Δυο πολιτικοί κινδυνεύουν να καταγραφούν ως έμψυχες, ζωντανές επιτομές
της έννοιας «εμμονή»: Ο Ευάγγελος Βενιζέλος των τελευταίων 3,5 ετών και ο
«φρέσκος», Γιάννης Πανούσης, ο υπουργός. Ο πρώτος με το PSI, ο δεύτερος
με τους «μπαχαλάκηδες» και τις μολότοφ. Εμμονή – λατρεία του ενός,
εμμονή – κατάρα του άλλου.
Ο πρώτος προσποιείται ότι δεν είδε ακόμη την παγκόσμια, ολέθρια
«πρωτοτυπία» του PSI, για το οποίο - αλίμονο- επαίρεται όπου βρεθεί κι
όπου σταθεί: Αφάνισε το 75% των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων,
δένοντάς μας σε νέο Μνημόνιο και μάλιστα με «αλυσίδες» αγγλικού δικαίου,
είδε το δημόσιο χρέος να συνεχίζει να τραβά την ανηφόρα κι όμως, ακόμη
δεν λέει να «τραβήξει χειρόφρενο» η αμετροέπειά του. Ακόμη παριστάνει
τον σωτήρα μας…
Ο δεύτερος, ο Γ. Πανούσης, χειρίζεται κάπως διαφορετικά το αντικείμενο
της εμμονής του: Το βλέπει να «αλωνίζει» παντού και πάντα, ώστε να
δικαιολογεί όλα τα «δικά του». Κι αν δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι τις
βλέπει παντού και πάντα τις μολότοφ, δεν πειράζει, υπάρχει και η
ενδιαφέρουσα μεθοδολογική πτυχή του σοφίσματος «ράβδος εν γωνία άρα
βρέχει». Υπάρχει και η θεωρία του χάους, που επιδέχεται ορισμένες
«μετασκευές».
Γιατί αστυνομικοί ξυλοκοπούν αλύπητα διαδηλωτές, καθυβρίζοντάς τους; Διότι 1,5 χιλιόμετρο παραπέρα εθεάθη ένας «μπαχαλάκιας».
Γιατί έσπασαν το χέρι άλλου διαδηλωτή; Για να μην είναι σε θέση το χέρι
αυτό να ρίξει μολότοφ επί μερικές ημέρες. (Τι θα πει «και ποιος σας
είπε ότι σκόπευε;». Ή κάνουμε πρόληψη ή δεν θα μας έχει η κοινωνία σε
υπόληψη).
Από πού κι ως πού γίνονται προσαγωγές ατόμων που απλώς κατεβαίνουν σε
διαδήλωση με σημαίες; Α, όλα κι όλα, μας άνοιξε τα μάτια η «Ρωμιοσύνη»
του Γιάννη Ρίτσου…
Θυμάστε εκείνους τους στίχους για το χέρι που είναι συνέχεια της ψυχής
και το ντουφέκι που αποτελεί συνέχεια του χεριού; Ε, από την ψυχή του
διαδηλωτή στο «πιτς – φιτίλι» φθάνουμε στο κοντάρι της σημαίας κι αυτό
γίνεται όπλο. Αν δεν διδάξει την Αστυνομία του δημοκράτη Πανούση ένας
Ρίτσος, ποιος θα την εμπνεύσει και θα την διδάξει; Ο Νότης; Κάντε μας τη
χάρη…
Αρκετά με το θέατρο. Όλοι ξέρουν τι έχει συμβεί κατά τις τελευταίες
διαδηλώσεις στην Αθήνα. Δικαίωμα του υπουργού Προ - Πο είναι, βεβαίως,
να θεωρεί ότι συνωμοτούν εναντίον του οι πάντες, συμπεριλαμβανομένων
ίσως και των ρεπόρτερ της ηλεκτρονικής «Αυγής» που έφριτταν με όσα
έβλεπαν και τα έγραφαν. Δικαίωμα και ημών των υπολοίπων, όμως, να
αρνηθούμε να παραστήσουμε ότι δεν βλέπουμε.
Κι ύστερα; Η συνέντευξη στο «Βήμα» και ο υπαινιγμός του Γ. Πανούση για
την «εσχάτη προδοσία» του Γ. Βαρουφάκη – να μην επαναλαμβάνονται οι
Γεωργιάδηδες και οι Βορίδηδες…
Και για τι άλλο; Μα για τα σκοτεινά, καταχθόνια σχέδια κάποιων που
συνωμοτούν, επιδιώκοντας να μετατρέψουν το πολίτευμα σε «λαϊκή
δημοκρατία». Ναι, ντε, τώρα… Όχι οραματιζόμενοι μελλοντικούς
«σοσιαλιστικούς μετασχηματισμούς». Προ των πυλών ο κίνδυνος.
Εμ, δεν τα’ λεγε στα μέσα Ιουλίου ο Γερμανός αντικαγκελάριος Γκάμπριελ,
με την «ευθυκρισία» που του εξασφαλίζει η ιδιότητά του ως ηγέτη των
Σοσιαλδημοκρατών; Η ελληνική κυβέρνηση είναι «εν μέρει κομμουνιστική».
Δύο εβδομάδες αργότερα, ο Πανούσης αποκαλύπτει ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος
μιας απόλυτης- ουχί μερικής- «λαϊκής δημοκρατίας».
Το φαντάζεστε; Με Στουρνάρα κεντρικό τραπεζίτη και με το «κουαρτέτο»
των δανειστών στο σβέρκο μας, να απαγορεύει ακόμη και το «πρόγραμμα της
Θεσσαλονίκης», η χώρα θα είναι μάλλον η πιο αλλόκοτη «λαϊκή δημοκρατία»
από την εποχή της Κομμούνας των Παρισίων.
Εάν πάντως ο Γ. Πανούσης «φέρνει» κάπως προς Ευάγγελο Βενιζέλο ως προς
τις εμμονές, οι προοπτικές εξέλιξής του μάλλον παραπέμπουν σε Θεόδωρο
Πάγκαλο.
Όχι, δεν έχει εμπεριέχει τίποτα το σκωπτικό αυτός ο παραλληλισμός.
Αντιθέτως, κίνδυνο εντοπίζει: Σε παλιές εποχές παντοκρατορίας του
ΠΑΣΟΚ, ο «τρελός του χωριού» Πάγκαλος αναλάμβανε είτε να «προλειάνει το
έδαφος» για κάποιες εξελίξεις, είτε να καταδείξει πως υπάρχουν και
χειρότερα (δεξιότερα) της κεντρικής γραμμής, είτε να εκφράσει κύκλους
του κόμματος και της κυβέρνησης, οι οποίοι δεν θα αποτολμούσαν, οι
ίδιοι, τόση «ελευθεροστομία».
Η χειρότερη εξέλιξη, λοιπόν, δεν θα ήταν να δούμε έναν ΣΥΡΙΖΑ που απλώς
θα ανέχεται τον Γ. Πανούση. Η χειρότερη των ενδεχόμενων εξελίξεων θα
ήταν να δούμε έναν ΣΥΡΙΖΑ αλλαγμένο τόσο και κατά τέτοιον τρόπο, ώστε ο
Γ. Πανούσης να νιώθει αρκούντως «άνετος» και «συμβατός». Και το ακόμη
χειρότερο: Απαραίτητος…
ΥΓ: Όσοι ενδεχομένως θεωρούν θεωρητικό ή μακρινό έναν τέτοιον κίνδυνο
για τον ΣΥΡΙΖΑ, ας λάβουν υπόψη τουλάχιστον τη συνέντευξη του γραμματέα
του κόμματος, στην «Αυγή»: Ο Τάσος Κορωνάκης εκτιμά ότι χρειάζεται
ολόκληρο πολιτικό σχέδιο, για να μην γίνει η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ όμηρος
των Μνημονίων. Εμείς απλώς προσθέτουμε ότι, στη αντίθετη, απευκταία
περίπτωση, καθίστανται – δυστυχώς- αναγκαίοι οι «απελευθερωμένοι»
ραβδούχοι του κ. Πανούση, όπως και τα «ράβδος εν γωνία άρα βρέχει» της
ακαταμάχητης λογικής του…
Του Διονύση Ελευθεράτου
Πηγή: stokokkino.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου