Όσα θυμούνται οι ιστορικοί

Μια λέξη μόνο. Εμπρός λοιπόν: Είστε υπέρ ή κατά; Σκεφθείτε το καλά. Θα περιμένω. Μανόλης Αναγνωστάκης 

Η απόφαση της κυβέρνησης, να ενεργοποιήσει το αδρανές άρθρο 44 του Συντάγματος, δεν είναι απλά ιστορική: έχει συναίσθηση της ιστορικότητά της. Τις μέρες αυτές, η Ευρώπη μεταμορφώνεται - και τυπικά - από ένας κοινός χώρος κεκτημένων, έστω και υπό την μνημονιακή παραμόρφωση της τελευταίας 5ετίας, σε έναν χώρο πολιτικού απολυταρχισμού. Στην ελληνική κυβέρνηση έτυχε η επιλογή ή να μεταμορφωθεί και αυτή σε ένα ακόμα πολιτικό σημείο των καιρών μας ή να αναλάβει οριακές πρωτοβουλίες που θα θέσουν τις πρώτες προϋποθέσεις για μία άνοιξη των ευρωπαϊκών λαών.

Εκτός από την συνειδητή ιστορικότητα, η απόφαση της κυβέρνησης φέρει και μία έντονη υπερβατικότητα. Για πρώτη φορά μετά την παρισινή κομμούνα, η κυβερνώσα Αριστερά από το Βλαδιβοστόκ μέχρι το Πόρτο ρισκάρει ακόμα και την απώλεια της εξουσίας (ή μάλλον της κυβερνητικής πλειοψηφίας) προκειμένου μία κρίσιμη απόφασή της να επισφραγιστεί από την λαϊκή κρίση.

Η Αριστερά αυτοπεριορίζεται και ιεραρχεί τη Δημοκρατία ως πιο σημαντική από τη δική της ισχύ. Ιδιαίτερα για την Ελλάδα, μια χώρα που παραδοσιακά αποθέωσε τον πρωθυπουργοκεντρισμό, η διεύρυνση της θεσμικής λαϊκής παρέμβασης, στην πιο κρίσιμη μάλιστα στιγμή, αποκτά ειδικό βάρος.

Το «όχι», όντως οφείλει να περιγράφει την επόμενη μέρα. Το σχέδιο που στήνει το «όχι» στα πόδια του, στην χειρότερη περίπτωση, αντιλαμβάνεται το δημοψήφισμα σαν εργαλείο πίεσης που ανοίγει τον δρόμο για μία επανεκκίνηση των διαπραγματεύσεων από μηδενική βάση.

Σε μια πιο δυναμική εκδοχή, το «όχι» έχει ήδη καταστρώσει, αμέσως μετά την επικράτησή του, ένα πλάνο απεμπλοκής από το κλίμα κατάρρευσης που θα επικρατήσει στον ευρωπαϊκό οικονομικό χώρο, σε περίπτωση απόλυτης ρήξης Ελλάδας - δανειστών.

Σε κάθε περίπτωση, και μόνο το γεγονός της άμεσης λαϊκής τοποθέτησης περιποιεί αξιοπιστία  σε αυτόν που την επέτρεψε. Η κυβέρνηση θα ακούσει τον λαό και αν δεν επικρατήσει η θέση της, θα παραιτηθεί. Τι πιο απλό; Τι πιο πρωτοποριακό; Γι’ αυτό και το δημοψήφισμα είναι πιο επίφοβο για την κυβέρνηση από την προσφυγή στις κάλπες, όπου το κύριο ερώτημα είναι πάντα πιο θολό και αναμεμειγμένο με μηνύματα πολλαπλών επιπέδων.

Οι ιστορικές και υπερβατικές πολιτικές αποφάσεις είναι τέτοιες γιατί κυρίως αντλούν παραδειγματισμό από ο παρελθόν. Η Ελλάδα, αυτές τις ώρες, συνομιλεί με τους μεγάλους σταθμούς της.

Για τον Κωνσταντίνο Καβάφη, θα ήταν γελοίο ενώ «Hannibal ante portas», Έλληνες βουλευτές να εφευρίσκουν αστεία και έωλα συνταγματολογικά σοφίσματα ενώ συντάσσονται πλήρως με τον εισβολέα. Ναι ή όχι: όλα τα άλλα θα τα ξεχάσει ο ιστορικός του μέλλοντος. 

Πηγή: stokokkino.gr