Η πρόσφατη πορεία των
μεταλλωρύχων στο κέντρο της Αθήνας αποτελεί ένα πολύ σημαντικό γεγονός
που πέρα από το προφανές των όποιων σκωπτικών έλαβαν χώρα (για
παράδειγμα, η εικόνα του Α. Γεωργιάδη σε ρόλο «μαχόμενου υπερασπιστή των
δικαιωμάτων της φτωχολογιάς» παραπέμπει σε βιαστικό σενάριο
καλλιτεχνικής έμπνευσης σατιρικού δημιουργού -με αμφίβολη κιόλας
επιτυχία…), αλλά και του αντανακλαστικού τρόπου που προσεγγίστηκε (από
υπερασπιστές και επικριτές), ωθεί σε ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα. Με
διαστάσεις άκρως ενδεικτικές του πραγματικού «πολέμου» που διεξάγεται
γύρω μας…
Ο αγώνας για την επιβίωση μπορεί να μην έχει καθόλου το «ονόρε» και
τη «γλύκα» υψηλών πνευματικών αναζητήσεων, είναι όμως ο πιο σκληρός και
καθρεφτίζει ορισμένες από τις πιο δύσκολες και σκοτεινές πτυχές της
ζωής. Όσοι το κατανοούν μέσα τους αποφεύγουν το σκόπελο του κακόηχου
«παιανίσματος»… Σε περίοδο παρατεταμένης κρίσης είναι εύκολο να
απαρνηθείς εργασία και το όποιο ποσό «προσφέρει» μια εταιρία για τους
δικούς της κερδοσκοπικούς λόγους; Εκ πρώτης όψεως, παρέχεται ένα
ατράνταχτο και άκρως πειστικό επιχείρημα σε αυτόν που διαδηλώνει «για τη
δουλειά του», που εύκολα τον φανατίζει και τον κάνει να μη βλέπει ότι
λειτουργεί όχι μόνο για τη διασφάλιση των δικών του συμφερόντων, αλλά
και της ίδιας της εταιρίας (στην οποία ποντάρει τα ρέστα του)… Και,
χωρίς καμία ειρωνεία ή μομφή, ο μόνος τρόπος που θα τον έπειθε να μην
ακολουθήσει αυτό το «δρόμο αγώνα», που αποτελεί σύζευξη εργοδοτικού
συμφέροντος και ατομικής επιβίωσης είναι κάτι που κινείται σε
διαφορετική κατεύθυνση από τα προτάγματα των παραδοσιακών
συνδικαλιστικών αγώνων που φέρουν τη σφραγίδα
αριστερών/κομμουνιστικών/αναρχικών πολιτικών θέσεων. Τέτοιοι άνθρωποι θα
πείθονταν μονάχα από όποιον τους εξασφαλίσει ακριβώς αυτό (ή έστω κάτι
παραπλήσιο) που έχουν στο σήμερα. Είναι έτσι φτιαγμένο το σύστημα που
πάρα πολλοί άνθρωποι φοβούνται και επιλέγουν την προσαρμογή και την
αποδοχή για να μη δυσχεράνουν περισσότερο τη θέση τους. Γιατί, σε
καιρούς βίαιης διατάραξης των προηγούμενων σημείων ισορροπίας,
καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο μπορεί να αποβεί καταστροφικό
για τους ίδιους και τους οικείους τους.
Το πρωταρχικό «δίκαιο» δεν δικαιώνει πάντα τα κίνητρα μιας κατάστασης
που υπερβαίνει τα άμεσα υποκείμενα της… Το παρόν κείμενο κάθε άλλο παρά
υπερασπίζεται, δικαιολογεί ή ταυτίζεται με λογικές «φιλοεργοδοτικού
συνδικαλισμού». Αυτό που φιλοδοξεί να αναδείξει ως αντικείμενο
προβληματισμού είναι πως οι δυνάμεις εκείνες που μάχονται για μια προς
το βέλτιστο μετατόπιση των εργασιακών δικαιωμάτων οφείλουν να υπερβούν
την απογοήτευση, την οργή και την ειρωνεία που ευλόγως τους προκαλεί μια
τέτοιου είδους κινητοποίηση (με τη συνεπακόλουθη υπερπροβολή από τα
κυρίαρχα ΜΜΕ). Για να μπορέσουν να αφουγκραστούν τους παλμούς, τις
ανάγκες και τις τάσεις που αναπτύσσονται γύρω μας. Με την ανεργία να
καλπάζει (άρα οι εργοδότες έχουν πληθώρα επιλογών πρόσληψης με τους
δικούς τους όρους από τη μεγάλη δεξαμενή των διαθέσιμων για ένα κομμάτι
ψωμί), με τους μισθούς να αγγίζουν σε αρκετές περιπτώσεις τα όρια του
εξευτελιστικού (και χωρίς να προστατεύεται σε πολλές περιπτώσεις το θύμα
ούτε καν από τους δικούς του «δυνατούς»), κάθε άνθρωπος που αρχικά
μάχεται για να επιβιώσει, αλλά και να μεταβάλλει -ως τελικό σκοπό της
δραστηριοποίησης του- τη συνολικότερη εικόνα προς όφελος των υπολοίπων
συναδέλφων/εργαζομένων έχει πολλή δουλειά μπροστά του.
Πρώτα από όλα, την αποφυγή μανιοκαταθλιπτικών εσωτερικών ροπών.
Ύστερα, πρέπει να πιστέψει στη δύναμη του κοινού συντονισμένου αγώνα
(που κινητοποιεί αλληλέγγυα ένστικτα και σε άλλους κλάδους, παρότι κάτι
τέτοιο είναι απομακρυσμένη συνθήκη εδώ και χρόνια…) και να στρατευτεί
στην οργανωμένη πάλη για την απόκτηση πολιτικού περιεχομένου συνείδησης
-ικανού για την κατάκτηση ριζικών αλλαγών. Η πολιτική ταυτότητα του κάθε
ανθρώπου είναι δική του υπόθεση (με τα ανάλογα τιμήματα βεβαίως…), η
ανάγκη για συλλογική διεκδίκηση του ίδιου του δικαιώματος της
αξιοπρεπούς διαβίωσης είναι υποχρέωση του καθενός και της καθεμιάς
απέναντι σε όλους όσους βρίσκονται στην ίδια δυσχερή θέση. Κόντρα σε
«θεούς και δαίμονες», κόντρα σε καλοπληρωμένα επιτελεία προπαγάνδας και
καλοστημένου επικοινωνιακού πολέμου, κόντρα σε παλιές και νέες τακτικές,
κόντρα σε κοινωνικούς αυτοματισμούς και αποπροσανατολιστικά δέλεαρ,
κόντρα σε αριθμούς και ιερατεία, κόντρα σε αντιανθρώπινες φιλοσοφικές
προσεγγίσεις και ασκήσεις πολιτικών που οδηγούν στους Καιάδες της ηθικής
εξαχρείωσης και στους Μεσαίωνες της εργασιακής εξαθλίωσης, κόντρα στα
πολύμορφα και ανερυθρίαστα γιουσουφάκια της ετσιθελικής μετατροπής -με
αστεία επιχειρήματα- του ντροπιαστικά εκμεταλλευτικού σε αναπότρεπτο
θέσφατο «δίχως ελπίδα», ο αγώνας των ανθρώπων για την αξιοπρέπεια
συνεχίζεται…
Αυτό από μόνο του αποτελεί μια πρώτη «νίκη», που σε καμία περίπτωση
όμως δεν αρκεί και αυτό το αναδύουν και οι υλικοί όροι του σήμερα και οι
αντίστοιχες πνευματικές αναζητήσεις… Μια εποχή στην οποία το δίκιο των
πολλών μοιάζει με πνιχτό ψίθυρο είναι μια εποχή που θα πρέπει να
αναγκάσει όσους είναι σε καλύτερη θέση σε έναν διόλου άτυπο
επαναπροσδιορισμό της έννοιας της ανθρωπιάς… «Μα, γιατί» θα αναρωτηθούν
με στόμφο ορισμένοι βολεμένοι. Αφού αυτοί «αναρωτιούνται», αμέσως
απαντιέται και το γιατί… Η ανθρωπιά δεν είναι λέξη, ούτε «βόμβος»
κίβδηλων ευαισθησιών. Είναι απαίτηση, περιγραφή ανώτερων αισθημάτων (που
προσαρμόζονται στις ανάγκες της σύγχρονης πεζότητας), και αίτιο
μάχης... Με τις απαραίτητες πανοπλίες να τις βρίσκει κανείς στην ψυχή
του και όχι στις εμπορευματικές αγορές...
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου