Έχει κανείς ιδέα τι θα γίνει το 2018;

Σημαντικών εξελίξεων το ανάγνωσμα, λοιπόν…το 2015 δεν είναι ακόμα παρελθόν, αντιθέτως έχει πολύ πυκνό (και πολιτικό) χρόνο να διαγράψει μέχρι να παραδώσει τη σκυτάλη στο επόμενο έτος.

Αυτό που στα σίγουρα έχει αποτελέσει παρελθόν, τουλάχιστον εδώ και δύο μήνες περίπου, είναι η ελπίδα -σαν σωτηριολογικό εμβατήριο προς δημόσια «διαβούλευση» από πρόθυμα αυτιά. Που εκεί που ερχόταν καλά φυλαγμένη στην αμαξοστοιχία της ενωμένης ριζοσπαστικής Αριστεράς, αίφνης αναγκάστηκε να αλλάξει δρομολόγιο.

«Κουρασμένοι εργάτες οδοποιίας» έλαβαν εντολή να «αλλάξουν άσφαλτο». Δεν θα ήταν υπερβολικό να πούμε πως η «γερμανική κατασκευαστική» υποχρέωσε τους υπευθύνους να παραλάβουν συγκεκριμένο «προϊόν». Χρησιμοποιώντας ως μέσο πειθούς το γνωστό γερμανικό way του αυταρχικού μονόδρομου, (μη) επιλογής ανάμεσα σε λιτές «προσφορές».

Το χειρότερο είναι πως δεν ξέρουμε αν θα χρειαστεί ή όχι περαιτέρω «επεξεργασία του οδοστρώματος» σε μέλλοντα χρόνο. Ακόμα και σημαίνοντα «έργα του παρελθόντος» υπέστησαν «καθιζήσεις σημαντικών χιλιομετρικών καταγραφών», γιατί οι «εποπτείες» ήταν επιλεκτικές και εξαντλούσαν «το νήμα τους» στην επιλογή του «αναδόχου» και μόνο…

Όταν βλέπουμε γύρω μας έναν άνθρωπο σκεπτικό του το επισημαίνουμε στις πλείστες των περιπτώσεων, προσπαθώντας να «τσεκάρουμε» το αν οι προγενέστερες υποθέσεις/ερμηνείες μας ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Όμως, τι γίνεται όταν είναι όλοι γύρω μας σκεπτικοί, και -πάνω από όλα- κι εμείς οι ίδιοι;

Ο «μονόλογος» του κάθε σκεπτικού τείνει να διαμορφώσει τους όρους μιας όχι και τόσο διασκεδαστικής κατάστασης: της λεγόμενης «πολυλογίας του (επιτηδευμένου) σκεπτικισμού»… «Όταν μια εταιρεία αποφασίζει ξαφνικά την αυτοδιάλυση της», το μόνο πράγμα που πρέπει να κάνουμε αμέσως δεν είναι να περιγράψουμε τα προηγούμενα, αλλά να καταπιαστούμε με το «νέο» που έρχεται.

Όλοι προ των ευθυνών τους πια; Ποιος θα πιάσει το γυμνό καλώδιο με τα χεράκια του, πλην αυτών που έχουν φροντίσει να φορέσουν έγκαιρα τα κατάλληλα γάντια; Αν μπορέσουμε παρακολουθώντας τις πολιτικές συζητήσεις του επόμενου χρονικού διαστήματος να ξεσκαρτάρουμε την ουσία, και όχι να εντυπωσιαζόμαστε ή να παρασυρόμαστε από σκυλοκαβγάδες και φτηνιάρικα πυροτεχνήματα κίβδηλης πνευματικότητας, κάτι θα κάνουμε.

Για πρώτη φορά ξέρει ο ελληνικός πληθυσμός τι του μέλλει πάνω-κάτω πριν ψηφίσει. Το «άγαλμα της συμφωνίας με τους εταίρους» έχει ήδη τοποθετηθεί σε περίοπτη θέση στις «πύλες κάθε πόλης του ελλαδικού χώρου».

Δεν είναι καν αντίστοιχη συνθήκη με τις παραινέσεις του Κώστα Καραμανλή πριν την καλομελετημένη παράδοση της εξουσίας το 2009, που για να μπορεί να μιλάει εσαεί στο μέλλον «ζήτησε τη λήψη δυσχερών μέτρων». Παρότι ήξερε πως έχανε τις εκλογές (άκρως ανακουφισμένος μέσα του), άρα μπορούσε να μιλήσει εκ του ασφαλούς, καλλιεργώντας παράλληλα και το εικόνισμα του κυνηγημένου από πυρκαγιές, τρομοκρατικές ενέργειες, παρακολουθήσεις μυστικών υπηρεσιών και δημοσιοποιημένα σκάνδαλα. Έχουμε κάτι το απτό τέλη Αυγούστου του 2015, λοιπόν.

Είναι η πραγματική ώρα του λαού. Είτε εγκρίνει το μέλλον (τώρα που δεν έχει μπροστά του διαπραγμάτευση, αλλά εφαρμοστικούς τυφλοσούρτες), είτε όχι. Εναλλακτικές; Υπάρχουν; Η καπιταλιστική Ελλάδα του εθνικού νομίσματος, η σοσιαλιστική του ΚΚΕ, η αντίδραση και το ξέσπασμα οργής που θα ενισχύσει -όχι κατά πολύ- τη Χρυσή Αυγη, η μικρή εκλογική ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μοιάζουν ως οι προσφορότερες απαντήσεις. Λύσεις που δεν πείθουν πλειοψηφίες, λύσεις που δεν μπορούν από όσο φαίνεται να αποτρέψουν το δημοψηφισματικό δίλημμα που θα τεθεί, και μάλλον θα κρίνει το αποτέλεσμα: Τσίπρας ή Μεϊμαράκης;

Η αντιπολίτευση δεν είναι έτοιμη για διακυβέρνηση, ούτε πρόγραμμα σχετικό δεν διαθέτει (καθότι είναι νωρίς ακόμα), ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει ο εκλεκτός. Με απήχηση πια και στο Βερολίνο, και στις Βρυξέλλες.

Και μάλιστα τώρα που είναι «απογυμνωμένος», τώρα που «γειώθηκε» από τους «εκβιαστές» του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, τώρα ενδεχομένως να γίνει πιο προσιτός και σε καινούρια κοινωνικά κομμάτια. Όντας ο πολιτικός με την καλύτερη εικόνα από όλους τους υπόλοιπους θα εκμεταλλευτεί και αυτό το γεγονός, αλλά και την διαδεδομένη αίσθηση πως παρά το «στραπατσάρισμα» είναι όρθιος και παλεύει.

Μπορώντας ακόμα να εγγυηθεί το διαφορετικό από αυτούς που ξεχείλωσαν τα πάντα για 4 δεκαετίες. Ας πρόσεχαν αυτοί που τα έκαναν έτσι ώστε να μπορεί να παίζει «μπάλα μόνος του» ο αρχηγός ενός ΣΥΡΙΖΑ που εξαναγκαστικά θα πρέπει να λειτουργήσει ως Σοσιαλδημοκρατική Υπόθεση με ΡΙΖες (από) Αριστερά, και «κλαδιά από άλλα φάσματα».

Η απουσία δυναμικών πλειοψηφικών κοινωνικών δραστηριοποιήσεων είναι που κάνει τις κατά καιρούς «υποδείξεις» του Γιάννη Πανούση την πιο γνήσια περιγραφή του σύγχρονου αριστερόστροφου κυβερνητικού ρεαλισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ του σήμερα θα παριστάνει τη ΔΗΜΑΡ του 2012 (άσχετα αν δεν συγκρίνονται τα μεγέθη της λαϊκής διεισδυτικότητας, ούτε για αστείο), η Λαϊκή Ενότητα του σήμερα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του 2012.

Έχει κανείς ιδέα τι θα γίνει το 2018; Οραματιστές αναπαυμένοι στις ψάθες της συνήθειας.

Συντάκτης: Κώστας Μαρούντας

Πηγή: efsyn.gr