Το άρθρο που
ακολουθεί φέρει την υπογραφή και την ευθύνη του συγγραφέα, όπως όλα τα
άρθρα που φιλοξενούνται στο Κόκκινο. Ο Βασίλης Μπαμπούνης είναι
τραγουδοποιός. Μιλήσαμε μαζί του, είναι ένας νέος άνθρωπος, με
ανησυχίες, ο οποίος προτιμά να γράφει μουσική, παρά κείμενα. "Υπάρχουν
καλύτεροι από μένα στο να γράφουν για ότι συμβαίνει γύρω μας. Ένιωσα μια
απαισιοδοξία βλέποντας στο σπίτι των γονιών μου αναγκαστικά το δελτίο
ειδήσεων του Mega, βλέποντας ανθρώπους που θα ψηφίσουν ΝΑΙ μόνο και μόνο
από φόβο ή άγνοια. Κι έτσι αυθόρμητα βγήκαν οι σκέψεις μου στο γραπτό.
Δεν φοβόμαστε, ΟΧΙ", μας είπε. Αποφασίσαμε να δημοσιεύσουμε το άρθρο του
γιατί μιλάει κατευθείαν στη καρδιά.
Ντ.Μ.
Ντ.Μ.
Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε; Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Ε; Δουλίτσα, σπιτάκι, θεούλης, φαγάκι.
Κι άμα σε ρωτήσει κανείς: " κάτσε, θα σου πω εγώ τι παίζει, τα ξέρω γω από μέσα". Και πάλι σπιτάκι δουλίτσα θεούλης.
Και στην εθνική γιορτή φουστανέλα και τσάμικα. Και μετά παντόφλα παπάκι φραπόγαλο στ' αριστερό σταυροκόπημα με το δεξί ανάποδα στον κεντρικό. Όχου μωρέ λες και δε ξέρω. Και μετά μόκο ράφτο ξέρουν αυτοί. Δεν ξέρουν αυτοί, εγώ ξέρω, θα σου πω τι παίζει.
Κι αύριο μέρα είναι. Και να κοιτάς τη δουλίτσα σου εσύ τι μπλέκεσαι, εσύ θ αλλάξεις τον κόσμο; Εγώ τη δουλεία μου κάνω. Τόσα μου δίνουν τι να κάνουμε. Και μετά πάλι σημαιάκια στους δρόμους και ποιήματα για τον Κολοκοτρώνη. Ήταν μεγάλος άντρας ρε αυτός τους γάμησε τους Τούρκοι. Οι βρωμότουρκοι που ήρθαν να μας πάρουν τα σπίτια. Τα παλιοκουμμούνια που ήρθαν να μας πάρουν τα σπίτια. Οι βρωμαλβανοί που ήρθαν να μας πάρουν τα σπίτια. Οι σκατοπακιστανοί που ήρθαν να μας πάρουν τα σπίτια.
Και μετά γκρίνια στην ουρά στη ΔΕΗ και τσαμπουκάς στο φανάρι και στο γήπεδο. Και μετά ναι αφεντικό, μάλιστα αφεντικό. Μπάσταρδε σκατοπλούσιε. Ναι αφεντικό μάλιστα αφεντικό. Κωλάρα έχει η πουτάνα. Τις ξέρω εγώ αυτές. Και μετά σπιτάκι και φαγάκι. και να ρίξουμε κ ένα πούτσο. Δόξασοι ο Θεός παναγίτσα μου. Άσε που γενικά γαμάμε σα λαός. Από τ Αγρίνιο με τα πόδια και προβιά, στο δρόμο γραβάτα κι αμάξι και τώρα στην Αθήνα με το κινητό. Πρωτεύουσα ρε τα κατάφερα. και μετά σπιτάκι φαγάκι θεούλης.
Να παντρευτείς να κάνεις παιδιά. Και μετά, Να αλλάξουμε σερβίτσιο το βαρέθηκα. Λεφτάκια δουλίτσα σπιτάκι. Κι έχει ο θεός. Που θα μας πετάξουν έξω και θα γίνουμε Αλβανία, οι κωλοαριστεροί. Που θα γυρίσουμε πίσω στο πενήντα, πάνω σε γαϊδούρια. Δε ξέρουν οι Γερμανοί, ξέρεις εσύ. Ρε αυτοί δουλεύουν ρε όχι σα κι εμάς. Σποτάκι φαγάκι δουλίτσα. Ρε θα του τα φάω εγώ του κωλόγερου τόσα λεφτά έχει μαζί του θα τα πάρει; Και μετά πάλι τσάμικα και έπη του '40.
Κι άμα σε ρωτήσει κανείς δε ξέρεις δε θυμάσαι. Εσύ δε ζούσες εδώ. Άλλος ήταν. Λεφτάκια Δουλίτσα Φαγάκι. Το ένδοξο '21. Το ΟΧΙ. Τα περήφανα γηρατειά. Ο κυρίαρχος λαός. Εγώ δε ξέρω τίποτα αφεντικό αυτός το κανε.
Ελλαδάρα ρε τα νησιά μας η θάλασσα μας ο ήλιος μας. Βρωμοτουρίστες σκατιάρηδες 20 ευρώ ο φρέντο.
Όχι που θα πάω εγώ στο χωράφι να πάει ο αλβανός. Ήταν καλά στη χούντα. Παλιά ήταν αλλιώς. Τότε είχαμε δουλίτσα, φαγάκι, θεούλη, τώρα ποιος ξέρει. Αλλά εγώ έχω παιδιά να θρέψω ποιος μου εγγυάται έμενα;
Και τι κάνουν αυτοί, με τις ζωές μας παίζουν? Τι θέλουν δηλαδή να τα χάσουμε όλα? Το ξεσταύρι μου, θεέ μου βοήθα.
Και στην εθνική γιορτή φουστανέλα και τσάμικα. Και μετά παντόφλα παπάκι φραπόγαλο στ' αριστερό σταυροκόπημα με το δεξί ανάποδα στον κεντρικό. Όχου μωρέ λες και δε ξέρω. Και μετά μόκο ράφτο ξέρουν αυτοί. Δεν ξέρουν αυτοί, εγώ ξέρω, θα σου πω τι παίζει.
Κι αύριο μέρα είναι. Και να κοιτάς τη δουλίτσα σου εσύ τι μπλέκεσαι, εσύ θ αλλάξεις τον κόσμο; Εγώ τη δουλεία μου κάνω. Τόσα μου δίνουν τι να κάνουμε. Και μετά πάλι σημαιάκια στους δρόμους και ποιήματα για τον Κολοκοτρώνη. Ήταν μεγάλος άντρας ρε αυτός τους γάμησε τους Τούρκοι. Οι βρωμότουρκοι που ήρθαν να μας πάρουν τα σπίτια. Τα παλιοκουμμούνια που ήρθαν να μας πάρουν τα σπίτια. Οι βρωμαλβανοί που ήρθαν να μας πάρουν τα σπίτια. Οι σκατοπακιστανοί που ήρθαν να μας πάρουν τα σπίτια.
Και μετά γκρίνια στην ουρά στη ΔΕΗ και τσαμπουκάς στο φανάρι και στο γήπεδο. Και μετά ναι αφεντικό, μάλιστα αφεντικό. Μπάσταρδε σκατοπλούσιε. Ναι αφεντικό μάλιστα αφεντικό. Κωλάρα έχει η πουτάνα. Τις ξέρω εγώ αυτές. Και μετά σπιτάκι και φαγάκι. και να ρίξουμε κ ένα πούτσο. Δόξασοι ο Θεός παναγίτσα μου. Άσε που γενικά γαμάμε σα λαός. Από τ Αγρίνιο με τα πόδια και προβιά, στο δρόμο γραβάτα κι αμάξι και τώρα στην Αθήνα με το κινητό. Πρωτεύουσα ρε τα κατάφερα. και μετά σπιτάκι φαγάκι θεούλης.
Να παντρευτείς να κάνεις παιδιά. Και μετά, Να αλλάξουμε σερβίτσιο το βαρέθηκα. Λεφτάκια δουλίτσα σπιτάκι. Κι έχει ο θεός. Που θα μας πετάξουν έξω και θα γίνουμε Αλβανία, οι κωλοαριστεροί. Που θα γυρίσουμε πίσω στο πενήντα, πάνω σε γαϊδούρια. Δε ξέρουν οι Γερμανοί, ξέρεις εσύ. Ρε αυτοί δουλεύουν ρε όχι σα κι εμάς. Σποτάκι φαγάκι δουλίτσα. Ρε θα του τα φάω εγώ του κωλόγερου τόσα λεφτά έχει μαζί του θα τα πάρει; Και μετά πάλι τσάμικα και έπη του '40.
Κι άμα σε ρωτήσει κανείς δε ξέρεις δε θυμάσαι. Εσύ δε ζούσες εδώ. Άλλος ήταν. Λεφτάκια Δουλίτσα Φαγάκι. Το ένδοξο '21. Το ΟΧΙ. Τα περήφανα γηρατειά. Ο κυρίαρχος λαός. Εγώ δε ξέρω τίποτα αφεντικό αυτός το κανε.
Ελλαδάρα ρε τα νησιά μας η θάλασσα μας ο ήλιος μας. Βρωμοτουρίστες σκατιάρηδες 20 ευρώ ο φρέντο.
Όχι που θα πάω εγώ στο χωράφι να πάει ο αλβανός. Ήταν καλά στη χούντα. Παλιά ήταν αλλιώς. Τότε είχαμε δουλίτσα, φαγάκι, θεούλη, τώρα ποιος ξέρει. Αλλά εγώ έχω παιδιά να θρέψω ποιος μου εγγυάται έμενα;
Και τι κάνουν αυτοί, με τις ζωές μας παίζουν? Τι θέλουν δηλαδή να τα χάσουμε όλα? Το ξεσταύρι μου, θεέ μου βοήθα.
Του Βασίλη Μπαμπούνη
Πηγή: stokokkino.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου