«Κοίτα μη γίνεις σύννεφο...»

Άπλωνα τα φρεσκοπλυμένα ρούχα της κόρης μου. Μου είχε παραγγείλει από χθες να βάλω στο πλυντήριο «για να τα έχω έτοιμα αύριο» το πουά φορεματάκι της, την μπλούζα με τους παπαγάλους, την άλλη με το σκυλάκι, το κίτρινο φανελάκι, τις ροζ κάλτσες και το λουλουδάτο κολάν. 

Με έπιασαν τα κλάματα. Το μυαλό μου σχημάτισε την εικόνα της μητέρας από τη Θεσσαλονίκη, που έχασε με τόσο φρικτό τρόπο το κοριτσάκι από τα χέρια του ίδιου του συζύγου της και πατέρα των παιδιών της.  Φαντάστηκα ότι και αυτή μπορεί να είχε την ίδια παραγγελία από την 7χρονη κόρη της. Είχε πλύνει το αγαπημένο της φόρεμα και όταν θα γυρνούσε από τη δουλειά, θα το άπλωνε για να στεγνώσει και να το έχει έτοιμο «για αύριο».

Αλλά το «αύριο» τη βρίσκει να θάβει το ένα της παιδί, να ακούει από συγγενείς και φίλους ότι πρέπει να κάνει κουράγιο γιατί έχει χρέος απέναντι στο άλλο της παιδί. Πού θα το βρει το κουράγιο δεν ξέρω. Ποια λόγια θα βρει για να εξηγήσει στο άλλο της παιδί την απουσία της αδερφής του αλλά και του πατέρα του. 

Τι θα του πει; Πώς θα του εξηγήσει τα ανεξήγητα; Θα καταφέρει να πνίξει τη θλίψη της, τις ενοχές της που δεν μπόρεσε –και πώς άλλωστε - να προστατεύσει την πρωτότοκη κόρη της και να δημιουργήσει ένα χαρούμενο περιβάλλον για να μεγαλώσει το άλλο της παιδί. Γιατί αυτό αξίζει σε κάθε παιδί.

Υπάρχουν φορές που ξεχνάμε να βάλουμε μανταλάκια. Κι έρχεται, ένα αεράκι που παίρνει τα φρεσκοπλυμένα μας ρούχα, τα ρίχνει κάτω. Τα μαζεύουμε, τα ξαναπλένουμε και γίνονται αστραφτερά όπως πρώτα. 

Δυστυχώς τα όνειρα που έκανε για τα παιδιά της αυτή η μητέρα, δεν ήταν ρούχα να τα απλώσει. Δεν τα πήρε ο αέρας, δεν μπορεί να τα «πλύνει» ξανά, να τα κάνει αστραφτερά και να τα σιδερώσει. Θάφτηκαν στο χώμα γιατί όχι ένας άγνωστος, αλλά ο ίδιος ο πατέρας του (που πιθανότατα θα κερνούσε, όταν γεννήθηκε το πρώτο του παιδί) είχε, λένε, ψυχολογικά προβλήματα. Είναι πιθανόν -αν όχι σίγουρο– ότι θα τα επικαλεστεί και η υπεράσπιση του στην δίκη που θα ακολουθήσει. 

Η δικαιοσύνη ίσως να πρέπει να αναλογιστεί τα ψυχολογικά προβλήματα που η αποτρόπαια πράξη του δημιουργεί στο άλλο του παιδί και πώς θα καθορίσει την ενήλικη ζωή του. 

Ας αναλογιστούμε όλοι μας πόσοι γονείς έχουν ψυχολογικά προβλήματα επειδή είναι άνεργοι, απλήρωτοι ή δουλεύουν για ψίχουλα υπομένοντας ταπεινώσεις  από τα αφεντικά. Και γυρνάνε σπίτια τους, ψυχολογικά ράκη. Και νιώθουν ενοχές που δεν έχουν περισσότερο χρόνο να τους αφιερώσουν γιατί δουλεύουν μεροδούλι–μεροφάι και χρήματα για να τους πάρουν ένα παιχνίδι. Και προσπαθούν να κρύψουν την απόγνωσή τους και να σταθούν δυνατοί σαν βράχοι δίπλα στα παιδιά τους. Είναι οι γονείς που τα σκεπάζουν τα παιδιά τους για να μην κρυώσουν κι ας είναι κατακαλόκαιρο και τα φιλούν για καληνύχτα. Και λένε «τουλάχιστον είναι γερά». Και παίρνουν κουράγιο για την επόμενη μέρα που ξημερώνει. Και θα είναι καλύτερη γιατί τα σημερινά παιδιά που μεγαλώνουν μέσα στον πλούτο της αγάπης και της στοργής θα είναι οι υπεύθυνοι, ώριμοι, ισορροπημένοι, φιλεύσπλαχνοι και στοργικοί ενήλικες.  

«Στον άλλο κόσμο που θα πας κοίτα μη γίνεις σύννεφο κι άστρο πικρό της χαραυγής και σε γνωρίσει η μάνα σου που καρτερεί στην πόρτα»

Συντάκτης: Αρτεμις Σπηλιώτη 

Πηγή: efsyn.gr 

Δεν συνηθίζω ή καλύτερα συνειδητά το αποφεύγω να αναρτώ γεγονότα και περιστατικά με ατυχήματα, δυστυχήματα, σκληρές δολοφονίες, τραγικούς θανάτους και όποια άλλη είδηση «πουλάει» πόνο και δάκρυα. Ένας εσωτερικός αυτοματισμός με εμποδίζει και με αποτρέπει, να κορυφώνω και να παρατείνω, το δράμα που περνούν κάποιοι άνθρωποι... Πιστεύω ακράδαντα, ότι όταν δεν έχω να προσφέρω κάτι χειροπιαστό στα θύματα ή στους οικείους να «μαλάκωσω» τον πόνο τους πέραν από τα θερμά μου συλληπητήρια, καλύτερα να σιωπώ απλά σεβόμενος την περίσταση. Όμως το συγκεκριμένο κείμενο ξεπερνά ότι γράφτηκε και ακούστηκε μέχρι τώρα, χωρίς να αναπαράγει απλά το γεγονός για να «πουλήσει», μ' αγγίζει, σ' αγγίζει, μας αγγίζει και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας...