Διχαστείτε, είναι μεταδοτικό

Ένας δημοσιογράφος ετοίμασε μια ανεπίσημη τελετή ανάδειξης του πιο ελληνικού μας χαρακτηριστικού. Κυρίες και κύριοι, ένα χειροκρότημα για την τάση μας να διχαζόμαστε.

Σε ένα όχι και τόσο δυστοπικό μέλλον, στο οποίο είτε θα έχουμε λυμένα -προφανώς μέσω κάποιου μαγικού ραβδιού- τα προβλήματά μας είτε θα έχουμε λυγίσει από το βάρος του νέου μνημονίου με το οποίο δελεάζει η κυβέρνηση τους δανειστές (καθώς κρίνεται πιο σημαντικό το Μένουμε Ευρώπη έστω κι αν μείνουμε ως νεκροζώντανοι), οι Έλληνες θα τσακωνόμαστε στα κανάλια, τα καφενεία και τις πλατείες για το ποια γραμμή του μετρό είναι η καλύτερη. Δεν θα διαφωνούμε σαν άνθρωποι. Δεν θα λέει ο ένας 'ρε σαν την μπλε δεν έχει' και ο άλλος 'η κόκκινη έχει σταθμούς γεμάτους ιστορία'. Θα σφαζόμαστε. Γιατί αυτό ξέρουμε να κάνουμε άριστα. Να χωριζόμαστε σε 'ομάδες' και να σφαζόμαστε για τα πάντα.

Θα ήταν βολικό να θέσω ως αφορμή αυτού του άρθρου τις back to back 'διαδηλώσεις' υπέρ και κατά του κόνσεπτ Μένουμε Ευρώπη, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Στην Ελλάδα έχουμε πάρει το "όπου υπάρχει δράση, υπάρχει αντίδραση" και το έχουμε εκφυλίσει. Δεν είμαι ο κατάλληλος για να αναλύσει φόρους προστιθέμενης αξίας και έξτρα ασφαλιστικές εισφορές εργαζόμενων και εργοδοτών. Με εκφράζει απόλυτα ο σημερινός Μάνος Χωριανόπουλος.

Τα νέα μέτρα θα τα βρούμε μπροστά μας. Στην πραγματικότητα, θα τα βρούμε πίσω μας, αλλά δεν είναι κομψό να γράφουμε τέτοια αγοραία. Είναι πιο κομψό να στήνουμε οδοφράγματα για το αν πρέπει να το λέμε σουβλάκι ή καλαμάκι.

Κάναμε το σχετικό δίλημμα στο ΟΝΕΜΑΝ πριν δύο χρόνια με εντελώς εύθυμη διάθεση. Ένοχοι! Καλά να πάθουμε. Από τα 148 σχόλια κάτω από το κείμενο, ούτε τα μισά δεν συμμερίστηκαν το κλίμα των απαντήσεών μας. Ο κόσμος θεώρησε περιττό το να πάρει θέση, δηλαδή το να μας πει απλά αν το λέει σουβλάκι ή καλαμάκι, και προχώρησε κατευθείαν στο ψητό. Ειρωνείες για το λάμδα της Θεσσαλονίκης, ειρωνείες για τα καλαμάκια του φραπέ, ειρωνείες για τους 'αλλόθρησκους'. Άχτι και νεύρα στους διαλόγους που σε κάνουν να λες πάλι καλά που δεν βρέθηκαν στο δρόμο αυτοί οι τύποι γιατί θα είχαμε τον πρώτο σοβαρά τραυματισμένο στο βωμό του 'Σουβλάκι ή καλαμάκι'. Το διανοείσαι; Εντάξει, είμαστε ξεροκέφαλοι κι εμείς. Συνεχίσαμε την πλάκα με το 'Τι άνδρας είσαι ανάλογα με το σουβλάκι που τρως'. Δεν μάθαμε από τα 'λάθη' μας. Παρά δύο, τετρακόσια σχόλια αγνού, ατόφιου ΞΥΛΟΥ. Ποιο αιώνιο δίλημμα; Αυτά είναι αλοιφές (ή μήπως σως;). Κάτω από το κείμενο του Χρήστου, το κλίμα ήταν πολεμικό. Αδέρφια σκοτώνουν αδέρφια για το δίκαιο της λέξης 'σουβλάκι'.
Επειδή είμαι έτοιμος να βουτήξω και το κεφάλι στο μέλι (όπου 'μέλι', μια εκτενής συζήτηση για τις συνήθειες του 80% των σχολιαστών κάτω από κείμενα στο ίντερνετ), αλλάζω κουβέντα.
Στο βιογραφικό μας υπάρχουν εκατοντάδες υπέρλαμπρες στιγμές διχασμού. Γιατί να κολλάμε στο φαγητό όταν έχουμε διχαστεί για το Euro 2004;! Άσε αυτούς που δεν ενθουσιάστηκαν ποτέ με την μπάλα της επί Ρεχάγκελ εθνικής (γιατί ως γνωστόν προηγουμένως βγάζαμε μάτια). Υπήρχαν και υπάρχουν άνθρωποι που πίστεψαν και πιστεύουν ότι όλο αυτό είναι στημένο για να σπρώξουμε τους Ολυμπιακούς της Αθήνας! Αυτό σημαίνει ότι, αν αποκλειόμασταν από το Euro με συνοπτικές διαδικασίες, το Αθήνα 2004 θα δεχόταν ισχυρό πλήγμα. Με κάποιον τρόπο. Μπορείς να το αποκλείσεις; Έχεις επιχειρήματα; Η Ελλάδα πήρε το Euro και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Κρατάω με νύχια και με δόντια τον Καίσαρη για να μη χιμήξει.

