Ερχόμενο από το μακρινό χτες, ψάχνει στο σήμερα να δει τι αύριο θα έχει…

Η Ελλάδα είναι μια χώρα που όσον αφορά στο πολιτικό της σύστημα διακρίνεται -μέσα στα πολλά άλλα...- από ένα συγκεκριμένο είδος πρωτοτυπίας.

Διαθέτει ένα Κομμουνιστικό Κόμμα που 24 χρόνια μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ παραμένει πιστό στις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού, αποτελώντας έτσι μια ιδιότυπη σταθερά.

Τους καιρούς που σε όλη την Ευρώπη παρατηρήθηκε στροφή προς τις σύγχρονες ευρωκομμουνιστικές αρχές, το Κ.Κ.Ε. εξακολουθεί συνειδητά να εμμένει στην ορθοδοξία ενός παραδοσιακού, άρα και συνεπούς στις θεωρητικές διακηρύξεις του, κόμματος της κομμουνιστικής παράδοσης -που επιχειρεί στο σήμερα να επαναδιατυπώσει ορισμούς του χτες για να μεταβάλλει -ως στρατηγικό στόχο- το αύριο...

Ασκώντας εδώ και πολλά χρόνια δριμεία κριτική σε κομμουνιστικά κόμματα όπως το πάλαι ποτέ της Ιταλίας, αλλά και σε εκείνο της Γαλλίας, που στο μακρινό πια παρελθόν είχαν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των εποχιακών πολιτικών συγκυριών των γεωγραφικών πεδίων στα οποία ανέπτυξαν την ιδιόμορφη -αναθεωρητικής υφής- δραστηριοποίηση τους...

Δεν χρειάζεται να κάνουμε κάποια εκτεταμένη αναφορά στο παρελθόν του Κ.Κ.Ε., επομένως στο σημαντικότερο μέρος της ιστορίας του εγχώριου κομμουνιστικού κινήματος.

Τα αναρίθμητα γεγονότα είναι γνωστά και οι συζητήσεις γύρω από αυτά καλά κρατούν. Θα σβήσει άραγε από τις αναζητήσεις των μελετητών, αλλά και απλών ανθρώπων, ποτέ η υπόθεση του Άρη Βελουχιώτη, ή αυτή του Νίκου Ζαχαριάδη, η συμφωνία της Βάρκιζας ή η συγκυβέρνηση (στο πλαίσιο των πρωταρχικών, που αποδείχθηκαν και καταληκτικοί, δρόμων της συμπόρευσης με την Ε.ΑΡ.) με τη ΝΔ το καλοκαίρι του 1989;

Αλλά, σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν αντικείμενο του σημερινού σημειώματος αυτά, καθώς και πάρα πολλά άλλα που θα μπορούσαν να γίνουν αντικείμενα επεξεργασίας και βαθιάς μελέτης, ανεξαρτήτως συμφωνιών, διαφωνιών, ενστάσεων, αποριών, αδυναμίας εξαγωγής ασφαλών πορισμάτων, και πάει λέγοντας.

Εξάλλου, μπορεί να κλείσει πολύ εύκολα η συζήτηση για την ύπαρξη ή μη σημαντικού παρελθόντος για το αρχαιότερο κόμμα του σύγχρονου αστικού πολιτικού σκηνικού, με την επίκληση της αποστροφής του Αμερικανού Προέδρου Μπιλ Κλίντον που επισκεπτόμενος την Ελλάδα λίγο πριν εκπνεύσει ο προηγούμενος αιώνας (το 1999, και μάλιστα την εβδομάδα που μεγάλος αριθμός διαδηλωτών -διαφορετικών ιδεολογικών αποχρώσεων- τιμούσαν με πλείστους τρόπους την επέτειο της εξέγερσης του Νοέμβρη του 1973) είχε αναγνωρίσει τη γνώση του πως η χώρα που ερχόταν είναι μια περιοχή με πλούσια ιστορική παράδοση κομμουνιστικής παρουσίας (είχε προσθέσει και αναρχικής…).

Αυτό που επιχειρεί το κείμενο αυτό είναι να διερευνήσει τους όρους συμμετοχής του Κ.Κ.Ε. στις σύγχρονες συνθήκες, που κρίνονται από όλους ιστορικά κομβικές και ειδικότερα όταν επικρατούν δεδομένα όπως η διακυβέρνηση της χώρας από το βασικό εκπρόσωπο του Αριστερού εγχώριου ρεύματος (τον ΣΥΡΙΖΑ), και το βαρύ μνημόνιο που αυτός έχει υπογράψει εδώ και κάποιους μήνες με τους ηγήτορες της Ε.Ε.

Δηλαδή, το Κ.Κ.Ε. βρίσκεται -χωρίς να μπορεί να το αποφύγει- μπροστά σε έτσι και αλλιώς ευνοϊκές για την προπαγάνδιση των θέσεων του καταστάσεις, άρα ο πήχης από μόνος του ανεβαίνει ψηλά.

Δεν θα σταθούμε φυσικά σε επιπόλαιη (ενδεχομένως και φτηνιάρικη...) κριτική που προσομοιάζει σε ένα είδος επιτηδευμένης αντικομουνιστικής μεροληπτικότητας, ούτε καν σε ατυχείς αναφορές που μιλάνε για παλαιολιθικές αντιλήψεις και λειτουργίες.

Ακόμα και αν τα πίστευε αυτά κάποιος μέχρι το 2010, η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και ακόμα πιο ειδικά η εφαρμογή μνημονίων στον ελλαδικό χώρο, ξαναφέρνουν στο επίκεντρο των συζητήσεων (και όχι ακόμα των αναζητήσεων) διαφορετικές πολιτικές προτάσεις -μέσα στις οποίες ευδοκιμεί και η εκδοχή Σοσιαλισμού που προτάσσει το ίδιο το Κ.Κ.Ε.

Στις πρόσφατες εκλογές, το κόμμα του Περισσού στην ουσία διατήρησε το ποσοστό που είχε λάβει στην προηγούμενη αντίστοιχη διαδικασία του Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους.

Αυτό μπορεί να μη συνιστά οπισθοχώρηση, άρα ήττα, αλλά σίγουρα δεν είναι ούτε πρόοδος, άρα ούτε νίκη. Να μας επιτραπεί να το ορίσουμε ως την πιστότερη αντανακλαστική αποτύπωση της στασιμότητας.

Είναι άραγε η αιτία η επέλαση του τυφώνα Τσίπρα, που μαγεύει σημαντικό αριθμό ανθρώπων εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα;

Είναι άραγε όπως λένε κάποιοι η σταλινική λειτουργία του κόμματος (χωρίς καν να μπαίνουν στον κόπο να καταλάβουν ότι άλλο η ΕΣΣΔ του τότε, κι άλλο η Ελλάδα του σήμερα);

Είναι το αποτέλεσμα της αδυναμίας του Κ.Κ.Ε. να ακολουθήσει τους καιρούς του; Είναι προϊόν -όπως ισχυρίζονται δειλά ορισμένοι- μιας κάποιας άτυπης μορφής συναλλαγής με το αστικό καθεστώς, στη βάση της μη ανάληψης ουσιαστικών πρωτοβουλιών από την πλευρά του Κ.Κ.Ε στα δύσκολα χρόνια που διανύει η ελληνική κοινωνία (με όρους που να σχετίζονται με την πλειοψηφία του πληθυσμού);  

Όχι, για εμάς αυτά δεν αρκούν, δεν ξέρουμε καν αν ισχύουν, ειδικά στο βαθμό του να κλείσουμε κάθε φάκελο σχετικής αναδίφησης...

Προφανώς και το Κ.Κ.Ε., εφαρμόζει στην πράξη πτυχές της λενινιστικής διδασκαλίας (την οποία κατέχει -ως αποκλειστικό εργαλείο θεώρησης- πολύ καλά...), επομένως διαφάνηκε ξεκάθαρα ότι δεν συνεργάστηκε τα προηγούμενα χρόνια με το ΣΥΡΙΖΑ στη βάση ενός συμπαγούς σκεπτικού: «τους αφήνουμε να κυβερνήσουν, να δει έμπρακτα ο λαός τις αυταπάτες της λογικής του αριστερού διαχειριστικού μείγματος του καπιταλισμού, και μετά καρπωνόμαστε εμείς ότι μπορούμε από την προφανή δικαίωση των προγενέστερων εκτιμήσεων μας».

Αυτή είναι η τακτική που επιλέγει το συγκεκριμένο κόμμα, και πια θα κριθεί για την αποτελεσματικότητα της (με τα περιθώρια να στενεύουν, σε σχέση με τον κύκλο που διάγουμε σε ενεστωτικό χρόνο).

