Στο τσελιγκάτο της Ευρώπης

Ετσι όπως το πάνε οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων θα μας πείσουν να αναρωτηθούμε, αφού όλοι συμφωνούν σε μετεκλογικές συνεργασίες: «Τι χρείαν έχομεν εκλογών»; Ελα, ντε· μήπως να το σκεφτούμε σοβαρά και να αποφασίσουμε να απόσχουμε; Στην πραγματικότητα, εάν κάναμε κάτι τέτοιο, θα ήταν μια επαναστατική πράξη, αλλά πού καιρός για επαναστάσεις (όσο μικρές κι αν είναι...).

Εδώ που τα λέμε έχει πάψει η διακριτότητα των πολιτικών κομμάτων, δεν υπάρχουν πλέον σαφείς ιδεολογικές και κοινωνικές διαφορές· όλο το πολιτικό προσωπικό της χώρας, με τρανταχτές βέβαια εξαιρέσεις, φαίνεται να υπεισέρχεται στον αστερισμό του τσελιγκάτου της Ευρώπης. Επί τη ευκαιρία τα τσελιγκάτα υπήρξαν μορφή οιονεί κοινοτιστική, στον πυρήνα όμως, στην κορυφή, δέσποζαν οι έχοντες και κατέχοντες· όσοι μικροτσοπάνηδες προσκολλούνταν απλώς έπαιρναν ψιχία. Θεωρήθηκαν μορφή κοινοτισμού αλλά ουδέποτε έπαψε να υπάρχει εντός της δομής τους η εκμετάλλευση των φτωχών και αδυνάτων.

Οποιοι και να καταλάβουν άρα τα κυβερνητικά αξιώματα δεν έχουν περιθώρια να επιδείξουν τις ικανότητές τους και τη λαϊκή τους συμπάθεια, ακόμη κι εκείνοι που εξακολουθούν να αυτοαποκαλούνται αριστεροί (που είναι δικαίωμά τους βεβαίως). Απλούστατα, το ξέρουν κι οι κότες, διότι είναι δεσμευμένοι να πράξουν ό,τι συναποφάσισαν με τους ισχυρούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης· θα εκτελούν, ήγουν, εντολές. Ποιος τη χάρη μας... Κι εμείς τι να κάνουμε, να χειροκροτάμε; Αυτό θέλουν;

Με τούτα και μ’ εκείνα (και με πολλά άλλα, που δεν είναι της στιγμής) φτάσαμε στο σημείο να συμμετέχουμε στο πανηγύρι των εκλογών, που ενδιαφέρουν μόνο όσους θέλουν να αρπάξουν την εξουσία, για να επικρατήσουν επί των αντιπάλων, για να βολέψουν τους δικούς τους και όλα τα (απεχθή) γνωστά. Την ίδια ώρα τα φίδια του ναζισμού πολλαπλασιάζονται και οι τοπικές κοινωνίες αρχίζουν να φοβούνται πραγματικά, αν και εντός τους επωάστηκαν τα δηλητηριώδη τούτα φίδια, με τη βοήθεια φυσικά απάντων σχεδόν των εκπροσώπων του συνταγματικού τόξου.

Σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας που ως κυβέρνηση έγινε μια καλή φωλιά για τους κατηγορούμενους για εγκλήματα βουλευτές της Χρυσής Αυγής, αλλά και φιλοξένησε σε υπουργικούς θώκους στελέχη της Ακροδεξιάς. Εντάξει, συγγενείς, όμοροι χώροι, τι να κάνουμε. Οχι ότι οι άλλοι, μη συγγενείς, αδράνησαν στην επώαση του φιδιού...

Εάν λοιπόν η πλειονότητα των κομμάτων πιστεύει σε μια ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, προς τι να σπεύσουμε να ψηφίσουμε; Ρητορικό ασφαλώς το ερώτημα, εντούτοις υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι να απαντήσουν, κυρίως αυτοί που επικαλούνται μια αριστερή διακυβέρνηση. Καλώς. Ετσι κι αλλιώς το «μπροστά» μια έννοια είναι, όπως και το «πίσω», ποιος ξέρει τι μπορεί να σημαίνουν. Πρόσσω άμα και οπίσω, δεν έλεγε ο Ομηρος; Τι εννοούσε; Λίγη σοβαρότητα τουλάχιστον· αυτό επιθυμούν οι ψηφοφόροι, όχι τίποτε σπουδαίο. Και αυτή όμως σαν να κρύπτεται φιλεί. Από τούδε και στο εξής μιλάμε μόνο εθνικά: εθνική κυβέρνηση, εθνικός σκοπός και λοιπά. Κούραση...

Συντάκτης: Γιώργος Σταματόπουλος

Πηγή: efsyn.gr