Μετά τον Τρίτο Πόλεμο...

Βαδίζουμε ολοταχώς προς την παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική σοβιετία. Από τον αντίστροφο δρόμο όμως. Όχι με την κρατικοποίηση των επιχειρήσεων αλλά αρχικά με τη μετατροπή των κρατών σε επιχειρήσεις, και τελικά με την αντικατάστασή τους από τις ικανότερες να διαχειριστούν ανθρώπινο δυναμικό και φυσικούς πόρους πολυεθνικές.

Τα κράτη ως οντότητες θα υφίστανται πλέον για λόγους τυπικής διοικητικής διαίρεσης, επίσης για διατήρηση του πολύ χρήσιμου, ιδίως όταν τεχνηέντως διαστέλλεται σε καιρούς κρίσεων, εθνικοπατριωτικού αισθήματος ενός ικανού να διεγείρει τα συντηρητικά ένστικτα των κοινωνιών ποσοστού απαιδεύτων, και, τέλος, για τον προσεταιρισμό μέσω χρηματισμού, με λεφτά φυσικά των φορολογούμενων πολιτών, μιας στρατιάς πολιτικών, στρατιωτικών, δικαστικών, αστυνομικών, ελεγκτικών και θρησκευτικών υπηκόων της νέας τάξης.

Ο καπιταλισμός δηλαδή, ως ο μεγάλος αδελφός που απέμεινε μόνος στον κόσμο μετά από τον θάνατο του σοβιετικού μοντέλου, δείχνει πλέον ότι έχοντας μπλέξει απόλυτα μέσα στις αντιφάσεις του δεν έχει άλλες επιλογές, παρά να μεταλλαχθεί τελικά σε υβρίδιο με διακριτά επ' αυτού τα χαρακτηριστικά του νεκρού αδερφού του.

Ολιγάριθμες γιγάντιες πολυεθνικές επιχειρήσεις σε ρόλο παγκόσμιου νομοθέτη κρατούν σε σφιχτή ομηρεία και απόλυτο έλεγχο το σύνολο του ανθρώπινου δυναμικού, μέσω του πλήρους ελέγχου των φυσικών πόρων και της διαδικασίας παραγωγής εξ αυτών του συστημικού "πλούτου". "Πλούτου" ο οποίος φυσικά αποτελεί αέρα, κουπόνια με ονομαστική αξία ή άυλο χρήμα που διακινείται μέσω τραπεζών από τη μια εταιρία στην άλλη υπηρετώντας το παγκόσμιο ΑΕΠ, εκτρέφοντας την πλατιά μάζα των σύγχρονων υπηκόων της νέας τάξης και καλύπτοντας κάποιες καταναλωτικές "ανάγκες" όσων εξ αυτών νιώθουν ανοήτως ότι ανήκουν σε κάποια ανώτερη και πιο προνομιούχο κοινωνική τάξη.

Η πορεία αυτή της ανθρωπότητας, η οποία φυσικά την καθιστά ολοένα και περισσότερο σκλάβο του εαυτού της, ολοένα πιο ασθενή και δυστυχή, πορεία που οδηγεί τελικά στον πλήρη έλεγχό της από μια δράκα των πλέον πλανημένων και κενόδοξων μελών της, έχει ως βάση της τον στρεβλό ορισμό της ανάπτυξης του γιγαντισμού, και τον ρόλο του σύγχρονου ανθρώπου ως απερίσκεπτο απομυζητή του πλανήτη. Μόνον ένα δυναμικό παγκόσμιο κίνημα ανθρώπων, οι οποίοι θα τολμήσουν να θέσουν εαυτούς φύλακες των φυσικών πόρων και του χαρακτήρα τους ως αρχέγονα αγαθά κοινοκτημοσύνης όλων των πλασμάτων, μόνον ένα παγκόσμιο και δυναμικό κίνημα πολιτών που θα ξαναορίσει την έννοια της ανάπτυξης ως φυσική διαδικασία, που θα τολμήσει την σμίκρυνση, που θα επαναφέρει τον ορισμό του πλούτου ως βιοποικιλότητα, ύπαρξη φυσικών πόρων και καρπών των πλασμάτων, μόνον ένα παγκόσμιο κίνημα ανθρώπων που θα επανακαθορίσουν τον ρόλο τους προσωπικά και συλλογικά ως ελεύθερα όντα φυσικά και όχι ως υποχείρια συστημικά, μόνον ένα τέτοιο παγκόσμιο κίνημα ανθρώπων μπορεί να αλλάξει την πορεία, αλλά μάλλον αυτό θα γίνει μετά τον Τρίτο Πόλεμο...  

του Γιάννη Μακριδάκη

Πηγή: thepressproject.gr