Φυσάει στα σταυροδρόμια

Το σταυροδρόμι προκαλούσε πάντοτε ανησυχία. Φόβο. Ο τόπος ανοίγει και δεν μπορεί να ελεγχθεί. Αυτό ακριβώς γέννησε το μυστήριο. Οι άνθρωποι ταύτισαν τα σταυροδρόμια με τον τόπο όπου ενεδρεύουν επικίνδυνες δυνάμεις, έτοιμες να επιτεθούν και να βλάψουν τους απρόσεκτους.

Η απλωσιά στα σταυροδρόμια τα κάνει ευάλωτα στους αέρηδες, ιδίως στους βοριάδες. Δεν είναι τυχαίο που η ποίηση χρησιμοποίησε αυτό το μοτίβο ως μετωνυμία για να στήσει το πολιτικό και προσωπικό σύμπαν.

«Παγωνιά φυσάει στους έρημους δρόμους της πολιτείας ο άνεμος στροβιλίζει τη σκόνη παρασέρνει τ' αποτσίγαρα τα σύννεφα τα χαρτιά λίγοι μοναχικοί διαβάτες περνάνε βιαστικοί στους δρόμους», γράφει ο Τάσος Λειβαδίτης με τον στιβαρό ποιητικό του λόγο.

Η Ελλάδα έχει βγει από τον Εμφύλιο και η κατάσταση είναι αφόρητη. Στα σταυροδρόμια της Ελλάδας μετά τον Εμφύλιο φυσάει ο διαπεραστικός αγέρας του αποκλεισμού για πολύν κόσμο. Παντού ερημιά. Απελπισία.

Με τον τρόπο του ο ποιητής φτιάχνει ένα ποίημα-νεκρή φύση, χρησιμοποιώντας τον όρο των ζωγράφων με ελευθεριότητα. Ο παγερός αγέρας του νέου πολιτικού σύμπαντος έχει αφαιρέσει την προσδοκία από όσους ένιωθαν απελπισμένοι, ταπεινωμένοι.

Με τη σειρά του ο Συρρακιώτης ποιητής Γ. Ζαλοκώστας έντυσε τον βοριά με την προβιά του Χάρου (Ητον νύχτα, εις την στέγην εβογγούσε ο βορειάς, και ψιλό έπεφτε χιόνι. Τι μεγάλο κακό να εμηνούσε ο βορειάς που τ’ αρνάκια παγώνει;), ο οποίος τον ισοπέδωσε ψυχολογικά στέλνοντάς τον στα δίστρατα της απελπισίας με τον θάνατο πολλών παιδιών του.

Θυμήθηκα τους δύο ποιητές, καθώς φαίνεται πως οι Ευρωπαίοι Αίολοι αφήνουν ελεύθερους τους βοριάδες της κοινωνικής εξαθλίωσης.

Ζητούν τα πάντα. Με επιμονή. Φόροι, περικοπές, κόκκινα δάνεια, απολύσεις είναι οι προπομποί ενός βοριά που απειλεί να σαρώσει την Ελλάδα, να την κάνει όμοια με εικόνα βγαλμένη από τους στίχους του Λειβαδίτη.

Και ποια είναι η απάντηση σ’ αυτό; Σοβαρότητα και προβληματισμός από τη μια μεριά, φλυαρία και αλληλοαναιρέσεις από την άλλη.

Δηλώσεις κυβερνητικού βουλευτή που μάλλον έχει εκλεγεί με λάθος κόμμα (ακόμη κι αν δεν υπήρχε το μνημόνιο έπρεπε να το ανακαλύψουμε, δήλωσε κάποιος). Κι ο κόσμος νιώθει τον βοριά στον σβέρκο του.

Περίμενε τους πολιτικούς βοριάδες. Ηξερε πως η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση. Δεν περίμενε, τουλάχιστον στις εκλογές του περασμένου Σεπτέμβρη, ότι θα ξαναγύριζε στην παλιά ευημερία.

Τη σιγουριά ήθελε πως θα δοθεί μάχη για την προστασία των αδύναμων. Την προσδοκία αναζητούσε πως θα υπήρχε συνέπεια και σοβαρότητα στη διαχείριση της εξουσίας.

Είναι πολλοί αυτοί που ακόμη πιστεύουν στην κυβέρνηση. Είναι αρκετοί που θεωρούν πως η κυβέρνηση δεν έχει δικαίωμα να αποτύχει.

Θυμώνουν όταν ακούνε άστοχες δηλώσεις και πρωτίστως όταν εκδηλώνονται φαινόμενα αλαζονείας.

Η εξουσία, λένε, είναι η πιο διαβρωτική δύναμη, πέρα από κόμματα. Κι έχουν δίκιο.

Το να είσαι αριστερός δεν τεκμηριώνεται με βεβαιώσεις εγγραφής σε κομματικές οργανώσεις ή με συμμετοχή σε καθοδηγητικά όργανα.

Είναι η δημόσια συμπεριφορά και οι πράξεις που απονέμουν αυτόν τον χαρακτηρισμό στους ασκούντες οιαδήποτε εξουσία, χαρακτηρισμός που παραμένει ακόμη κι αν προσωρινά μπορεί να αναγκαστούν να πάρουν δυσάρεστες αποφάσεις.

Οι πολίτες νιώθουν απροστάτευτοι κι απελπισμένοι όταν βλέπουν πως κάποιοι στη διοίκηση έχουν αποξενωθεί από την επικοινωνία μαζί τους, όταν έχουν χάσει την επαφή τους με αυτό που συμβαίνει.

Οταν εκδίδουν αποφάσεις χωρίς πολλαπλή απόσταξη, χωρίς να πείσουν. Και ασφαλώς νιώθουν μεγαλύτερη ανασφάλεια όταν η απάντηση κάποιων σ’ όλα αυτά είναι η κατατρόπωση όσων διαμαρτύρονται.

Τότε η αλαζονεία δυναμώνει και ο βοριάς στα δίστρατα της ελληνικής κρίσης γίνεται πιο απειλητικός.

Η Ελλάδα βρίσκεται στα δίστρατα της κοινωνικής κρίσης. Ο ισοπεδωτικός κοινωνικός βοριάς έφερε την παρούσα κυβέρνηση στην εξουσία.

Ο βοριάς, όμως, συνεχίζει να φυσάει κι αυτό δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη.

Θα θυμίσω, ωστόσο, ότι «όταν φυσάει ένας καινούριος άνεμος, τα άδεια κεφάλια είναι τα πρώτα που λυγίζουν» (Ζάρκο Πετάν).

Στις δύσκολες στιγμές χρειάζεται η αντοχή, η ικανότητα να γίνει το μειονέκτημα πλεονέκτημα.

Χρειάζεται συνέπεια, αποτελεσματικότητα, προσήλωση στο έργο, κατανόηση ότι αυτό που θα μείνει είναι το έργο και όχι όσα λέγονται στις συνεντεύξεις και τις δηλώσεις.

Χρειάζεται, με άλλα λόγια, να ακολουθήσουν τη συμβουλή των καπεταναίων.

Αμα δεν μπορείς να πας κόντρα στον αέρα, φρόντισε να τον έχεις στην πλάτη σου.

Συντάκτης: Ευάγγελος Αυδίκος - καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Πηγή: efsyn.gr