Είναι ο ιμπεριαλισμός, ηλίθιε (μέρος δεύτερο)

Ορισμένοι αναγνώστες «χαλάστηκαν» με τα όσα έγραφα πριν από δύο εβδομάδες για τους νέους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ισχυρών της Ευρώπης και για το διάτρητο ανθρωπιστικό τους «περιτύλιγμα».

Μα καλά, μου λένε: Γιατί τόσο μένος κατά των Ευρωπαίων, όταν το μόνο που κάνουν είναι να προσπαθούν να τερματίσουν εμφυλίους πολέμους και να σώσουν τις ζωές χιλιάδων αθώων πολιτών;

Τι πρέπει δηλαδή να κάνει η Ευρώπη, κύριε Τσιάρα μας, να κάτσει στη βολή της και να κάνει τα στραβά μάτια;

Δεν είναι «ηθική υποχρέωση» κάθε πολιτισμένου λαού να επέμβει για τη διάσωση των δύσμοιρων Αφρικανών και Ασιατών αμάχων;

Προφανώς, οι διαμαρτυρόμενοι δεν έχουν εντρυφήσει στη μακραίωνη ιστορία του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, που επέτρεψε στη Γηραιά αλλά πάντα λαίμαργη ήπειρό μας να πλουτίσει σε βάρος όλων των υπολοίπων, ούτε βέβαια αναγκάζονται εξ επαγγέλματος να παρακολουθούν, όπως ο γράφων, σε καθημερινή βάση τα ψέματα και τις μισές αλήθειες, πίσω από τις οποίες κρύβεται η συστηματική εμπλοκή των εταίρων μας σε όλες τις μεγάλες συρράξεις του καιρού μας.

Συρράξεις που, σε συνδυασμό με την αδιάκοπη καταλήστευση των φυσικών πόρων του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου ως αποτέλεσμα των παλαιότερων ανά την υφήλιο ιμπεριαλιστικών εξορμήσεων της λευκής φυλής, ευθύνονται βεβαίως και για τις αποκαλούμενες «μαζικές μεταναστευτικές ροές» των απελπισμένων μελαψών συνανθρώπων μας, που όταν δεν πνίγονται κατά χιλιάδες στους υγρούς προμαχώνες του «φρουρίου Ευρώπη», καταλήγουν σύγχρονοι είλωτες στους αγρούς, τα εργοτάξια και τα υπόγεια όλων ημών των «αναπτυγμένων» -τρομάρα μας- λαών.

Επειδή λοιπόν –το ομολογώ αδιαμαρτύρητα– η στήλη είναι κομματάκι προκατειλημμένη σε θέματα... στρατιωτικού ανθρωπισμού, θα αναγκαστώ να καταφύγω σε ντε φάκτο ανώτερες δημοσιογραφικά, αλλά και υπεράνω πολιτικής ή άλλης υποψίας πηγές.

Δώστε βάση: «Οι τέσσερις πόλεμοι στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη και τη Συρία περιλάμβαναν ανοιχτές ή υπόγειες ξένες επεμβάσεις σε βαθιά διχασμένες χώρες. Η εμπλοκή της Δύσης ενέτεινε τις υφιστάμενες διαφορές και έσπρωξε τις αντιμαχόμενες πλευρές σε εμφυλίους πολέμους. Σε όλες τις χώρες, ολόκληρη ή μέρος της αντιπολίτευσης ήταν σκληροπυρηνικοί τζιχαντιστές μαχητές. Οποια κι αν ήταν τα πραγματικά διακυβεύματα, όλες οι επεμβάσεις έχουν παρουσιαστεί από τους πολιτικούς ως κατά κύριο λόγο ανθρωπιστικές, ως υποστήριξη των λαϊκών δυνάμεων ενάντια σε δικτάτορες και αστυνομικά κράτη», γράφει στο όγδοο κεφάλαιο του εξαιρετικά επίκαιρου βιβλίου του «Η επιστροφή των τζιχαντιστών» ο σπουδαίος Βρετανός δημοσιογράφος Πάτρικ Κόκμπερν.

