«Βιαστικά μας κουβαλούν στα χειρουργεία», τραγουδούσε κάπου στις
αρχές της δεκαετίας του ‘70 ο Σαββόπουλος. Ωραίοι καιροί. Υπήρχαν, έτσι
μου έχουν πει, νοσοκομεία με χειρουργεία, γιατροί, νοσοκόμοι, φορεία.
Είδη υπό εξαφάνιση που όμως δεν τυγχάνουν προνομιακής είτε έστω
κανονικής προστασίας.
Υγεία και ασφάλιση έχουν συρρικνωθεί σε φθίνοντα οικονομικά μεγέθη,
σε μια χώρα όπου η ίδια η οικονομία μαζί με την πολιτική, τον πολιτισμό
και τον καθημερινό βίο νοσούν, χωρίς στο άμεσο τουλάχιστον μέλλον να
διαφαίνονται σοβαρές προοπτικές περίθαλψης.
Νόσος της χώρας που συναντά και διαπλέκεται, χωρίς κανείς να
επεμβαίνει, με τη νόσο σωμάτων και ψυχών. Γιατί υπάρχουν και οι κατά
κυριολεξίαν ασθενείς. Χωρίς πολλές ελπίδες να τους κουβαλήσουν
«βιαστικά» όπου δει. Στο χειρουργείο, στον θάλαμο ανανήψεως, στον θάλαμο
όπου σωρεύονται οι μη κατέχοντες.
Το «βιαστικά» υποκαθίσταται μέρα τη μέρα, όλο και περισσότερο από το
«με το πάσο μας και αν προκύψει». Βραδύτητα που έχει σε ένα πρώτο
επίπεδο να κάνει με την κρίση των πόρων και των υποδομών, ακόμα και όταν
πρόκειται για τα στοιχειώδη.
Πήγαμε στο νοσοκομείο συνοδεύοντας έναν δικό μας άνθρωπο που έπρεπε
επειγόντως να νοσηλευθεί, μου έλεγε φίλος γιατρός. Η απόλυτη απελπισία.
Λείπαν τα σεντόνια. Λείπαν τα μαξιλάρια, τα φορεία, τα κρεβάτια, τα
δωμάτια, οι διάδρομοι. Ελειπαν όλα. Μείναμε με τη γυναίκα μου, επίσης
γιατρό, περιμένοντας ατέλειωτες ώρες.
Ξέρω τον αντίλογο ή τουλάχιστον την επιφύλαξη. Και προσυπογράφω. Η
ένδεια πόρων και μέσων για την οποία μιλάμε, δεν οφείλεται -ή οφείλεται
πολύ λίγο- στο προσωπικό των νοσοκομείων. Οφείλεται κυρίως σε
σκανδαλώδεις διαχειρίσεις των πολιτικών -κομματικών καλύτερα-
προϊσταμένων του τομέα της Υγείας, των διοικήσεων των νοσοκομείων, των
μεσαζόντων και όποιων άλλων που επί δεκαετίες μετάλλαξαν σημαντικό μέρος
της Υγείας, δημόσιας και ιδιωτικής, σε ένα πεδίο ατασθαλιών και
συμφερόντων.
Μέσα σε αυτή την κατάσταση, ωστόσο, γνωρίζω πολλούς γιατρούς και
γενικά εργαζομένους του τομέα της Υγείας, που με αυταπάρνηση -κάποτε και
με κίνδυνο να παρεξηγηθούν ή και να κατηγορηθούν ακριβώς διότι βάζουν
την ανθρωπιά πάνω από τα χρήματα- επιτελούν έργο που θα το ζήλευαν τα
διάφορα πολυδιαφημισμένα ευρωπαϊκά ιατρικά συστήματα, στα οποία ο
άφραγκος σήμερα Ελλην ασθενής συνεχίζει να πληρώνει αυτά που δεν έχει
για να έχει, υποτίθεται, πρόσβαση σε μια περίθαλψη άλλου επιπέδου.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο καταθέτω μια προσωπική εμπειρία: στο
Ευγενίδειο Νοσοκομείο -το πανεπιστημιακό νοσοκομείο που το έχω γνωρίσει
να λειτουργεί υποδειγματικά ακόμα και κατά τη μεγάλη απεργία των
διοικητικών του Πανεπιστημίου Αθηνών του 2013- χτες, ημέρα Τρίτη, μεταξύ
12 και 2 μ.μ.
Η κυρία που συνοδεύω περιμένει στημένη ώρες για μια εξέταση, ενώ το
καθορισμένο ραντεβού αναβάλλεται επανειλημμένα. Μπροστά μας περνούν
διάφοροι που έχουν κονέ με την κυρία τάδε ή τον κύριο δείνα.
Δυσανασχετούν μάλιστα όταν μαθαίνουν ότι κάτι πρέπει και αυτοί να
πληρώσουν.
Αλλά τη δουλίτσα τους, να κλέψουν τη σειρά, την κάνουν. Και κανείς
δεν αντιστέκεται. Μπορώ να κατανοήσω όλα τα ελαφρυντικά. Και κυρίως το
σκυμμένο κεφάλι που, παρά τα άκαιρα τηλεοπτικά χαμόγελα και γελάκια,
εκπορεύεται από την κορυφή.
Τα χαμόγελα που λένε ότι πρέπει να είμαστε ευπειθείς προς τους
ισχυρούς και ανελέητοι προς όσους θεωρούμε ανυπεράσπιστους. Ας μην
ακολουθήσουμε όμως, στην Υγεία, την εκπαίδευση ή αλλού, αυτόν τον δρόμο.
Αλλιώς δεν έχουμε να ελπίζουμε τίποτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου