Η επιστροφή στο σχολείο είναι μεγάλο μανίκι

Για το παιδί, την μάνα και, περισσότερο από όλους, τον τίμιο, φιλότιμο -και, ας μην κρυβόμαστε, ολίγον εγωιστή- μπαμπά.

Ρε μάνα, έτσι ήμουν και εγώ πιτσιρικάς; Αν ναι, σου ζητώ μεταχρονολογημένα συγνώμη'. Αυτό γύρισα και είπα απελπισμένος στην μητέρα μου, στην οποία σπάνια λέω καλό λόγο, έχοντας υποστεί πέντε εβδομάδες πρωινών βασανιστηρίων.

Κλάμα. Απέραντο κλάμα. Και γκρίνια. Απύθμενη γκρίνια. Και συζητήσεις, ατέλειωτες συζητήσεις -με την 5χρονη κόρη μου- για το ποιος είναι ο λόγος που πηγαίνει σχολείο. Για το γιατί πρέπει να κάνει καθημερινά κάτι που δεν της αρέσει. Για το λόγο που φύγαμε από το εξοχικό και σταμάτησαν οι διακοπές της.

Για το γιατί πρέπει να πηγαίνω εγώ στην δουλειά. Και, αφού πηγαίνω, γιατί δεν μπορώ, τουλάχιστον, να την πάρω μαζί μου. Συγκεκριμένα στον 5ο όροφο που είναι το κυλικείο.

Όπως κατάλαβες, η δικιά μας προσαρμογή από τις διακοπές στην καθημερινότητα δεν ήταν αυτό που λένε ακριβώς ομαλή. Αν σου έχει τύχει, καταλαβαίνεις τι περνάω. Αν δεν σου έχει τύχει, να ευλογάς τα γένια σου.

Η αλήθεια είναι ότι η όλη φάση μας έπιασε κομμάτι απροετοίμαστους. Βλέπεις, αν εξαιρέσεις την πρώτη χρονιά που πήγε στον παιδικό, δεν είχαμε ποτέ ξανά τέτοιο πρόβλημα με την μικρή. Τι να πω, ίσως απλώς στην ηλικία αυτή καταλαβαίνει καλύτερα ότι πάπαλα η ξάπλα στην ξαπλώστρα ή στον καναπέ όλη μέρα. Μεταξύ μας, στη θέση της, και εγώ τα κλάματα θα έμπηγα αν συνειδητοποιούσα, στα πέντε μου, ότι η υπόλοιπη ζωή μου θα ήταν γεμάτη υποχρεώσεις.

Αν και το πιο απρόσμενο δεν ήταν τα ρυάκια 'γιατί να συμβαίνει αυτό σε μένα' από δάκρυα κάθε πρωί που προσπαθώ να την βάλω στο αυτοκίνητο για να την πάω στο σταθμό, ούτε οι 'με πονάει το κεφάλι μου, καλύτερα να μείνω σπίτι για να γίνω καλά' φαεινές ιδέες, αλλά η 'Βασιλάκης Καίλας' κατάσταση που μας περιγράφει ότι περνάει εκεί προκειμένου να συγκινηθούμε και να την αφήσουμε να μείνει σπίτι.

Ξαφνικά οι δυο καλύτερες της φίλες δεν την παίζουν. Ξαφνικά, όταν γύρω στις 1.30 τα βγάζουν στην αυλή, εκείνη είναι μόνη της. Ξαφνικά οι δασκάλες, όταν τους λέει ότι κάποιος την πείραξε, δεν την δίνουν σημασία. Ξαφνικά, το φαγητό, που μέχρι πέρυσι ήταν -κατά δήλωσή της- 'πεντανόστιμο' έχει γίνει μπλιαχ.

Με άλλα λόγια, 'ξαφνικά' η μόνη λύση είναι να μείνει σπίτι και να βλέπει παιδικά. Μέχρι φυσικά που να μεγαλώσει και να ξεκινήσει να 'δουλεύει' ως πριγκίπισσα ποπ σταρ. Συγκεκριμένα μια πριγκίπισσα ποπ σταρ που έχει και το δικό της εστιατόριο.

Εννοείται πως τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει. Το τσεκάραμε και με το σχολείο και με τις μητέρες των φιλενάδων μας. Μια χαρά περνάει, όταν είναι εκεί. Παίζει, γελάει, μαλώνει, μουτρώνει και μετά παίζει ξανά. Όλη η μάχη δίνεται, εδώ και 4 εβδομάδες θυμίζω, όταν προσπαθώ να την αφήσω και να φύγω.

Εννοείται πως δεν έχω καταφέρει να πάω στην ώρα μου στην δουλειά όλο αυτό το διάστημα. Εννοείται πως αισθάνομαι σαν το κατακάθι που φτύνουν τα άλλα κατακάθια κάθε φορά που με κοιτάζει όταν φεύγω με τα τεράστια σοκολατένια μάτια της γεμάτα παράπονο. Εννοείται πως παραλίγο να με πάρουν τα κλάματα όταν μου ζήτησε να της δώσω κάτι δικό μου (σ.σ. της έδωσα ένα μπρελόκ Fear Factor, με ένα βαλσαμωμένο έντομο εντός, που είχα φέρει από την Νέα Υόρκη) για να βάλει στην τσάντα της, να το βγάζει, να το βλέπει και να με θυμάται τις ώρες που είμαστε μακριά.

Μέχρι και στην παιδίατρο της σκέφτηκα να μιλήσω, αλλά με συγκράτησε η γυναίκα μου. Ενώ η δασκάλα της, με 30 χρόνια προϋπηρεσίας στην πλάτη, όταν κρυφά -μου το είχε απαγορεύσει η σύζυγος, για να μην φανώ γραφικός- της είπα τις ανησυχίες μου, γέλασε και μου εξήγησε ότι απλώς 'μας παίζει'.

Το πρόβλημα είναι ότι είναι ήδη πολύ καλή σε αυτό το άθλημα. Και αν τώρα με έφτασε ένα βήμα από το να θέλω να είμαι και πάλι στα κάγκελα του σχολείου, για να παρακολουθώ κάθε κίνησή της και να ορμήξω -αν χρειαστεί- να την 'σώσω', τι θα συμβεί αργότερα;

Επίσης αν, όπως επιμένουν να μου υπενθυμίζουν όλοι οι φίλοι μου που έχουν μεγαλύτερα παιδιά, το διάβασμα για το σχολείο είναι απείρως δυσκολότερο από αυτό που περνάω τώρα εγώ, πως θα καταφέρω να την πείσω να κάτσει και να διαβάσει; Αγράμματη την βλέπω να καταλήγει.

Τέλος πάντων, συγνώμη ρε μάνα αν σου έβγαλα την ψυχή τότε. Κάτι που ελπίζω να γυρίσει να μου πει και η δικιά μου όταν μεγαλώσει και το διαβάσει όλο αυτό. Αν, φυσικά, έχει μάθει να διαβάζει. Ποτέ δεν ξέρεις.

Πάνος Κοκκίνης 

Πηγή: oneman.gr