Παρίσι: Η ιστορία κρύβει τις διαχρονικές απαντήσεις

Αναζητώντας μια εξήγηση για τα αιματηρά συμβάντα της 13ης Νοεμβρίου, όπου σε μια ωραία φθινοπωρινή βραδιά χτυπήθηκαν αθώοι νέοι, δεν πρέπει να ξεχνά κανείς το γενικότερο πλαίσιο που μετέτρεψε το Παρίσι σε μια πόλη όπου τέτοιου είδους επιθέσεις αναμένονταν, δυστυχώς, από καιρό.

Ας θυμηθούμε την ιστορία της Γαλλίας: πρώην αποικιοκρατική δύναμη που συνεχίζει και αξιοποιεί τους πόρους των παλαιών αποικιών της χωρίς αποζημίωση. Και όταν η βιομηχανία και η οικονομία της αναπτυσσόταν, από το 1945 μέχρι και το 1975, σε μια περίοδο που η Γαλλία έχει έλλειψη από εργατικά χέρια, οι πρώην αποικίες ήταν πάλι αυτές που τροφοδότησαν μέσω της εργατικής μετανάστευσης ένα φθηνό εργατικό δυναμικό που ανέλαβε τις πιο κακοπληρωμένες εργασίες.

Με την άφιξη της πετρελαϊκής κρίσης και με την αύξηση της ανεργίας οι μετανάστες έγιναν ξαφνικά «βάρος». Εκείνη την εποχή εντάθηκε ο κοινωνικός διαχωρισμός εναντίον των παιδιών των μεταναστών, «Γάλλων δεύτερης γενιάς», παρόλο που ήταν γεννημένοι και μεγαλωμένοι στη Γαλλία. Ο ρατσισμός στις προσλήψεις έγινε κανόνας στα λαϊκά προάστια -όπου διαμένουν συχνά οι οικογένειες των μεταναστών και των φτωχότερων Γάλλων- και εύκολα παρατηρεί κανείς μια κατασταλτική πορεία από τη δεκαετία του 90 και έπειτα, με το κλείσιμο των κοινωνικό-εκπαιδευτικών προγραμμάτων και την αντικατάσταση των κοινωνικών λειτουργών με αστυνομικές δυνάμεις. Με την άφιξη της «ακομπλάριστης» δεξιάς κυβέρνησης Σαρκοζί στην εξουσία, η στοχοποίηση των ξένων πληθυσμιακών ομάδων κι η γκετοποίηση τους αυξήθηκε.

Ο στιγματισμός των προσφυγικών ροών απαιτεί να ξεχάσει κανείς την Ιστορία, να ξεχάσει πως καμία χώρα δεν δημιουργήθηκε ποτέ από έναν σκληρό πυρήνα μιας υποτιθέμενης «καθαρής» ράτσας, αλλά χάρη σε μια συνεχής μίξη πληθυσμών «ξένης» προέλευσης. Η ιστορία της ίδιας της Ευρώπης απαρτίζεται από κύματα μετανάστευσης από την Ανατολική Ευρώπη. Είναι η ίδια η ιστορία της ανθρωπότητας: ο homo sapiens ξεκίνησε από την Αφρική και επεκτάθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η αλήθεια όμως είναι πως εδώ και πολλές δεκαετίες ο πλούτος συσσωρεύεται στις δυτικές χώρες σε σημείο που το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού να κατέχει το 95% του παγκόσμιου πλούτου. Κάτι που λειτουργεί ως πολύ ισχυρός παράγοντας επιτάχυνσης της μετανάστευσης φτωχότερων πληθυσμών προς τις πλουσιότερες χώρες.

Σε αυτή τη διατηρητέα φτώχια των τριτοκοσμικών χωρών προστίθεται και το γεγονός της υποστήριξης της Δύσης στα δικτατορικά καθεστώτα που εντείνουν τη φτώχεια, την αδικία και την περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής. Παράγοντες που επιταχύνουν περαιτέρω τις μεταναστευτικές ροές. Προσθέστε επίσης και τις νέο-αποικιοκρατικές επεμβάσεις της Γαλλίας στην Αφρική, με στόχο την προστασία των συμφερόντων των μεγάλων εταιρειών που διαπλέκονται με την πολιτική ελίτ, τη λεγόμενη «Françafrique», γαλλικός χαρακτηρισμός για το σύνολο των χωρών όπου η πολιτική ηγεσία παραμένει στην εξουσία χάρη στη στρατιωτική υποστήριξη της γαλλικής κυβέρνησης.