Γιατί, όσον αφορά στο ΣΥΡΙΖΑ, το Κ.Κ.Ε. δικαιώνεται μέχρι κεραίας, θα μπορούσε να ομολογήσει δημοσίως ακόμα και ένας φανατικός δεξιός συμπολίτης μας...

Όμως, το ίδιο μένει στάσιμο, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ προελαύνει στις συνειδήσεις ακόμα και ουκ ολίγων ανθρώπων που γνωρίζουν καλά τι δεσμεύσεις έχει αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ να φέρει εις πέρας -από τη στιγμή που το μνημόνιο δεν αποτελεί έναν αφηρημένο ιδεολογικό και θεωρητικό μπούσουλα, παρά ένα σκληρότατο πακέτο συγκεκριμένων μέτρων (με μικρά παραθυράκια βελτιώσεων, και σίγουρα χωρίς καμία απτή προοπτική μετατόπισης από το κυρίαρχο πνεύμα που το διέπει εξαιτίας των στόχων των εμπνευστών του…).

Το Κ.Κ.Ε. αν θέλει να προχωρήσει στο αύριο με βηματισμούς που να αποτελούν ουσιαστικά τεκμήρια δημιουργίας ουσιαστικών προϋποθέσεων για να γίνει η δική του εκδοχή περί Σοσιαλισμού μια «Κοινωνική Πρόταση με σημαντική ποσοτική και ποιοτική Διερεύνηση» οφείλει να κάνει -κατά την ταπεινή μας άποψη- δύο πράγματα.

Το ένα πιο ουσιαστικό από το άλλο.

Αλλά, χωρίς το πρώτο δεν χρειάζεται το δεύτερο, χωρίς το δεύτερο το πρώτο απλά θα καταλήγει ιστορικίστικου περιεχομένου καταγραφή για λίγους ανθρώπους (και τις όποιες γνωστικές τους δίψες...).

Να μελετήσει βαθιά αν όντως οι κύκλοι της καπιταλιστικής κρίσης θα λειτουργήσουν στο μέλλον με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε το αστικό σύστημα να δημιουργήσει από μόνο του τις δυνατότητες για αναζήτηση μιας διαφορετικής λύσης, μακριά από τα θέσφατα της ατομικής ιδιοκτησίας και του πολιτικού συστήματος που την (υπο)στηρίζει.

Και το δεύτερο; Να κατανοήσει πλήρως και ειλικρινώς το Κ.Κ.Ε. ότι ο Σοσιαλισμός μπορεί και πρέπει να γίνει από τους συνειδητοποιημένους υποστηρικτές/προωθητές του αντιληπτός όχι ως ιδεολογική καρικατούρα ετοιματζήδικων συνταγών, αλλά ως Πρόγραμμα αναδημιουργίας που θα έχει φτάσει στα αυτιά και θα έχει γαργαλήσει τις συνειδήσεις ανθρώπων που είναι πρόθυμοι -και έχουν καθαρή συνείδηση- να «ψαχτούν» προς κάτι τόσο διαφορετικό.

Αρκεί, βέβαια, να συνειδητοποιήσουν εκεί στον Περισσό ότι δεν θέλει εν έτει 2015 σχεδόν κανένας να βλέπει Κρεμλίνα και σταλινικά know how σε ζητήματα νοοτροπίας γύρω από θεματικές της καθημερινής ζωής των ανθρώπων που κινούνται πέρα από το εργατικό ζήτημα.

Οι άνθρωποι έχουν αλλάξει και δεν έχουν καμία διάθεση και ροπή προς ολοκληρωτικές αντιληψιακές λογικές. 

Mε απλά λόγια, ο Σοσιαλισμός του 21ου αιώνα, αν υπάρξει, οφείλει να έχει αφήσει στον 20ο όλες τις παρατυπίες, τις διαστρεβλώσεις, τις απολυτότητες και τις αντιανθρώπινες συμπεριφορές που «λέκιασαν» σε κάποιο μεγάλο μερίδιο την πρώτη απόπειρα στην Ιστορία της ανθρωπότητας για οικοδόμηση του.

Και πλούτισαν το οπλοστάσιο του «ταξικού εχθρού», την ίδια ώρα που απογοήτευσαν πάρα πολλούς οπαδούς του (που έτσι έγιναν ευήοκα θύματα σε αλλότριες επιδιώξεις αστικών δυνάμεων κάθε λογής και προέλευσης)...

Συντάκτης: Κώστας Μαρούντας

Πηγή: efsyn.gr