Και καλά, οι πολιτικοί λένε ψέματα. Οι δημοσιογράφοι τι κάνουν;

Γράφει ο γνώστης Κόκμπερν, ο επί πολλά χρόνια ανταποκριτής του Independent στη Μέση Ανατολή: «Ομως υπάρχει κι άλλη ομοιότητα που συνδέει αυτές τις τέσσερις συρράξεις. Περισσότερο από άλλες ένοπλες συγκρούσεις, οι συγκεκριμένες εχθροπραξίες είναι πόλεμοι προπαγάνδας, στους οποίους οι δημοσιογράφοι σε εφημερίδες, τηλεοράσεις και ραδιόφωνα διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο. Σε όλους τους πολέμους υπάρχει διαφορά μεταξύ αυτού που αναμεταδίδεται και του τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Αλλά κατά τη διάρκεια αυτών των τεσσάρων συγκρούσεων, ο έξω κόσμος έχει μείνει με εσφαλμένες αντιλήψεις, ακόμη και για το ποιοι είναι οι νικητές και ποιοι οι ηττημένοι»!

Και καταλήγει, μερικές δεκάδες σελίδες παρακάτω: «Ο εθνικισμός δεν είναι πολύ του γούστου της Δύσης, όπου αντιμετωπίζεται ως ένα μασκάρεμα του ρατσισμού ή του μιλιταρισμού, ο οποίος υποτίθεται ότι είναι ξεπερασμένος την εποχή της παγκοσμιοποίησης και των ανθρωπιστικών επεμβάσεων. Ομως οι επεμβάσεις στο Ιράκ το 2003 και τη Λιβύη το 2011 αποδείχτηκε ότι προσομοίαζαν με τις ιμπεριαλιστικές κατακτήσεις του 19ου αιώνα - τότε που κυριαρχούσαν παράδοξες συζητήσεις περί «εθνικής οικοδόμησης» (σ.σ.nation-building, στο πρωτότυπο), που θα ολοκληρώνονταν ή θα επιβοηθούνταν από τις ξένες δυνάμεις, οι οποίες είναι ξεκάθαρο ότι στο μυαλό τους είχαν το ίδιο συμφέρον»...

Και για να μην ξεχνιόμαστε, λέω να κλείσω αυτό το σημείωμα με δυο κουβέντες από τον έτερο κορυφαίο Βρετανό ανταποκριτή στη Μέση Ανατολή, τον Ρόμπερτ Φισκ.

Στο πρόσφατο κείμενό του με τίτλο «Ποιος βομβαρδίζει ποιον;», όπου αναφέρεται κυρίως στον ξενοκίνητο «εμφύλιο» πόλεμο που ξέσπασε πρόσφατα στην Υεμένη με «μπροστάρη» το σκοταδιστικό βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας και τις πλάτες των ΗΠΑ και της Ευρώπης, ο Φισκ θυμίζει πως «οι πραγματικοί μεγάλοι νικητές από όλη αυτή την αιματοχυσία είναι οι κατασκευαστές όπλων. Η Raytheon και η Lockheed Martin πούλησαν μόνον πέρσι πυραύλους αξίας 2 δισ. ευρώ στους Σαουδάραβες. Ομως πριν από τρία χρόνια, το Spiegel αποκάλυψε πως η Ευρωπαϊκή Ενωση ξεπερνά πλέον τις ΗΠΑ σε πωλήσεις όπλων προς τη Σαουδική Αραβία, και την περασμένη εβδομάδα η Γαλλία ανακοίνωσε την πώληση 24 μαχητικών αεριωθούμενων Rafale προς το Κατάρ, έναντι περίπου 8 δισ. ευρώ. Η Αίγυπτος έχει αγοράσει άλλα 24 Rafale. Αξίζει επίσης να θυμηθούμε πως σύμφωνα με έρευνα του αμερικανικού Κογκρέσου, το μεγαλύτερο μέρος της χρηματοδότησης του «Ισλαμικού κράτους» προέρχεται από «ιδιώτες χορηγούς» με έδρα –το βρήκατε!- τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, τα Εμιράτα και το Κουβέιτ»...

Συντάκτης: Γιώργος Τσιάρας 

Πηγή: efsyn.gr