Ρήξη με τον νεοφιλελευθερισμό προτείνουν 4 Ευρωπαίοι πολιτικοί

«Είναι ακόμα δυνατό για έναν λαό στην Ευρώπη να επιλέξει μια πολιτική που είναι σε ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές;» αναρωτιούνται με άρθρο τους στην εφημερίδα «Λε Μοντ», ο Γάλλος πρώην πρωθυπουργός Μισέλ Ροκάρ, ο Βέλγος πρώην υπουργός Οικονομικών και επίτιμος πρόεδρο ςτης Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων Φιλίπ Μεϊστάντ, ο Ισπανός πρώην υπουργός Εξωτερικών Μιγκέλ Άνχελ Μορατίνος και ο Πιερ Λαρουτιρού, εκπρόσωπος του νέου γαλλικού πολιτικού κόμματος «Nouvelle Donne», που τοποθετείται στην Αριστερά.

Στο άρθρο με τίτλο «Ελλάδα: όλοι μας έχουμε διάθεση να είμαστε αλληλέγγυοι, δεν έχουμε όμως διάθεση να πληρώσουμε», οι τέσσερις άνδρες αναζητούν τρόπο να «ξεφύγουμε από αυτήν τη σχιζοφρένεια;» και διαπιστώνουν πως «η γηραιά Ευρώπη ψυχορραγεί».

«Δειλή ανακούφιση»

Οι αρθρογράφοι επισημαίνουν ότι αισθάνονται «μια δειλή ανακούφιση», καθώς «η Ευρώπη πέρασε τόσο κοντά από την καταστροφή, ώστε δεν θα θέλαμε να δούμε από κοντά τις λεπτομέρειες της συμφωνίας». Ωστόσο, δεν παραβλέπουν το υψηλό τίμημα για τη μη έξοδο της Ελλάδας και τη μη διάλυση της ευρωζώνης. Σε μεγάλο βαθμό συμφωνούν με τις ανησυχίες που εξέφρασε και το γερμανικό περιοδικό Σπίγκελ, που χαρακτήρισε τα μέτρα «κατάλογο φρικαλεοτήτων», αλλά συμμερίζονται και τον θυμό του ελληνικού λαού, που νιώθει ότι «η ψήφος του καταπατήθηκε».

«Πώς να κλείσουμε τα μάτια στις θυσίες του ελληνικού λαού, με τις σημαντικές μειώσεις μισθών, τις ελλείψεις στον τομέα της υγείας, που κάνει τον λαό “να υποφέρει μέσα στη σάρκα του”» επισημαίνουν οι τέσσερις αρθρογράφοι, ωστόσο ταυτόχρονα εξηγούν ότι καταλαβαίνουν και τους Γερμανούς, οι οποίοι δεν έχουν διάθεση να πληρώσουν, διότι έχουν πληρώσει έως τώρα το ένα τέταρτο της βοήθειας προς την Ελλάδα.

«Είμαστε όλοι, Έλληνες Γερμανοί» αναφέρουν. «Θέλουμε να είμαστε αλληλέγγυοι, αλλά δεν θέλουμε να πληρώσουμε. Πώς θα καταφέρουμε να ξεφύγουμε από αυτήν τη σχιζοφρένεια;» αναρωτιούνται και δίνουν την εξής απάντηση: «Θα πρέπει να εξηγήσουμε στους πολίτες ότι τα λογιστικά ενός κράτους δεν είναι τα ίδια με αυτά μιας οικογένειας - και να προχωρήσουμε στην ανοικοδόμηση μιας νέας Ευρώπης».

Το παράδειγμα της Γερμανίας του 1953

Στην πρότασή τους για την επίλυση με ουσιαστικό τρόπο του προβλήματος παραπέμπει κατ’ αρχάς στο παράδειγμα της Γερμανίας το 1953, της οποίας το χρέος διαγράφηκε κατά 62%, για να συνοδευτεί και από μία περίοδο αποπληρωμής 30 χρόνων. Ο όρος ήταν τότε ότι η Γερμανία μπορούσε να διακόπτει την αποπληρωμή, εάν η δόση ξεπερνούσε το 5% των εσόδων της από τις εξαγωγές.