Τι άλλο; Τι άλλο; Α ναι. Έχουμε διχαστεί παλαιόθεν για τη μουσική που ακούμε. Καμιά φορά μοιάζει πολύ πιο διασκεδαστικό να κράζουμε αυτούς που ακούνε αυτά που δεν θα ακούγαμε ούτε στη φυλακή, παρά να ακούμε τη μουσική που μας αρέσει.

Για τον μέσο χίπστερ, αυτός που ακούει λαϊκά έχει κάποιο πολύ σοβαρό πρόβλημα, που εμφανώς δεν έχει εντοπίσει ακόμα. Για τον μέσο θαμώνα της Β' Παθολογικής, όλοι οι υπόλοιποι είναι ανίδεοι και ασύνδετοι με το συναίσθημα. Φαντάζομαι δύο ξεχωριστές διαδηλώσεις, η μία να ξεκινάει από την Ομόνοια και η άλλη από την Ακρόπολη, και στην Πανεπιστημίου, εκεί μπροστά στα Zonar's να πέφτει το ξύλο της αρκούδας. Λίγο δίπλα από τα σκαλάκια του Συντάγματος, που, θυμάσαι, οι κάγκουρες την έπεφταν στους emo, γιατί έτσι, ρε παιδί μου, δεν θέλουμε κλάψα και φράντζες στην πλατεία. Και το εγχώριο low bap δεν ήταν/είναι στα μαχαίρια με το χιπ χοπ; Ιδέα μου; Έθνος ανάδελφο σε όλες τις εκφάνσεις, σταθερά από τον Εμφύλιο μέχρι σήμερα. Απλά πιάνω πιο light ύφους ζητήματα, γιατί στα σοβαρά θα χαθούμε και δεν θα υπάρχει γυρισμός.
Και πού μας φέρνει η κουβέντα; Στην ΑΕΚ. Στο απόλυτο case study* (*αγαπημένες λέξεις του Φασούλα) της ελληνικής τάσης για διχασμό. Ο πρίγκιπας έγινε βάτραχος, τεράστια μερίδα των ΑΕΚτζήδων απεδείχθη αλλεργική στα αμφίβια και δώσ' του ψιλές στις κερκίδες και μια ομάδα που με ελάχιστες φωτεινές σεζόν-εξαιρέσεις, ουδεμία σχέση με ΑΕΚ είχε στο χορτάρι. Έπρεπε να περάσουν είκοσι χρόνια και ένα σωρό συγγνώμες για να μπορέσει ο Μπάγεβιτς να ξαναδουλέψει στην ομάδα χωρίς να κινδυνεύει να φάει ξύλο όπως ένα ζεστό βράδυ του 2010 στην Καλλιθέα.
Ειλικρινά βλέπω ενωτικές περιπτώσεις όπως το live του Robbie Williams στη Μαλακάσα, στις οποίες είναι όλοι ευχαριστημένοι και κατανοώ την εσωτερική πίεση όσων θέλουν, αλλά δεν μπορούν να γκρινιάξουν. Τους καταλαβαίνω, πονάνε, έχω βρεθεί κι εγώ στη θέση τους. Να θες να διχαστείς και να μην μπορείς.

Το 'διχασμιλίκι' έχει γίνει το χόμπι μας πια. Νομίζω ότι δεν συνοδεύεται από νεύρα ή γκρίνια τις περισσότερες φορές. Το κάνουμε για να το κάνουμε.

Το πιο εύκολο στην Ελλάδα είναι να γιγαντωθεί ο αντίλογος του απέναντι. Να γιγαντωθεί, να φτάσει στα άκρα, να κλέψει τις εντυπώσεις. Αυτό είναι ένα παιχνίδι που έχουν παίξει αριστοτεχνικά όλες οι αντιπολιτεύσεις που θυμάμαι, υπενθυμίζοντας στους ψηφοφόρους ότι η χώρα που ζουν είναι καταραμένη να χωρίζεται -στην καλύτερη- στα δύο. Κανείς δεν θέλει να βοηθήσει κανέναν, όλοι προσεύχονται για το κακό του άλλου (εντάξει, ο Σαμαράς προσεύχεται και υπερωρίες, είναι πιο φιλότιμος απ' τους περισσότερους διχαστικούς), κι όλα αυτά στο όνομα της αριστεράς ή της δεξιάς που ανάθεμα κι αν έχουν καμιά διαφορά σήμερα, μια μέρα μετά το πρώτο μνημόνιο της πρώτης φοράς αριστερά.
(Δυστυχώς) όχι, το να διχαζόμαστε δεν είναι ο δικός μας, μάγκικος, ελληνικός τρόπος να γινόμαστε ένα. Μπορεί να αφήνουμε τα περισσότερα στη μέση σ' αυτή τη χώρα, αλλά όλα κι όλα. Όταν διχαζόμαστε, το πάμε μέχρι τέλους. (Ίσως γι' αυτό ετοιμαζόμαστε πυρετωδώς να γιορτάσουμε τα δέκα χρόνια κρίσης από το στρατόπεδο-μετερίζι του ο καθένας).

Ηλίας Αναστασιάδης

Κεντρική φωτογραφία: Sooc.gr

Πηγή: oneman.gr