­βει δη­μό­σια την πο­λι­τι­κή ευ­θύ­νη κα­λώ­ντας σε ανυ­πα­κοή απέ­να­ντι στις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές.

Όλα αυτά όμως έχουν τρεις βα­σι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις:

Πρώτο, να θέ­σου­με την αιχμή που ενο­ποιεί τις κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις: αγώ­νας ενά­ντια στα παλιά και νέα μνη­μό­νια, αγώ­νας για το μπλο­κά­ρι­σμα της υλο­ποί­η­σης του νέου μνη­μο­νί­ου ώστε να αρ­χί­σει να ξη­λώ­νε­ται το μνη­μο­νια­κό «κα­θε­στώς εκ­με­τάλ­λευ­σης».

Δεύ­τε­ρο, μια εκτί­μη­ση για τη συ­γκυ­ρία και τις δυ­να­τό­τη­τες που αυτή δίνει. Υπάρ­χουν οι αντι­κει­με­νι­κές δυ­να­τό­τη­τες για να πε­τύ­χου­με τον προη­γού­με­νο στόχο; Εμείς, απα­ντού­με ναι - το ζή­τη­μα είναι να συ­γκε­ντρώ­σου­με τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για να τις αξιο­ποι­ή­σου­με! Η κρίση ηγε­μο­νί­ας εξα­κο­λου­θεί να υπάρ­χει, η ύφεση έχει μπρο­στά της δρόμο ακόμη, το τρίτο μνη­μό­νιο που για άλλη μια φορά «κα­τα­σκευά­στη­κε» έτσι ώστε να μη «βγαί­νει» και να διαιω­νί­ζει τη μνη­μο­νια­κή επι­τή­ρη­ση, η αμ­φί­πλευ­ρη πίεση που θα δέ­χε­ται η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ από τη μια από το σύ­στη­μα και από την άλλη από την Αρι­στε­ρά και τις κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις, οι αντι­φά­σεις και οι «κό­ντρες» που φέρ­νει η ανα­σύν­θε­ση του μνη­μο­νια­κού μπλοκ με κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ, οι συ­νέ­πειες από την ωμή διά­ψευ­ση της προ­ε­κλο­γι­κής υπό­σχε­σης περί «πα­ράλ­λη­λου προ­γράμ­μα­τος» και «ισο­δυ­νά­μων», η σκλη­ρή ευ­ρω­παϊ­κή γραμ­μή, το προ­σφυ­γι­κό κ.λπ., όλα προ­α­ναγ­γέ­λουν πο­λι­τι­κή, οι­κο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή αστά­θεια. Και ήδη οι πιέ­σεις και οι διαρ­ρο­ές για την «εξυ­γί­αν­ση» και διεύ­ρυν­ση της κυ­βέρ­νη­σης προς ΠΑΣΟΚ και Πο­τά­μι είναι στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη.  

Τρίτο, τον πο­λι­τι­κό στόχο που θα συ­μπυ­κνώ­νει την πο­λι­τι­κή προ­ο­πτι­κή των κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων. Ο στό­χος αυτός είναι η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς. Που συ­μπυ­κνώ­νει κα­τεύ­θυν­ση πο­λι­τι­κών συμ­μα­χιών (ενιαίο μέ­τω­πο των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς) και τα­ξι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού για το πρό­γραμ­μα, το πο­λι­τι­κό σχέ­διο και τις κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες. Που συν­δέ­ε­ται άρ­ρη­κτα με το με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα για το σο­σια­λι­σμό. Διότι είναι προ­φα­νές ότι μπλο­κά­ρι­σμα της υλο­ποί­η­σης του τρί­του μνη­μο­νί­ου και το ξή­λω­μα του «κα­θε­στώ­τος εκ­με­τάλ­λευ­σης» που οι­κο­δο­μεί­ται με τα μνη­μό­νια δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει χωρίς ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης που το υλο­ποιεί και του αστι­κού - μνη­μο­νια­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος που τη στη­ρί­ζει, χωρίς μια με­γά­λη πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πή.