«Κανένας Γάλλος ή Ιταλός πολίτης δεν είδε να αυξάνεται η φορολόγησή του εξαιτίας αυτής της διευθέτησης», υπογραμμίζουν και αναρωτιούνται: «Γιατί αυτό που ήταν δυνατό το 1953 για τη Γερμανία δεν είναι δυνατό το 2015 για την Ελλάδα;»

Αναφέρονται και στο γαλλικό έλλειμμα, που είναι 3,8% του ΑΕΠ και υπερβαίνει τους όρους του Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας. Παρ' όλα αυτά η Κομισιόν τής έδωσε και νέο περιθώριο συμμόρφωσης έως το 2017. Συμφωνούν ότι η Ελλάδα, εξαιτίας του ύψους του χρέους, θα πρέπει να επιδιώξει πρωτογενές πλεόνασμα, ωστόσο αμφισβητούν την ανάγκη ενός πλεονάσματος που να ξεπερνάει το 3% το 2018.

Οι τέσσερις αρθρογράφοι υποστηρίζουν ότι το πρόβλημα «δεν είναι μόνο χρηματοπιστωτικό, αλλά κυρίως πολιτικό: Είναι άραγε ακόμα δυνατό για έναν λαό στην Ευρώπη να επιλέξει μια πολιτική που να είναι σε ρήξη με τις φιλελεύθερες πολιτικές;» αναρωτιούνται.

Η Ευρώπη ψυχορραγεί

Κρίνουν λοιπόν ότι η Ευρώπη βρίσκεται «σε ένα σημαντικό σταυροδρόμι. Από το 2008 δώσαμε πολλά στις τράπεζες -και οι λαοί συνεχίζουν να σφίγγουν το ζωνάρι. Η γηραιά Ευρώπη ψυχορραγεί».

Για τον λόγο αυτό, προτείνουν, «για να αποφευχθεί το χάος στην Ελλάδα», να οικοδομηθεί «μια νέα Ευρώπη, ξεκινώντας με έναν περιορισμένο αριθμό χωρών, αυτών που μοιράζονται τις ίδιες κοινωνικές και δημοκρατικές φιλοδοξίες: Μια Ευρώπη που να μάχεται κατά των φορολογικών παραδείσων και κατά του φορολογικού “ντάμπινγκ”, με δεδομένο ότι ο μέσος φορολογικός συντελεστής επί των κερδών έπεσε στο 25% στην Ευρώπη, έναντι 40% στις ΗΠΑ».

Στις προτάσεις που καταθέτουν, περιλαμβάνουν ένα «ταμείο αλληλεγγύης» με στόχο την κοινωνική σύγκλιση, τη χρήση των 1.200 δισ. ευρώ που προβλέπεται να εκδώσει η ΕΚΤ τους επόμενους μήνες, για την ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας και ιδιαίτερα για τη μετάβαση σε πράσινες μορφές ενέργειας. Πιστεύουν ότι αυτό θα τονώσει την οικονομική δραστηριότητα στη Γερμανία, στη Γαλλία, αλλά και στην Ελλάδα.

Μια δημοκρατική Ευρώπη

«Η νέα Ευρώπη θα πρέπει να είναι δημοκρατική», τονίζουν, και μιλούν για την ουσία της δημοκρατίας: «Η εξουσία δεν θα πρέπει να είναι στα χέρια των λόμπι και των τεχνοκρατών, αλλά η πολιτική της να καθορίζεται ανά πενταετία από την ψήφο των πολιτών – οι δε πολιτικές να εφαρμόζονται από μία κυβέρνηση που θα λογοδοτεί σε ένα Κοινοβούλιο. Η Ευρώπη αυτή θα πρέπει να είναι προικισμένη και με μια διπλωματία και άμυνα, που να της εξασφαλίζουν τις δυνατότητες μιας δύναμης ειρήνης στον κόσμο.

Τέλος, οι τέσσερις Ευρωπαίοι πολιτικοί υπενθυμίζουν ότι οι Γερμανοί ηγέτες ζητούσαν ήδη από το 1989 τη δημιουργία μια πολιτικής Ευρώπης. «Κάθε φορά όμως την ιδέα κλωτσούσαν οι Γάλλοι». Αυτή τη φορά όμως «δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο», καταλήγουν.

Πηγή: efsyn.gr