Γιάννης Σταυρίδης: Επιλέγοντας το μέλλον μας

Το να υποστηρίξει κάποιος πως οι εκλογές της 20^ης Σεπτεμβρίου είναι κρίσιμες θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κοινότοπο. Από το 2012 μέχρι και σήμερα όλες οι εκλογικές αναμετρήσεις είχαν τη σπουδαιότητά τους με συνεχώς αυξανόμενη κρισιμότητα καθώς η ελληνική κοινωνία είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται τις καταστροφικές επιπτώσεις που είχαν οι μνημονιακές πολιτικές λιτότητας. Η συνειδητοποίηση αυτή οδήγησε στην πρώτη φάση ριζοσπαστισμού της, που μεταφράστηκε σε δημιουργία ομάδων κοινωνικής αλληλεγγύης, σε προσπάθεια αυτοοργάνωσης και διεκδίκησης (κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα) και η οποία εκφράστηκε και εκλογικά με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ ως φορέα μιας αντιμνημονιακής πολιτικής πρότασης η οποία θα απελευθέρωνε τη χώρα από τα θανατηφόρα δεσμά του πλαισίου λιτότητας που επιβλήθηκε από τους δανειστές της.

Με απαρχή αυτήν τη χρονική περίοδο, φτάσαμε στον Ιανουάριο του 2015 όπου και είχαμε στη χώρα για πρώτη φορά κυβέρνηση που δεν αποτελούνταν από το ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ, με πρόταγμα την κατάργηση του μνημονίου και τη ρήξη με τους δανειστές προς όφελος της κοινωνίας. Δυστυχώς για όλους, η ευφορία και η ελπίδα δεν κράτησαν παρά λίγους μήνες. Ο ΣΥΡΙΖΑ μεταμορφώθηκε σε ένα προσωποπαγές και κλειστό κόμμα, απομονώθηκε από την κοινωνία και φτάνοντας στο δημοψήφισμα του Ιουλίου, μεταλλάχθηκε σε ένα μνημονιακό πολιτικό φορέα με αριστερό μανδύα.

Είναι πραγματικά τραγική η διαπίστωση πως την ίδια χρονική στιγμή, από τη μια μεριά έχουμε την ελληνική κοινωνία να φτάνει στο ζενίθ της ριζοσπαστικής της πορείας, ψηφίζοντας στο δημοψήφισμα «ΟΧΙ στα μνημόνια» αψηφώντας την τρομοκρατική πολεμική που αναπτύχθηκε τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας και από την άλλη μεριά  τον πολιτικό φορέα που προκάλεσε το δημοψήφισμα, με θέση υπέρ του ΟΧΙ, να φτάνει στο ναδίρ της αξιοπιστίας του. Ακαριαία αντέστρεψε τη βούληση της ελληνικής κοινωνίας και συνομολόγησε ένα τρίτο βαρύτατο μνημόνιο που της δίνει τη χαριστική βολή εξοντώνοντας όσες κοινωνικές ομάδες είχαν «γλυτώσει» από τα δύο προηγούμενα και προβλέποντας το πλήρες ξεπούλημα της χώρας.

Σήμερα, λοιπόν, έχουμε ξεκάθαρα μπροστά μας δύο επιλογές. Η πρώτη είναι η εφαρμογή του μνημονίου με γνωστές όλες τις συνέπειες που αυτό θα έχει στη ζωή μας. Θα διαλύσει εντελώς τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, θα εξαϋλώσει περαιτέρω μισθούς και συντάξεις, θα ξεπουλήσει όλη τη δημόσια περιουσία, υγεία και παιδεία θα συνεχίσουν να υποβαθμίζονται σε πρωτογονικά επίπεδα και ο πρωτογενής τομέας (ο οποίος στην περιοχή μας είναι κυρίαρχος) θα υποστεί τεράστιο πλήγμα κάνοντας την παραγωγή ασύμφορη και οδηγώντας τους μικρούς και μέσους αγρότες στη φτώχια. Αυτό που μας ζητάνε είναι να επιλέξουμε ποιος θα διαχειριστεί την καταστροφή. Είτε ΣΥΡΙΖΑ, είτε ΝΔ έχουν ως πρόγραμμα το μνημόνιο. Συνεπικουρούμενοι από τα υπόλοιπα μνημονιακά κόμματα (Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ και ΑΝΕΛ) μια συμμαχία προθύμων είναι έτοιμη να συμπράξει στην καταστροφή της χώρας μας. Στη γωνία περιμένει η φασιστική και ναζιστική οργάνωση της ΧΑ ώστε να εισπράξει την απογοήτευση και το θυμό των πολιτών από τους άθλιους και αντεθνικούς χειρισμούς των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Η δεύτερη επιλογή εκφράζεται ξεκάθαρα από τη Λαϊκή Ενότητα. Είναι η δημιουργία μιας πορείας δύσκολης μεν, ελπιδοφόρας και με προοπτική δε. Μιας πορείας η οποία αποτελείται από πέντε βασικούς άξονες. Κατάργηση του μνημονίου και αντικατάστασή του από ένα αναπτυξιακό μοντέλο παραγωγικής ανασυγκρότησης που τόσο έχει ανάγκη η χώρα μας. Παύση πληρωμών του χρέους και νομικές διαδικασίες έναρξης της συζήτησης για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του. Εθνικοποίηση και κοινωνικοποίηση των τραπεζών ώστε να αποτελέσουν μοχλό ανάπτυξης της χώρας (όπως πρέπει να είναι) με ταυτόχρονη σεισάχθεια των υπερχρεωμένων νοικοκυριών. Εισαγωγή ενός δίκαιου και σταθερού φορολογικού συστήματος με στόχο την αναδιανομή του πλούτου υπέρ των πολλών. Παύση των επαίσχυντων ιδιωτικοποιήσεων οι οποίες στερούν από τη χώρα μας όλα τα δυνατά εργαλεία ανάπτυξης και ευημερίας.

Στο ερώτημα αν όλα αυτά μπορούν να υλοποιηθούν εντός του πλαισίου λιτότητας που επιβάλλει η ευρωζώνη, η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι. Για αυτόν ακριβώς το λόγο η μετάβαση σε εθνικό νόμισμα είναι μια αναγκαία απόφαση και ένα ισχυρό εργαλείο στα χέρια μιας κυβέρνησης του λαού που θέλει εθνική, οικονομική και δημοσιονομική ανεξαρτησία. Το εθνικό νόμισμα δεν είναι αυτοσκοπός για εμάς αλλά ένα κρίσιμο εργαλείο που θα δημιουργήσει τις συνθήκες ώστε να επιτευχθούν όλα τα παραπάνω.

Στην κατάσταση που βρισκόμαστε δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις και όποιος ισχυρίζεται κάτι τέτοιο είναι ψεύτης. Η πρόταση της Λαϊκής Ενότητας σχηματοποιεί ένα δύσκολο αλλά αξιοπρεπή και με προοπτική δρόμο, οι δυσκολίες του οποίου είναι διαχειρίσιμες και προσωρινές και ο οποίος είναι αναγκαίος αν θέλουμε να ανατάξουμε τη χώρα μας, να τη σώσουμε από την πλήρη καταστροφή και να της δώσουμε ξανά προοπτική και ευοίωνο μέλλον.

Καλούμε τον κόσμο, να συνεχίσει στο ριζοσπαστικό δρόμο που έχει ακολουθήσει τα τελευταία χρόνια, να γυρίσει την πλάτη του στους εντολοδόχους και ψεύτες πολιτικούς που πρόδωσαν με τον κυνικότερο τρόπο τις ελπίδες του και να ενωθεί προς μια πορεία ανεξαρτησίας και υπερηφάνειας με κοινό στόχο την ευημερία του. Ειδικότερα, καλούμε τη νεολαία, της οποίας το μέλλον είναι υποθηκευμένο, να συνεχίσει τον αγώνα της και να αποδοκιμάσει μαζικά όλους αυτούς που στηρίζουν τα μνημόνια και την οδηγούν στην ανεργία και τη μετανάστευση, αφαιρώντας της κάθε ελπίδα για μια αξιοπρεπή ζωή. Την καλούμε να συμπαραταχθεί με το μέτωπο αγώνα που δημιουργείται για την ανατροπή των μνημονίων όχι μόνο με την ψήφο της αλλά και με την ενεργή συμμετοχή της στα κινήματα και τις διαδικασίες ώστε να καθορίσει η ίδια τους όρους με τους οποίους θέλει να ζήσει και να τελειώσουμε οριστικά με τη νοοτροπία της ανάθεσης που μας έχει φτάσει στο σημερινό άθλιο σημείο. Το «ΟΧΙ» δεν ηττήθηκε. Συνεχίζουμε μέχρι την τελική νίκη.

Γιάννης Σταυρίδης
Υποψήφιος βουλευτής της Λαϊκής Ενότητας, Ν. Πέλλας
Δημοτικός σύμβουλος της Αυτόνομης Δημοτικής Κίνησης «ΑΝ.Α.Σ.Α. Πέλλας» του δήμου Πέλλας