Επει­δή όμως ήδη ένα λαϊκό ρεύμα υπό την ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απέ­τυ­χε και ητ­τή­θη­κε, ο στό­χος «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς», πρέ­πει να συ­νο­δεύ­ε­ται από δύο θε­με­λιώ­δεις προ­ϋ­πο­θέ­σεις:

Πρώτο, ένα νέο κύκλο μα­ζι­κών αγώ­νων ανά­λο­γων σε έκτα­ση με την πε­ρί­ο­δο 2010-12.

Δεύ­τε­ρο, ότι το «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» δεν μπο­ρεί να ση­μαί­νει έναν  αρι­στε­ρό κυ­βερ­νη­τι­σμό, δη­λα­δή την αυ­τα­πά­τη ότι με ένα «αρι­στε­ρό μά­να­τζμεντ» του αστι­κού κρά­τους και της κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας, έστω και με την επι­κου­ρι­κή πίεση του κι­νή­μα­τος, θα υλο­ποι­ή­σου­με ένα με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα για το σο­σια­λι­σμό. Η κα­τά­λη­ψη της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας μπο­ρεί και πρέ­πει να είναι μόνο η αφε­τη­ρία για να δώ­σου­με τη μάχη για την πο­λι­τι­κή εξου­σία, για την εξου­σία των ερ­γα­ζο­μέ­νων, μέσα από μια δια­δι­κα­σία αμ­φι­σβή­τη­σης της οι­κο­νο­μι­κής και πο­λι­τι­κής εξου­σί­ας της αστι­κής τάξης και των ιμπε­ρια­λι­στών συμ­μά­χων της.    

Το ευρώ, η Ευ­ρω­ζώ­νη, η Ε.Ε.

Είναι κοινή μας κα­τά­κτη­ση, επι­βε­βαιω­μέ­νη πλή­ρως από την πικρή εμπει­ρία της πρώ­της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ και της δια­πραγ­μά­τευ­σης με τους δα­νει­στές, ότι η ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη και η επι­στρο­φή στο εθνι­κό νό­μι­σμα είναι ανα­γκαία συν­θή­κη, δη­λα­δή υπο­χρε­ω­τι­κή δια­δρο­μή, για να υλο­ποι­ή­σου­με ένα πρό­γραμ­μα ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας και κα­τάρ­γη­σης των μνη­μο­νί­ων, με­τα­βα­τι­κό προς το σο­σια­λι­σμό. Όμως, έχει τε­ρά­στια ση­μα­σία να διευ­κρι­νί­σου­με δύο κρί­σι­μα ζη­τή­μα­τα:

Πρώτο, η έξο­δος από την Ευ­ρω­ζώ­νη και η επι­στρο­φή στο εθνι­κό νό­μι­σμα είναι ανα­γκαία συν­θή­κη για την υλο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τός μας αλλά όχι και ικανή. Το προ­γραμ­μα­τι­κό, πο­λι­τι­κό και εν τέλει τα­ξι­κό πρό­ση­μο της σύ­γκρου­σης με την ευ­ρω­ζώ­νη και της εξό­δου από το ευρώ θα κρι­θεί από­λυ­τα από α) σε ποιο πρό­γραμ­μα θα εντα­χτεί, β) ποιοι θα την απο­φα­σί­σουν και υλο­ποι­ή­σουν πο­λι­τι­κά, γ) ποιες θα είναι οι κοι­νω­νι­κές - τα­ξι­κές κι­νη­τή­ριες δυ­νά­μεις που θα την υλο­ποι­ή­σουν. Από οι­κο­νο­μι­κή άποψη, το νό­μι­σμα αυτό κα­θαυ­τό θα ενερ­γο­ποι­ή­σει δια­δι­κα­σί­ες αντι­φα­τι­κές, άλλες ευ­νοϊ­κές για τις λαϊ­κές τά­ξεις και άλλες όχι. Το τε­λι­κό «ισο­ζύ­γιο» της οι­κο­νο­μι­κής του λει­τουρ­γί­ας θα κρι­θεί από τους τρεις προη­γού­με­νους όρους. Πρέ­πει λοι­πόν να απορ­ρί­ψου­με τυχόν ιδέες για κά­ποιο υπο­τι­θέ­με­νο «απε­λευ­θε­ρω­τι­κό ρόλο» του νο­μί­σμα­τος ή για αυ­το­νό­η­τα θε­τι­κές επι­πτώ­σεις της επι­στρο­φής στο εθνι­κό νό­μι­σμα άσχε­τα από τις λοι­πές προ­γραμ­μα­τι­κές, κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές πα­ρα­μέ­τρους.

Δεύ­τε­ρο, η έξο­δος από την Ευ­ρω­ζώ­νη και η επι­στρο­φή στο εθνι­κό νό­μι­σμα είναι υπο­χρε­ω­τι­κή δια­δρο­μή όχι κατ’ ανά­γκην επει­δή μας ευ­νο­εί τα­κτι­κά ούτε επει­δή είναι η μόνη νο­μι­σμα­τι­κή μορφή με την οποία μπο­ρεί να υλο­ποι­η­θεί το πρό­γραμ­μά μας, αλλά επει­δή δεν μπο­ρού­με με άλλο τρόπο να αντι­με­τω­πί­σου­με το χρη­μα­το­δο­τι­κό εκ­βια­σμό της δια­κο­πής πα­ρο­χής ρευ­στό­τη­τας από την Ευ­ρω­παϊ­κή Κε­ντρι­κή Τρά­πε­ζα (ΕΚΤ).

Αυτό μας δίνει έναν μπού­σου­λα και για τη στάση μας απέ­να­ντι στην Ε.Ε. Η θέση της ΛΑΕ για μη οι­κειο­θε­λή απο­χώ­ρη­ση από την Ε.Ε. αλλά για σύ­γκρου­ση με το θε­σμι­κό πλαί­σιο που αυτή συ­νε­πά­γε­ται ή με τους εκ­βια­σμούς που οι κυ­ρί­αρ­χες σε αυτήν δυ­νά­μεις θα επι­χει­ρή­σουν, είναι σωστή για τον εξής λόγο: Επει­δή σε επί­πε­δο Ε.Ε. δεν δια­θέ­τουν ένα ανά­λο­γο «όπλο» όπως ο χρη­μα­το­δο­τι­κός εκ­βια­σμός που να μας υπο­χρε­ώ­νει σε άμεση έξοδο, και άρα μας δί­νε­ται η δυ­να­τό­τη­τα για ένα διά­στη­μα να κά­νου­με προ­γραμ­μα­τι­κό και πο­λι­τι­κό αντάρ­τι­κο, συ­γκρουό­με­νοι και απει­θαρ­χώ­ντας με τις ντι­ρε­κτί­βες και τις επι­τα­γές της. Κατά τα άλλα όμως, το θε­σμι­κό πλαί­σιο της Ε.Ε. δεν είναι λι­γό­τε­ρο απα­γο­ρευ­τι­κό για την υλο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τός μας. Και δεν πρέ­πει να υπάρ­χει ή να καλ­λιερ­γή­σου­με την πα­ρα­μι­κρή αυ­τα­πά­τη ότι υλο­ποιώ­ντας το πρό­γραμ­μά μας, η ρήξη και έξο­δος από την Ε.Ε. δεν θα είναι επί­σης υπο­χρε­ω­τι­κή δια­δρο­μή.

Πρό­γραμ­μα για την «ανά­πτυ­ξη» και την «πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση» ή για τη ρι­ζι­κή ανα­δια­νο­μή και τον πα­ρα­γω­γι­κό-κοι­νω­νι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό;

Σε πλήρη αντί­θε­ση με την πικρή εμπει­ρία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, το πρό­γραμ­μά μας πρέ­πει να είναι σαφές και συ­νε­κτι­κό, να πα­ρα­πέ­μπει ευ­θέ­ως σε κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές συμ­μα­χί­ες, να μην υπο­τάσ­σε­ται στον οι­κο­νο­μι­σμό απο­κλει­στι­κά οι­κο­νο­μι­κών στό­χων. Σε αυτό το πλαί­σιο:

α. Κέ­ντρο του προ­γράμ­μα­τός μας πρέ­πει να είναι ένα άμεσο, τολ­μη­ρό, «εμπρο­σθο­βα­ρές» και κα­θο­λι­κής στό­χευ­σης πρό­γραμ­μα στή­ρι­ξης του ει­σο­δή­μα­τος της ερ­γα­τι­κής τάξης και των ερ­γα­ζό­με­νων - φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των. Χωρίς αυτό το άμεσο και από­λυ­της προ­τε­ραιό­τη­τας πρώτο βήμα, η υλο­ποί­η­ση συ­νο­λι­κά του προ­γράμ­μα­τός μας θα είναι «στον αέρα». Με 1,5 εκα­τομ­μύ­ριο ανέρ­γους από τους οποί­ους μόνο το 1/10 παίρ­νει το επί­δο­μα ανερ­γί­ας, με το συ­ντα­ξιο­δο­τη­μέ­νο τμήμα της ερ­γα­τι­κής τάξης και των ερ­γα­ζό­με­νων λαϊ­κών στρω­μά­των να ζει στα όρια ή και κάτω από τα όρια της φτώ­χειας, με τη με­γά­λη πλειο­νό­τη­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων να αμεί­βε­ται με μι­σθούς πεί­νας κοντά στον κα­τώ­τα­το ή στη ζώνη λίγο πάνω απ’ αυτόν, με την ελα­στι­κή και «μαύρη» ερ­γα­σία να θε­ρί­ζουν, με το στρώ­μα των ερ­γα­ζό­με­νων φτω­χών να επε­κτεί­νε­ται, με τι ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις κα­τε­δα­φι­σμέ­νες και την ερ­γο­δο­τι­κή αυ­θαι­ρε­σία να έχει απο­γειω­θεί, είναι υπο­χρε­ω­τι­κό το πρό­γραμ­μά μας να ξε­κι­νά­ει από την άμεση αντι­με­τώ­πι­ση αυτής της κα­τά­στα­σης.

β. Ρι­ζι­κή ανα­δια­νο­μή - μνη­μό­νιο στο κε­φά­λαιο: Τα προη­γού­με­να πρέ­πει να συν­δυα­στούν με μνη­μό­νιο στο κε­φά­λαιο και να εντα­χτούν σε ένα σχέ­διο ρι­ζι­κής ανα­δια­νο­μής του πλού­του υπέρ της ερ­γα­τι­κής τάξης και των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των.

γ. Τα ση­μεία (α) και (β) όχι μόνο πρέ­πει να είναι ο πυ­ρή­νας του προ­γράμ­μα­τός μας, αλλά να προ­σα­να­το­λί­σουν και εμπνεύ­σουν συ­νο­λι­κά το πε­ριε­χό­με­νό του:

- Το άμεσο στα­μά­τη­μα των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και η επα­νά­κτη­ση ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νων πρώην δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων πρέ­πει να συν­δυα­στεί με ερ­γα­τι­κό και κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο, με διπλό στόχο: Αφε­νός ένα πα­ρα­γω­γι­κό πεί­ρα­μα που δεν απο­σκο­πεί στο κέρ­δος και έχει στο κέ­ντρο του τον ερ­γα­τι­κό και λαϊκό έλεγ­χο, αφε­τέ­ρου την κά­λυ­ψη θε­με­λιω­δών λαϊ­κών ανα­γκών με δω­ρε­άν ή φτη­νές αλλά ποιο­τι­κές υπη­ρε­σί­ες μα­ζι­κής λαϊ­κής κα­τα­νά­λω­σης.

- Η στάση πλη­ρω­μών στο χρέος και η δια­γρα­φή του απο­σκο­πούν όχι στο να «ανα­σά­νει η οι­κο­νο­μία» γε­νι­κώς, αλλά στο να εξοι­κο­νο­μη­θούν πόροι πρώτα απ’ όλα για να χρη­μα­το­δο­τη­θεί το κοι­νω­νι­κό κρά­τος, οι δη­μό­σιες υπη­ρε­σί­ες μα­ζι­κής κα­τα­νά­λω­σης και το λαϊκό ει­σό­δη­μα.

- Ο έλεγ­χος του χρή­μα­τος που θα εξα­σφα­λί­σει η εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών και η ρευ­στό­τη­τα που θα εξα­σφα­λί­σει η εθνι­κο­ποί­η­ση της Τρά­πε­ζας της Ελ­λά­δος (ΤτΕ) και η επι­στρο­φή στο εθνι­κό νό­μι­σμα, θα πρέ­πει να αξιο­ποι­η­θούν πρώτα απ’ όλα για τη χρη­μα­το­δό­τη­ση ενός προ­γράμ­μα­τος δη­μό­σιων επεν­δύ­σε­ων υπο­δο­μής στην υγεία, την παι­δεία, το πε­ρι­βάλ­λον, τις κρί­σι­μες δη­μό­σιες υπη­ρε­σί­ες, τα κρί­σι­μα έργα υπο­δο­μής με έμ­φα­ση τις απα­ραί­τη­τες μα­ζι­κές προ­σλή­ψεις προ­σω­πι­κού, και όχι (ή πολύ στο­χευ­μέ­να και δευ­τε­ρευό­ντως) για «ρευ­στό­τη­τα στην οι­κο­νο­μία», δη­λα­δή για τη μα­ζι­κή επι­δό­τη­ση των επι­χει­ρή­σε­ων ώστε να επεν­δύ­σουν.

- Η λε­γό­με­νη «σει­σά­χθεια», δη­λα­δή η δια­γρα­φή ή ρύθ­μι­ση ιδιω­τι­κών χρεών, πρέ­πει να αφορά τα φτωχά λαϊκά στρώ­μα­τα και όχι τις με­σαί­ες και με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις.    

- Η ενί­σχυ­ση του Ασφα­λι­στι­κού θα στη­ρι­χτεί πρώτα απ’ όλα και χει­ρο­πια­στά στη δρα­στι­κή μεί­ω­ση της ανερ­γί­ας και αύ­ξη­ση της απα­σχό­λη­σης, τη δρα­στι­κή μεί­ω­ση της «ευ­έ­λι­κτης» και «μαύ­ρης» ερ­γα­σί­ας, που θα αυ­ξή­σουν άμεσα τις ει­σφο­ρές στο ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα, στη διά­θε­ση πόρων από τη ρι­ζι­κή ανα­δια­νο­μή του ει­σο­δή­μα­τος και την παύση πλη­ρω­μών στο χρέος, κι όχι για πα­ρά­δειγ­μα σε θολά σχέ­δια αμ­φί­βο­λης και μα­κρο­πρό­θε­σμης από­δο­σης όπως είχε επι­χει­ρή­σει η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

δ. Όλα αυτά πα­ρα­πέ­μπουν όχι γε­νι­κώς στην «πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση», δη­λα­δή στην ανα­συ­γκρό­τη­ση των πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων με την πρω­το­κα­θε­δρία του κε­φα­λαί­ου και με μα­ζι­κή διο­χέ­τευ­ση ρευ­στό­τη­τας και κί­νη­τρα στις επι­χει­ρή­σεις για να επεν­δύ­σουν, αλλά σε έναν πα­ρα­γω­γι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό που στη­ρί­ζε­ται στην άμεση και κα­θο­λι­κή υλο­ποί­η­ση ενός προ­γράμ­μα­τος για τις ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές ανά­γκες, στη ρι­ζι­κή ανα­δια­νο­μή του ει­σο­δή­μα­τος και στην επι­βο­λή μνη­μο­νί­ου στο κε­φά­λαιο, στον ερ­γα­τι­κό και λαϊκό έλεγ­χο. Δεν δί­νου­με στον κόσμο την αβέ­βαιη και αό­ρι­στη υπό­σχε­ση ότι με το εθνι­κό νό­μι­σμα, τη «ρευ­στό­τη­τα στην οι­κο­νο­μία» και την πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση θα υπάρ­ξει ανά­πτυ­ξη ώστε να αντι­με­τω­πι­στούν οι κοι­νω­νι­κές πλη­γές τη ανερ­γί­ας και της φτώ­χειας, αλλά ανά­πο­δα: αντι­με­τω­πί­ζου­με άμεσα την ανερ­γία και τη φτώ­χεια με ένα πρό­γραμ­μα κα­θο­λι­κής εφαρ­μο­γής για τις ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές ανά­γκες, χτί­ζου­με μια δυ­να­τή κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία με επί­κε­ντρο τις δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας στη βάση των άμε­σων και χει­ρο­πια­στών απο­τε­λε­σμά­των αυτού του προ­γράμ­μα­τος και ένα συμ­βό­λαιο αγώνα με τις λαϊ­κές τά­ξεις για την επι­βο­λή και υπε­ρά­σπι­σή του, επε­κτεί­νου­με τον ερ­γα­τι­κό και λαϊκό έλεγ­χο, και στη βάση αυτή δη­μιουρ­γού­με τους όρους για την ανά­πτυ­ξη στο πλαί­σιο μιας δυ­να­μι­κής πα­ρα­γω­γι­κού και κοι­νω­νι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού.   

ε. Ωστό­σο, το πρό­γραμ­μά μας δεν μπο­ρεί να εξα­ντλεί­ται σε μέτρα και στό­χους οι­κο­νο­μι­κού - κοι­νω­νι­κού χα­ρα­κτή­ρα, αλλά πρέ­πει να πε­ρι­λαμ­βά­νει και άλλα ση­μα­ντι­κά κε­φά­λαια:

- Για τη διε­θνι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύη και την αντι­μπε­ρια­λι­στι­κή πάλη: μέ­τω­πο ενά­ντια στις ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις και τον πό­λε­μο, αλ­λη­λεγ­γύη σε πρό­σφυ­γες και με­τα­νά­στες και πάλη ενά­ντια στην ισλα­μο­φο­βία και το ρα­τσι­σμό, πάλη ενά­ντια στην Ευ­ρώ­πη-φρού­ριο, ανά­δει­ξη των στό­χων για κα­τάρ­γη­ση της συμ­μα­χί­ας με Ισ­ρα­ήλ  και Αί­γυ­πτο, για κλεί­σι­μο των ΝΑ­ΤΟι­κών βά­σε­ων και έξοδο από το ΝΑΤΟ.

- Πάλη ενά­ντια στην κα­τα­στο­λή και τον αυ­ταρ­χι­σμό

- Πάλη ενά­ντια στο ρα­τσι­σμό και το φα­σι­σμό: Ο κίν­δυ­νος του φα­σι­σμού (Χ.Α.) είναι πάντα παρών, ενώ οι εξε­λί­ξεις (επί­θε­ση στο Πα­ρί­σι) δί­νουν νέα όπλα στις δυ­νά­μεις της ακρο­δε­ξιάς, της λαϊ­κής δε­ξιάς και του κρα­τι­κά ενορ­χη­στρω­μέ­νου ρα­τσι­σμού να αντε­πι­τε­θούν. Η πάλη ενά­ντια στο ρα­τσι­σμό και το φα­σι­σμό είναι και κρί­σι­μη και διαρ­κής.

- Πάλη για τα πο­λι­τι­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα σε όλη τη γραμ­μή: από τα πο­λι­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και ελευ­θε­ρί­ες μέχρι το δι­καί­ω­μα στη στέγη και την πρό­σβα­ση σε θε­με­λιώ­δη αγαθά (π.χ. νερό, ηλε­κτρι­κό ρεύμα), αλλά και τα δι­καιώ­μα­τα κα­τα­πιε­σμέ­νων κοι­νω­νι­κών κα­τη­γο­ριών (δι­καιώ­μα­τα γυ­ναι­κών, ομο­φυ­λο­φί­λων και γε­νι­κό­τε­ρα lgbt, ατό­μων με ανα­πη­ρία κ.λπ.).

- Ανά­δει­ξη της οι­κο­σο­σια­λι­στι­κής διά­στα­σης: Ορ­γα­νι­κό στοι­χείο της από­λυ­της προ­τε­ραιό­τη­τας της ικα­νο­ποί­η­σης των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών, απο­τε­λεί η προ­στα­σία του πε­ρι­βάλ­λο­ντος, η ανά­σχε­ση της κλι­μα­τι­κής αλ­λα­γής αλλά και η δια­φύ­λα­ξη των το­πι­κών οι­κο­συ­στη­μά­των και των το­πι­κών δρα­στη­ριο­τή­των με ου­σια­στι­κή συμ­με­το­χή των το­πι­κών κοι­νω­νιών σε όλα τα στά­δια του σχε­δια­σμού και της λήψη απο­φά­σε­ων. Το φυ­σι­κό πε­ρι­βάλ­λον δεν είναι «ερ­γο­τά­ξιο του κε­φα­λαί­ου», των επεν­δυ­τών και της ανά­πτυ­ξής τους.

Με­τω­πι­κός φο­ρέ­ας ανοι­χτός και «υπό κα­τα­σκευ­ήν»

Η απαί­τη­ση για δη­μο­κρα­τι­κή συ­γκρό­τη­ση είναι πάν­δη­μη στους κόλ­πους της ΛΑΕ και δι­καί­ως, ιδιαί­τε­ρα μά­λι­στα ύστε­ρα από την πικρή εμπει­ρία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Με αυτό δε­δο­μέ­νο, πρέ­πει να ξε­κα­θα­ρί­σου­με τι είναι η ΛΑΕ και πώς ορ­γα­νώ­νε­ται. Πι­στεύ­ου­με ότι η ΛΑΕ απο­τε­λεί σή­με­ρα ένα πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο «υπό κα­τα­σκευή», και μά­λι­στα ένα μέ­τω­πο ανοι­χτό σε διευ­ρύν­σεις.

α. Η ΛΑΕ είναι μέ­τω­πο «ανοι­χτό και υπό κα­τα­σκευ­ήν», ση­μαί­νει ότι δεν απο­τε­λεί ένα ολο­κλη­ρω­μέ­νο και τε­λι­κό πλαί­σιο στο οποίο άλλοι κα­λού­νται να προ­σχω­ρή­σουν, αλλά ένα πλαί­σιο υπό συ­νε­χή δια­μόρ­φω­ση, η οποία στη­ρί­ζε­ται σε μια σειρά ελά­χι­στων, αλλά κομ­βι­κής ση­μα­σί­ας, κοι­νών προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων . Πρέ­πει να συν­δυά­σει αυτό τον ανοι­χτό και υπό διαρ­κή δια­μόρ­φω­ση χα­ρα­κτή­ρα με ώρι­μους και βη­μα­τι­σμούς πο­λι­τι­κής, προ­γραμ­μα­τι­κής και ορ­γα­νω­τι­κής συ­γκρό­τη­σης. Η συ­γκρό­τη­ση πρέ­πει να πη­γαί­νει από τα κάτω προς τα πάνω και από το πο­λι­τι­κό στο προ­γραμ­μα­τι­κό και τε­λι­κά στο ορ­γα­νω­τι­κό, σε συν­δυα­σμό και πα­ράλ­λη­λη πο­ρεία με την κι­νη­μα­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση και την οι­κο­δό­μη­ση με τα κι­νή­μα­τα αντί­στα­σης και τις δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας.

Στη ΛΑΕ πρέ­πει να απο­φύ­γου­με την ταύ­τι­ση οποιασ­δή­πο­τε συ­νι­στώ­σας του με­τώ­που με το ίδιο το μέ­τω­πο αλλά και τον εκ­βια­στι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό του στην κα­τεύ­θυν­ση ενός ενιαί­ου κόμ­μα­τος, χωρίς να υπάρ­χουν/δη­μιουρ­γη­θούν οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις. Πρέ­πει λοι­πόν να εί­μα­στε ξε­κά­θα­ροι: Μέ­τω­πο ση­μαί­νει ότι βα­δί­ζου­με και συ­γκρο­τού­μα­στε πάνω στον κοινό τόπο, ότι κα­το­χυ­ρώ­νου­με την ισο­τι­μία των μελών με το «ένα μέλος - μία ψήφος», αλλά ότι τα εκ­κρε­μή και μη συμ­φω­νη­μέ­να προ­γραμ­μα­τι­κά, ιδε­ο­λο­γι­κά και στρα­τη­γι­κά ζη­τή­μα­τα δεν μπο­ρούν να λυ­θούν διά πλειο­ψη­φιών.

β. Σε επί­πε­δο βάσης (το­πι­κές και κλα­δι­κές και θε­μα­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις) πρέ­πει να υπάρ­χει το πιο προ­ω­θη­μέ­νο στοι­χείο της συ­γκρό­τη­σής μας:  από τη μια, με μα­ζι­κή ενερ­γο­ποί­η­ση, δι­κτύ­ω­ση από τα κάτω, με έμ­φα­ση στην εξω­στρέ­φεια , αλλά από την άλλη με την προ­ώ­θη­ση της ανά­γκης ορ­γά­νω­σης του πο­λι­τι­κού δια­λό­γου και της ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κής συ­ζή­τη­σης. Αυτή είναι η πλέον συ­γκρο­τη­τι­κή διερ­γα­σία που ανα­γνω­ρί­ζει τη δια­λε­κτι­κή σχέση με­τα­ξύ κοι­νω­νι­κής πα­ρέμ­βα­σης και ορ­γά­νω­σης των αντι­στά­σε­ων και της πο­λι­τι­κής πα­ρα­γω­γής και εμ­βά­θυν­σης.

γ. Ως εκ τού­του, ανα­γνω­ρί­ζο­ντας την αντι­φα­τι­κή ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση της ΛΑΕ, που συ­γκρο­τεί­ται ως μέ­τω­πο ορ­γα­νώ­σε­ων - συ­νι­στω­σών και ταυ­τό­χρο­να με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ενιαί­ου φορέα στη βάση της αρχής «ένα μέλος - μία ψήφος», οφεί­λου­με να κι­νη­θού­με στην κα­τεύ­θυν­ση του ανοίγ­μα­τος της πο­λι­τι­κής συ­ζή­τη­σης σε όλο το εύρος της ΛΑΕ, παίρ­νο­ντας ταυ­τό­χρο­να όλες τις πρό­νοιες που θα εξα­σφα­λί­ζουν την πλη­ρέ­στε­ρη και απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρη συμ­με­το­χή των «μελών» σε όλο το εύρος των λει­τουρ­γιών και δρα­στη­ριο­τή­των.

Με τέ­τοιους όρους η οι­κο­δό­μη­ση ενός μα­ζι­κού πο­λι­τι­κού φορέα της Ρι­ζο­σπα­στι­κής - Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς είναι και ανα­γκαία και εφι­κτή. Ας το επι­χει­ρή­σου­με με όλες μας τις δυ­νά­μεις!

Πηγή: rproject.gr