Απόδραση και σήμερα από τη συνήθη ύλη, για τον λόγο ότι είναι δύσκολο
άλλα να σκέφτεσαι και άλλα να αραδιάζεις, με όλα όσα βιώνουμε. Κι ας
ανήκω στους αισιόδοξους, σ’ αυτούς που όταν συγχύζονται ακουμπάνε στον
παρήγορο λόγο του θείου Τσέχοφ: «Αν σου συμβεί κάτι κακό, σκέψου ότι θα
μπορούσε να σου λάχει κάτι χειρότερο».
Ελα όμως που υπάρχει το καλύτερο – και, πάνω στην ώρα, αυτή η διεθνής
έρευνα με τις 158 ανά τον κόσμο ευτυχέστερες χώρες, όπου η Ελλάδα
καταλαμβάνει αισίως την 102η θέση (υπάρχουν κι άλλες παρεμφερείς
έρευνες, αλλά όλες κάπου εκεί στον πάτο μάς εμφανίζουν, παρέα με
τριτοκοσμικές χώρες). Οι δέκα πρώτες ευτυχέστερες: Δανία, Νορβηγία,
Ελβετία, Ολλανδία, Σουηδία, Καναδάς, Φινλανδία, Αυστρία, Ισλανδία,
Αυστραλία.
Αρπάζω την ευκαιρία να παραθέσω μερικά στοιχεία οργάνωσης (ανέξοδα εν
πολλοίς) μιας από αυτές τις δέκα χώρες, που έλαχε να ζήσω κάποια χρόνια
(τα σχόλια δικά σας, που λένε και κάποια σχετικά γραφτά):
Τα παιδιά
■ Απ’ τη στιγμή που έρχεται στον κόσμο ένα παιδί, το χρεώνεται διά
βίου το νοσοκομείο που έχει γεννηθεί. Που σημαίνει ότι ανά πάσα στιγμή
έχει τον φάκελό του. Ο δε νόμος επιβάλλει μόλις το παιδί γεννηθεί να του
δοθεί όνομα. Αν οι γονείς επιθυμούν και θρησκευτική βάφτιση μπορούν να
την πραγματοποιήσουν.
■ Μια και ο λόγος περί θρησκείας, στο κρατικό σχολείο διδάσκεται μόνο
ιστορία των θρησκειών. Αν οι γονείς επιθυμούν το παιδί τους να έχει
συγκεκριμένη θρησκευτική αγωγή, μπορούν να το στείλουν στα ειδικά
σχολεία (ορθόδοξα, καθολικά, προτεσταντικά, εβραϊκά, μουσουλμανικά κ.ά.)
ή τα παρεμφερή ιδρύματα.
■ Από μικρό το παιδί (ακόμα και «καλής οικογένειας»)μαθαίνει να
κερδίζει τη ζωή του – εν προκειμένω, να βγάζει το χαρτζιλίκι του
κάνοντας διάφορες βοηθητικές δουλειές, ώστε να έχει και την υπερηφάνεια
να καυχηθεί για τις όποιες απολαβές του στους γονείς και στην παρέα του.
■ Η δευτεροβάθμια εκπαίδευση (Γυμνάσιο) είναι πεντάχρονη. Με τους
βαθμούς των πέντε αυτών χρόνων ο μαθητής μπορεί να γίνει δεκτός, ανάλογα
με τη βαθμολογία που έχει εισπράξει, σ’ ένα πανεπιστήμιο (κρατικό,
ημικρατικό, ιδιωτικό). Που σημαίνει: Σε 4 χρόνια μπορεί να πάρει το
πρώτο πτυχίο, σε άλλα δύο το μάστερ και σε άλλα δύο (δηλαδή στα 25 του)
το ντοκτορά. Δεν είναι απαραίτητο ν’ ακολουθήσει αυτό που έχει
σπουδάσει. Η φιλοσοφία είναι, ακόμη και σε ένα «παρακατιανό» επάγγελμα,
να έχει πανεπιστημιακή μόρφωση. Αν κάποιος έχει περάσει τα 25 και για
κάποιο λόγο δεν έχει βγάλει το Γυμνάσιο, μπορεί να γραφτεί στο
πανεπιστήμιο, κι αν είναι ικανός να φτάσει μέχρι ντοκτορά.
Το στρατιωτικό
■ Το κράτος, θέλοντας να ενισχύσει την εργατικότητα των νέων,
προσφέρει το καλοκαίρι διάφορα προγράμματα απασχόλησης, δίμηνης κυρίως
διάρκειας, ώστε με τα χρήματα που θα κερδίσουν, να πάνε τον τρίτο μήνα
διακοπές.
■ Το στρατιωτικό δεν είναι υποχρεωτικό, είναι επαγγελματικό, με το
κράτος να προσφέρει δέλεαρ (στρατιωτικό και παράλληλα πανεπιστημιακές
σπουδές) σε όσους θα ήθελαν να προχωρήσουν πιο πέρα – στον στρατό ή
αλλού.
■ Ολοι οι πολίτες είναι εφοδιασμένοι με κάρτα υγείας, με την οποία
μπορούν να επισκεφθούν οποιονδήποτε γιατρό, ο οποίος θα εισπράξει την
αμοιβή του μέσω της κάρτας (με το κράτος να γνωρίζει έτσι τα πάντα).
Εννοείται ότι «φακελάκια», «μέσα» και «ο δικός μας άνθρωπος» είναι
αδιανόητα.
■ Κι ένα χαρακτηριστικό στοιχείο αγωγής: ακόμα και με ψοφόκρυο ή
βροχή ο επιβάτης των μέσων μεταφοράς θα στηθεί στην ουρά και μπαίνοντας
θα χτυπήσει το εισιτήριο ή θα επιδείξει την κάρτα του.
■ Επειτα από τα προαναφερόμενα (και άλλα που δεν χωράνε εδώ) πολίτες
και κράτος γνωρίζουν πώς να πορευτούν, ενώ το πιο εύκολο για
οποιονδήποτε είναι να συντάξει τη φορολογική του δήλωση.
Σημ. Δυο «δαιμονικές» παραδρομές το προπερασμένο Σάββατο, σχετικά με
τον Γιάννη Νεγρεπόντη: Το όνομα του πατέρα του ήταν Κώστας και ο Γιάννης
πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1991 – και να πεις ότι δεν τα ’ξερα…
(ευχαριστώ την κυρία Σεβαστή Παπαευθυμίου).
Στο πλαίσιο
Παραλειπόμενα: Στην κατάμεστη μεγάλη αίθουσα του
Μεγάρου Μουσικής, στη συναυλία με το «Φυλάττειν Θερμοπύλας» των Λεοντή –
Νεγρεπόντη, αναφερόμουν το περασμένο Σάββατο. Κι ενώ υπήρχε κόσμος που
εκλιπαρούσε για ένα εισιτήριο, αρκετές μπροστινές θέσεις έχασκαν κενές.
Ηταν, μαθαίνω, προσκεκλημένοι, που ενώ βεβαίωσαν ότι θα προσέλθουν,
απουσίασαν, χωρίς να ειδοποιήσουν. Στους προσκεκλημένους – απόντες ο
υπουργός Πολιτισμού και ο δήμαρχος Αθηναίων. Δικαιολογημένος, για λόγους
υγείας, ο Μίκης Θεοδωράκης, στον οποίο ο Λεοντής έχει αφιερώσει το
ορατόριο (έστειλε εγκάρδιο ευχαριστήριο). Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας,
που δεν παρέμεινε στη συναυλία, επικαλέστηκε σοβαρό λόγο και συνεχάρη
τηλεφωνικά τον Λεοντή.
Μουσική πανδαισία στο εσωτερικό του Μεγάρου Μουσικής,
κι απ’ έξω μέλη του προσωπικού να μοιράζουν διακριτικά την ανακοίνωση:
«Τους τελευταίους πέντε μήνες, και όχι για πρώτη φορά, η καταβολή των
μισθών μας έχει καταστεί αδύνατη. Ολοι εμείς που εργαζόμαστε εδώ,
δίνοντας το “παρών” καθημερινά, έχουμε πλέον φτάσει σε οριακά επίπεδα
διαβίωσης». Κάτι έχει πει σχετικά ο νέος υπουργός Πολιτισμού. Τι
περιμένει;
«Με τον επίζηλο τίτλο του επίτιμου διδάκτορα της Φιλοσοφικής Σχολής,
στο Τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου
Θεσσαλονίκης», θα τιμηθεί ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης, διάβασα την
περασμένη εβδομάδα σε άρθρο – σχόλιο στο ημέτερο φύλλο του εκ
Θεσσαλονίκης καθηγητή Στέλιου Παπαθανασίου. Επειτα από τα όσα έσυρε
πρόσφατα κατά του ελληνικού λαού ο εν λόγω συγγραφέας, έχουν έναν
επιπλέον λόγο να τον τιμήσουν…
☛ ΚΑΙ… OXI – έτσι για να τιμηθεί τουλάχιστον η εθνική επέτειος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου