OS!! EΚΑΛΗ- ΣΑΜΑΡΑΣ-ΠΑΣΟΚ- ΠΟΤΑΜΙ ΚΑΛΟΥΝ ΜΕΡΚΕΛ: «ΟΙ ΦΤΩΧΟΙ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΝΑ ΨΗΦΙΖΟΥΝ – ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΤΟ ΠΑΝΤΕΣΠΑΝΙ ΜΑΣ, ΒΟΗΘΑΤΕ!!! Ή
-ΔΕΝ ΕΝΑΙ ΔΙΧΑΣΜΟΣ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ, ΛΕΓΕΤΑΙ: «ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ»
«Όλα τα ’χω δει» λέμε μερικές φορές αλλά αυτό που είδαμε τελευταία
είναι απ’ αυτά που δεν περίμενε κανείς να δει αλλά κι ότι ακούμε επίσης,
πως η ξεδιαντροπιά δεν θα ’φτανε ποτέ σε τέτοιο σημείο να τ’ ακούσουμε
δημόσια κι επίσημα:
Κατέβηκαν τα Rolex από την Εκάλη, από τα ρετιρέ και τις μεζονέτες σε μεγάλη διαδήλωση υπέρ των δανειστών ,
υπέρ λέει του ΝΑΙ στις προτάσεις τους και φωνασκούν και διαδηλώνουν
ότι το ΝΑΙ είναι η μόνη λύση, είναι μονόδρομος, επιβάλλεται, απαραιτήτως
οπωσδήποτε χωρίς αντίρρηση καμιά, χωρίς αμφιβολία. Τα βόρεια προάστια,
των ακριβών τζιπ, των ιδιωτικών σχολείων, των ακριβών διακοπών των
ακοπίαστων εισοδημάτων, της τρυφηλής ζωής , οι έχοντες αυτής της
κοινωνίας, οι μεγαλομπουρζουάδες ψηφίζουν : ΝΑΙ και το διαδηλώνουν
φωναχτά. Και καλά μέχρι εδώ δεν περιμέναμε και κάτι διαφορετικό απ'
αυτούς αυτός είναι ο ρόλος τους μέσα στην ιστορία και στην πάλη των
τάξεων που και υπαρκτή είναι -όπως ακριβώς τα ‘πε ο Μαρξ κι ας κάνουν
κάποιοι ότι τα ξεχνάνε ή δεν ισχύουν – και φλέγουσα είναι κι ολοφάνερη
σε κάθε εποχή και σήμερα επίσης . Το ακατανόητο της υπόθεσης είναι ότι
μαζί με τις Αντουανέτες αυτές που ωρύονται για το Ναι και το παντεσπάνι
τους, πάνε και τους ακολουθούν σαν σκυλάκια τους κυρίους τους, πλήθος
μεσαίων ή και φτωχών ακόμα, χωρίς κι οι ίδιοι να καταλαβαίνουν
συνειδητά το λόγο πολλές φορές, ή θέλοντας εσκεμμένα να κάνουν κακό
στους υπόλοιπους μεσαίους ή φτωχούς μόνο και μόνο γιατί έτσι πιστεύουν
ότι εξυπηρετούν τα δικά τους μικροσυμφέροντα που πάντα
σε αυτές τις περιπτώσεις είναι εντελώς ατομικά ή το πολύ συντεχνιακά και
που μακροπρόθεσμα χωρίς να το βλέπουν απειλούνται, είναι πρόσκαιρα και
συνήθως εντελώς ενάντια στην κοινωνία, στο σύνολό της, την εργατική τάξη κι αυτό που λέμε ενάντια στο κοινό καλό , σε κάθε μορφή αλληλέγγυας συλλογικότητας κι αγώνα για την υπεράσπιση κατακτήσεων και δικαιωμάτων.
Είναι αυτοί που λέει εύστοχα το τραγούδι «έντιμοι άνθρωποι κυρ – Παντελήδες»,
οι Κυρ Παντελήδες της διπλανής πόρτας που σαν μπουκωμένοι λακέδες της
εξουσίας δεν αφήνουν και το φτωχό να βάλει γλυκιά μπουκιά στο στόμα του,
πικρή πρέπει να ναι για αυτόν και λίγη. Γιατί δυστυχώς η
εργατική τάξη, όπως κι αν την ονομάζουν σήμερα κάποιοι μπουκωμένοι κι
αυτοί «νεοφιλόσοφοι», είναι καταδικασμένη με τον ιδρώτα , το αίμα και
τους κόπους της να κερδίζει το ψωμί της, το σπίτι, τα ρούχα την μόρφωση
της, όσο δεν συγκροτείται να αποτινάξει για πάντα το ζυγό της
εκμετάλλευσης και να διατηρήσει συνεχώς και απαρέγκλιτα αυτή την
αποτίναξη. Κανείς από τους άρχοντες εξουσιαστές δεν είναι
πρόθυμος από μόνος του να της δώσει αυτά τα απαραίτητα αγαθά επιβίωσης
κι αξιοπρεπούς διαβίωσης σε καμιά περίπτωση. Κάθε τόσο μέσα στην
ιστορία, από τον Σπάρτακο μέχρι σήμερα πρέπει οι εργαζόμενοι να
σταματήσουν να υποτάσσονται στη δουλειά και στην αφαίμαξη, να
συγκροτούνται, να επαναστατούν, να συγκρούονται με τους συνήθως ισχυρούς
εξουσιαστές για να κερδίσουν -αν νικήσουν- τα αυτονόητα: ζωή και για
αυτούς, λίγη ανθρώπινη ζωή. Ζωή με ανθρώπινα
δικαιώματα, ζωή με ελευθερία και αξιοπρέπεια. Αυτό έγινε πολλές φορές
μέσα στην ιστορία κι όσο πιο συγκροτημένοι , επίμονοι και ανυποχώρητοι
οι εργαζόμενοι, τόσο πιο μεγάλες οι νίκες και οι κατακτήσεις τους , τόσο
πιο σταθερές. Όχι δεν κατακτούσαν χώρες δεν ήταν άπληστοι βασιλιάδες ή
ιμπεριαλιστές, κατακτούσαν ΖΩΗ: Φαγητό, σπίτι, ρούχα, μόρφωση για τα
παιδιά τους. Όσο περνούσε ο καιρός και χαλάρωναν ή τους διασπούσαν οι
εξουσιαστές και τους παραπλανούσαν με χίλιους τρόπους, τόσο άρχιζαν να
τους τα παίρνουν ένα - ένα ό,τι είχαν κατακτήσει και να και φτου πάλι
από την αρχή αυτοί σαν τον Σίσυφο.
Κι είμαστε πάλι εμείς ο Σίσυφος, μετά από τόσες
αιματοβαμμένες ιστορικές διαδρομές σήμερα, λίγο πριν το ιστορικό
δημοψήφισμα της Κυριακής 5 Ιουλίου σε ένα τέτοιο ιστορικό σημείο, κι
όποιος θέλει να είναι ειλικρινής –πόσοι αλήθεια θέλουν;- πρέπει να το
αναγνωρίσουν: Σαν να μην άλλαξε τίποτα από τότε που είδε και ανέλυσε με
επιστημονικό όσο κι απλό τρόπο την τραγική κατάσταση ο Μαρξ: Η
πάλη των τάξεων, αναπόφευκτη πάλη κι όχι ο διχασμός της κυρίας των
σαλονιών με το βαρύ όνομα που πάνω του στήριξε καριέρα και παντεσπάνι
Φώφης, πάλης σε όλο της το μεγαλείο:
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται: Οι ληστές βαρόνοι του Μεσαίωνα και οι ληστές βαρόνοι του σήμερα.
Από την μια οι άνθρωποι του μόχθου ,
του μεροκάματου, της ανεργίας (30 τοις εκατό τώρα), του μισθού που
έγινε πάλι σήμερα μισθός πείνας και οδεύει ανεξέλεγκτος με τις προτάσεις
των δανειστών προς τραγική συρρίκνωση περεταίρω, οι γονείς που δεν έχουν τα απαραίτητα να θρέψουν τα παιδιά τους, οι συνταξιούχοι,
οι μικροσυνταξιούχοι που τους έφαγαν τα αποθεματικά των ταμείων τους
στα χρηματιστήρια του Σημίτη, στα PSI του Βενιζέλου, σε κάθε ευκαιρία
που μπορούσαν και τώρα κλαίγονται ότι πρέπει να πούμε Ναι στις προτάσεις
των Δανειστών για να σωθούμε λέει, να κόψουν κι άλλο μισθούς και
συντάξεις –δεν μας λένε κάθε πότε θα τις κόβουν και πόσο τελικά θα τις
φτάσουν, μας λένε ψηφίστε Ναι. Είναι τα παιδιά που πρέπει να έχουν όνειρα και να τα κάνουν πραγματικότητα, να δουλέψουν και να δημιουργήσουν, είναι η Χώρα κι η ανθρωπότητα που πρέπει να πάνε μπροστά με ειρήνη , πρόοδο κι ευημερία: Όλοι αυτοί είναι το «ΟΧΙ»
Από την άλλη είναι αυτοί που με κάθε τρόπο
επιδιώκουν και υφαρπάζουν συνήθως την εξουσία που εξασφαλίζουν για τον
εαυτό τους- βασιζόμενοι στον ιδρώτα των πρώτων- τα καλύτερα σπίτια, τα
ακριβά αυτοκίνητα, καλή τροφή, χλιδή και άχρηστη πολυτέλεια,
κεφαλαιοποιούν τον πλούτο που παράγεται από την υπεραξία της εργασίας
των εργαζομένων, τζογάρουν τα κέρδη τους στα χρηματιστήρια και κερδίζουν
ακόμα περισσότερα δημιουργώντας «φούσκες» και οικονομικό χάος , κάνουν
πολέμους ανοιχτά ή ύπουλα, κρυφά με κάθε μέσον , με προβοκάτσιες, με
τρομοκράτηση από τα δικά τους μέσα ενημέρωσης για να φοβίσουν τους
υποτακτικούς τους και να απλώσουν ή να διατηρήσουν τα συμφέροντα τους
όπου έχουν ή εποφθαλμιούν να έχουν. Το καινούργιο φαινόμενο:
Μπροστά στα μάτια μας κάνουν αντιδιαδηλώσεις για να προβοκάρουν και να
ταπεινώσουν τους ταλαιπωρημένους παραγωγούς του πλούτου τους , εμάς
δηλαδή, να τους φοβίσουν, να τους τσακίσουν , να κάνουν επίδειξη δύναμης
και με έναν άλλο τρόπο, για να μην τους αφήσουν ούτε να εκφραστούν
ούτε να σηκώσουν κεφάλι. Γιατί όπως λέει και το τραγούδι «για ένα
κομμάτι ψωμί δεν φτάνει μόνο η δουλειά», πρέπει και να σε ταπεινώσουν,
να σου υποδουλώσουν την ψυχή, να πιστέψεις ότι τίποτα δεν αξίζεις, να
μην μπορείς πια να διεκδικήσεις: Όλα αυτά υπογράφεις με το «ΝΑΙ» τους.
ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ-ΟΠΑΔΟΙ ΤΟΥ ΝΑΙ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου