Ψυχές ενός κατώτερου Θεού...

Μερικές σανίδες που επιπλέουν στα κύματα. Βαρέλια μισοβυθισμένα και μισοδιαλυμένα. Που και που κάποιο σωσίβιο. Θλιβερά απομεινάρια της ελπίδας.

Λίγο πιο πέρα μια μεγάλη κηλίδα πετρελαίου. Κορμιά διάφανα σκορπισμένα παντού, εξαϋλωμένα. Και ψυχές... Πολλές ψυχές να ουρλιάζουν σαν Ερινύες βγαλμένες από το έπος του Ομήρου. Ψυχές δίχως χρώμα, δίχως θρησκεία, δίχως φυλή και εθνικότητα...

Ομπρέλες τέλεια στοιχισμένες, ξαπλώστρες φρεσκοβαμμένες. Τα πάντα γυαλισμένα και πεντακάθαρα. Ένας ολόκληρος κόσμος έτοιμος να υποδεχτεί τους τουρίστες.
Η βιομηχανία του τουρισμού σε πλήρη εγρήγορση...

Μεσόγειος... Μια θάλασσα δυο εικόνες. Το γαλάζιο του μεσογειακού ουρανού ανακατεύεται με το κόκκινο του αίματος και δίνει τη θέση του στο μοβ του πένθους. Και οι μουσικές της Ibiza και της Μυκόνου μπλέκονται με τις κραυγές χιλιάδων αθώων θυμάτων της ανθρώπινης απληστίας. Λες και ζωντάνεψαν και πάλι οι σειρήνες του Οδυσσέα.

Κάποτε ήταν η πιο γαλάζια θάλασσα στον κόσμο, αγαπημένος προορισμός των στερημένων από τη ζωογόνο δύναμη των αχτίδων του ήλιου. Τώρα είναι ένα απέραντο νεκροταφείο.
Πενήντα, εκατό, χίλιοι, δυο χιλιάδες... Οι αριθμοί έχασαν πια το νόημα τους. Και μαζί μ' αυτούς έχασε το νόημα της και η ανθρώπινη υπόσταση.
Μωρά, μικρά παιδιά, γυναίκες, άντρες. Κάποια γέννησε δίδυμα μέσα στη βάρκα του θανάτου... Σταματάει το μυαλό και η λογική δίνει τη θέση της στην παραφροσύνη. Η καρδιά χτυπάει σαν τρελή, λες και θέλει να σπάσει το στήθος και να βγει έξω, να φύγει μακριά. Όσο πιο μακριά μπορεί...
Ρόδος, Φαρμακονήσι, Lampendusa… Τα κρυστάλλινα νερά τους βρωμάνε θάνατο. Και απληστία...

Πως να τον αντέξει η ψυχή του ανθρώπου τόσο πόνο; Έσκυψα και φίλησα στα μάτια το παιδί μου χθες το βράδυ. Σαν να το φιλούσα για τελευταία φορά... Μα δεν μπόρεσα να συγκρατήσω ένα δάκρυ. Κι ύστερα έκλαψα τόσο δυνατά όσο δεν έχω κλάψει ποτέ στη ζωή μου...

Γιατί; Ένα τεράστιο γιατί που γνωρίζω καλά πως δεν θα απαντηθεί ποτέ... Ποιος μπορεί να μου πει το γιατί; Πως μπορεί κάποιος να συνεχίζει τη ζωή του σαν να μη συμβαίνει τίποτα; Πως μπορεί να γυρνάει την πλάτη σ' ένα τέτοιο έγκλημα;

Καληνύχτα άνθρωπε, ελπίζω να μπορέσεις να αντέξεις το βάρος της δολοφονίας τόσων χιλιάδων ψυχών.

Στέφανος Μαντζαρίδης

Πηγή: enfo.gr