Στιγμιότυπα από την Ειδομένη

● Η φωνή γνώριμη στο τηλέφωνο.

- Πότε θα πάτε στα σύνορα; Θέλουμε να φέρουμε κάποια πράγματα από τους Γαλατάδες.

Παρασκευή μεσημέρι. Ετοιμαζόμαστε για το απόγευμα. Έκπληξη. Από τους Γαλατάδες έρχεται ένα αγροτικό με φορτωμένη μέχρι επάνω την καρότσα του μαγειρεμένα φαγητά, φρούτα, σάντουιτς, νερά, παπούτσια, ρούχα…

- Την άλλη εβδομάδα θα φέρουμε περισσότερα.

            ● Ειδομένη. Έχει αρχίσει να σουρουπώνει. Η ροή προς τα σύνορα είναι συνεχόμενη. Δεκάδες, εκατοντάδες  άνθρωποι (νέοι, ηλικιωμένοι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, πολλά παιδιά, βρέφη στην αγκαλιά …) περνούν από μπροστά μας, παίρνουν φαγητό, ένα ροδάκινο, ένα μπουκάλι νερό και συνεχίζουν. Σκύβεις. Δίνεις ένα κρουασάν σ’ ένα παιδάκι. Απλώνει το χέρι και κοιτάζει το μπαμπά του. Του κάνει ένα νεύμα εκείνος. Ορμάει, σ’ αγκαλιάζει σφιχτά και σε φιλάει στο μάγουλο…

● Ένα βαν φορτωμένο με κονσέρβες, φάρμακα, παιδικές τροφές, είδη πρώτης ανάγκης... έχει έρθει από τη Σουηδία. Τα νέα παιδιά που το συνοδεύουν είναι μελαψά και μιλάνε αραβικά. Είναι Σύριοι, που ζουν στη σκανδιναβική χώρα και ήρθαν να βοηθήσουν τους συμπατριώτες τους στα ελληνικά σύνορα.

● Από ώρα αυλακώνουν τον ουρανό αστραπές. Αρχίζει και βρέχει. Η ουρά ατέλειωτη. Όλο και καταφθάνουν καινούργιοι πρόσφυγες. Μοιράζουμε μαύρες σακούλες. Δεν φτάνουν. Ένα παλικάρι από το Στέκι μεταναστών Θεσσαλονίκης, ξέρεις … από αυτά τα παιδιά με τα μακριά μαλλιά και τα σκουλαρίκια…, που, αντί για φραπεδιά στην παραλία του Λευκού Πύργου, ήρθαν να βοηθήσουν, βγάζει τη μουσαμαδιά του και τη δίνει σ’ έναν άντρα με το μωρό στην αγκαλιά.

● Στεκόταν υπομονετικά στην ουρά. Μεσήλικας. Σοβαρός. Δίπλα η οικογένειά του. Πήρε το φαγητό και σταμάτησε.

- Είμαι δικηγόρος από τη Συρία. Ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό που κάνετε για εμάς, είπε και βούρκωσε.

Σα να απευθυνόταν εξ ονόματος του συριακού λαού στους αλληλέγγυους Έλληνες.

           ● Η ώρα πήγε 10:30΄. Η βροχή συνεχίζει να πέφτει. Ετοιμαζόμαστε να φύγουμε. Κάποια από τα νέα παιδιά επιμένουν μέσα στο χαμό να μαζεύουν χαρτιά, σακούλες, άδεια μπουκάλια, να μην αφήσουμε σκουπίδια. Σε λίγο θα είμαστε στα σπίτια μας. Θα κάνουμε μπάνιο, θα φάμε, θα ξαπλώσουμε στο κρεβάτι μας. Πώς θα περάσουν τη νύχτα οι πρόσφυγες, τα μικρά παιδιά τους, κάτω από τη βροχή, στο λασπωμένο χώμα;