Για να καταλάβει κανείς το κίνητρο των τρομοκρατών πρέπει να θυμηθεί τον ρόλο της Γαλλίας κατά την διάρκεια των στρατιωτικών επεμβάσεων στο Λίβανο (η επέμβαση του Σαρκοζί στην Λιβύη κατέστρεψε ανεξίτηλα τις τοπικές ισορροπίες, με αποτέλεσμα την άνοδο της Μπόκο Χαράμ και την έξαρση ενός αιματηρού ισλαμισμού σε όλη τη περιοχή) και στη Μέση Ανατολή, με την Γαλλία να παίζει τον ρόλο της δύναμης αναφοράς σε Αφρική, Λίβανο και Συρία, πολύ πριν την ένταξη της στο ΝΑΤΟ.

Τέλος πρέπει κανείς να διακρίνει τους μουσουλμάνους σε πρόσφυγες -όπως είναι οι περισσότεροι που προσπαθούν να ξεφύγουν από τη Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν- και σε τζιχαντιστές. Οι πρόσφυγες που συνωστίζονται στις πόρτες της Ευρώπης προσπαθούν και οι ίδιοι να γλιτώσουν από το καθεστώς του Ισλαμικού Κράτους. Τι πιο φυσικό για τους πρόσφυγες από το να επιχειρούν να γλιτώσουν από την καταπίεση και να σώσουν τις ζωές τους;

Η Γαλλία έχει ακόμα την φήμη μιας γενναιόδωρης χώρας σε θέματα φιλοξενίας. Όμως οι αριθμοί των δυο τελευταίων δεκαετιών δείχνουν μια άλλη εικόνα, με τη Γαλλία να βρίσκεται πολύ πίσω σχετικά με άλλες χώρες όπως τη Γερμανία και τη Σουηδία. Την ώρα που τα Ευρωπαϊκά κράτη κλείνουν το ένα μετά το άλλο τα σύνορά τους, οι επιθέσεις  στο Παρίσι θέτουν σημαντικά ερωτήματα.

Ανεξαρτήτως από το τι τελικά θα αποκαλύψουν οι έρευνες, το γεγονός ότι τα χτυπήματα έλαβαν χώρα στη Γαλλία κάθε άλλο παρά τυχαίο φαίνεται αν αναλύσεις την Ιστορία του γαλλικού κράτους και την εξωτερική του πολιτική. Τα συμβατικά ΜΜΕ επαναλαμβάνουν εμμονικά -όλη την ημέρα- την συστημική ανάλυση τους που θεωρεί ότι για τα επεισόδια φταίει η πολλή ανεκτικότητα της Γαλλίας προς τους μετανάστες και κάνουν λόγο για απειλή ισλαμικής εισβολής που πλανάται πάνω από την Ευρώπη εξαιτίας των προσφυγικών ροών.

Είναι υπερβολικά εύκολο να μιλήσει κανείς για την ισλαμική απειλή προκειμένου να δικαιολογήσει τα μέτρα αποκλεισμού των συνόρων ή τα στρατιωτικά μέτρα για να απωθηθούν οι πρόσφυγες. Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που σοκάρουν τον κόσμο οι ακραίες εθνικιστικές θέσεις καραδοκούν. Προσφέρουν τροφή στη Λεπέν, στη Γαλλία, στους ακροδεξιούς σε όλη την Ευρώπη (όπως π.χ. στην Ουγγαρία).

Όπως εξηγεί η Ναόμι Κλάϊν στο βιβλίο της, «Το Δόγμα του Σοκ», τέτοιες επιθέσεις χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν εκ των προτέρων τους ειδικούς «πατριωτικούς» νόμους και τη βίαιη καταστολή κατά τη διάρκεια της οποίας ο ανθρωπισμός και τα ανθρωπιστικά ζητήματα γίνονται κι αυτά απλά «παράπλευρες απώλειες».

της Μαριλώρ Κουλμέν σε μετάφραση του Θεόδωρου Κουτσαύτη

Πηγή: thepressproject.gr